Re: พวกสินค้าไอที ยอดวูบมาสองไตรมาสแล้ว ยอดวูบๆ ที่น่าจะมาจากที่ราคาหุ้นกลุ่มนี้ โดยเฉพาะพวกที่เน้นทางด้าน computer อย่าง IT, Synex ,SIS ... ร่วงระนาวเช้าวันนี้หรือเปล่า ... จริงมันก็วูบจริงๆนั่นแหละจากงบของบริษัทที่เริ่มเปิดออกมา IT ก็ล่อแล่มาก ... SIS หนักไปถึงขนาดขาดทุนมโหฬาร (เห็นราคา Moto ที่เอามาขายในงานคอมมาร์ท หรือ BB ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีใครสนใจว่ารุ่นใหม่คือรุ่นไหนก็เตรียมใจไว้แล้ว ... ยังออกมาแย่กว่าที่คิด) ... Synex คงไม่แย่ถึงขนาด SIS แต่ก็ไม่น่าจะดี แต่จริงๆมันก็ไม่แปลกที่จะวูบ .... 1. มันเป็นช่วงเวลาที่วูบกันทั่วโลกเพราะคนรอดูการเปิดตัวสินค้าใหม่ครั้งใหญ่ของ 3 เจ้าตลาดที่ดันนัดกันมาประสานงาในช่วงปลายไตรมาส 3 ทั้ง Window 8 (Notebook, Tablet ,Mobile) , iOS 6 (iPhone5, Ipad4, Ipad mini) , Google Nexus ( Nexus 4, 7, 10) 2. ผลกระทบจากน้ำท่วม ... คนก็ใช้เงินไปกับการซ่อมแซมบ้านก่อน ที่จะมาคิดซื้อสินค้า IT 3. นโยบายรถคันแรก ... อันนี้ส่วนตัวยังไม่รู้สึกว่ามันกระทบมาก ... แต่อย่างไรก็ตามสินค้า IT มันก็เป็นอะไรที่เป็น Cycle อยู่แล้วทั้งตามอายุของเทคโนโลยี และ ตามสภาวะเศรษฐกิจ ... ส่วนตัวก็พึ่งไปถอยคอมใหม่มาเพราะเครื่องเก่าที่ซื้อไว้สองสามปี เริ่มเปิดเว็บได้อืดเหลือเกิน (เพราะมันอัดแต่กราฟฟิคกันเยอะไปหมด) เปิดวิดีโอความละเอียดสูงไม่ได้ ... แต่สำหรับคนส่วนใหญ่รอบอายุมันอาจจะยาวขึ้นเรื่อยๆ เพราะอย่างตามออฟฟิศนี่เข้าใจว่าคอมที่ใช้น่าจะไม่ได้เปลี่ยนกันมาเกือบสิบปีแล้ว ... ก็ยังสามารถทำงานออฟฟิศได้เรื่อยๆ ... แต่สุดท้ายก็คงต้องเปลี่ยน ... แต่สำหรับในอนาคต ... ยิ่งสำหรับเมืองไทยนโยบายยกระดับค่าแรง การเรียนการสอนผ่าน IT เครือข่ายสื่อสาร/3G จะทำให้ คอมพิวเตอร์/notebook เป็นแหล่งบันเทิงประจำทุกบ้าน ไม่ต่างกับ TV + VCD/DVD player ในช่วงสิบยี่สิบ ปีมานี้อย่างแน่นอน ... โดย DemonInvesting พุธ พ.ย. 14, 2012 3:12 am

Re: 1000 พอร์ตบุคคล (30/12/11 คุณ คีรี กาญจนพาส ที่ 1) พี่ครรชิตครับ ถ้าไม่เป็นการรบกวน ถ้ามีการจัดอันดับตามเงินปันผลที่ได้ในแต่ละปี ก็น่าจะทำให้เห็นภาพอีกด้านหนึ่งที่น่าสนใจดีน่ะครับ โดย DemonInvesting จันทร์ มี.ค. 12, 2012 10:11 am

Re: จาก CEI มาถึง RPC อะไรที่รายเดียวถือว่าเสี่ยงจริงๆ ไปตามอ่านจากห้อง RPC มาแล้ว ... ที่น่าตกใจมากคือเรื่องของ RPC ได้รับ Notice จาก PTT มาสามปีแล้ว ... บริษัทมีเวลาเพียงพอที่จะพิจารณาวางแผนการรองรับวิกฤติ แต่ดูเหมือนผู้บริหารบริษัทจะไม่ได้เตรียมตัวมาดีพอสำหรับสถานการณ์ที่น่าจะคาดการณ์ได้มาสามปีแล้วเลย โดย DemonInvesting จันทร์ มี.ค. 12, 2012 6:07 am

Re: จาก CEI มาถึง RPC อะไรที่รายเดียวถือว่าเสี่ยงจริงๆ CEI พอจะจำได้อยู่ว่าตอนนั้นเสียลูกค้าที่เมกาที่จ้างบริษัทผลิัตพัดลมแทบจะรายเดียวเลยไป ... แต่ RPC นี่ไม่ได้ตาม เขาพึ่งพาลูกค้ารายเดียวหรือ? ... เห็นบริษัทก็มีปั้มของตัวเองอยู่หลายจังหวัดอยู่ โดย DemonInvesting จันทร์ มี.ค. 12, 2012 5:49 am

Re: ึุคุณภาพของสมาชิกที่ใช้ร้อยคนร้อยหุ้นลดลงอย่างน่าใจหาย สงสัยมานานแล้วว่าทำไมถึงไม่สามารถ Search จากหน้าเก่าโดยการเฉพาะเจาะจงเป็นรายบริษัทได้ ... บางทีเราอยากจะรู้แค่บางเรื่อง ซึ่งก็ไม่รู้มีคนพูดถึงไปหรือยัง การที่ต้องมานั่งเปิดหาเองทีละหน้ามันเสียเวลามาก ... พอใช้ search ก็จะเจอของทุกห้องรวมกัน ... หรือว่าเราใช้ไม่เป็นหว๋า? โดย DemonInvesting อังคาร พ.ย. 01, 2011 5:23 am

Re: นิคมที่โดนน้ำท่วม อนาคตจะเป็นอย่างไร จะขายที่ดินได้ไหม ที่แน่ๆต้องมีต้นทุนในการสร้างคันกั้นน้ำคอนกรีตเสริมเหล็กถาวรรอบนิคม .... หรือจะทำเป็นเขื่อนดินถาวรแกนคอนกรีต ซึ่งถ้ามีการจัดทำแล้วน่าจะเรียกความเชื่อมั่นได้ ... จะเหลือก็แต่ปัญหาเรื่องลอจิสติก โดย DemonInvesting พฤหัสฯ. ต.ค. 20, 2011 7:14 pm

Re: มีตัวไหนที่ ณ ราคาตอนนี้ ปันผลเกิน 10% แล้วบ้างไหมครับ ลองดูกลุ่มอิเล็ก HANA, DELTA หลายคนอาจจะยี้ว่าได้ผลกระทบจากเศรษฐกิจโลกชะลอตัว แต่ถ้าดูกำไรย้อนหลังก็ไม่ได้ผันผวนมาก ปันผลก็สม่ำเสมอ โดย DemonInvesting อังคาร ต.ค. 04, 2011 6:03 am

Re: สับสนไปหมด หุ้นไทยทำไม ลบ รุนแรง ถ้าไม่ใช่กลุ่มที่อิงกับการส่งออก โภคภัณฑ์ ที่ลงหนักเพราะเรื่องฟันด์โฟล์ล้วนๆเลย ... คือคิดกลับกันที่หุ้นไทยขึ้นมารอบนี้ก็มาจากฟันโฟลหลายส่วนด้วยน่ะครับ ... นอกจากเรื่องกรีซแล้ว ก็มีเรื่องที่เฟดแกจะไปซื้อพันธบัตรระยะยาว ขายพันธบัตรระยะสั้น ซึ่งทำตลาดเงินระยะสั้นต้นทุนต่ำแบบ QE1/2 หายไป เงินระยะสั้นก็ไหลกลับไปลง พันธบัตรระยะยาวหมดเพราะคนเก็งว่าเฟดซื้อดันดอกเบี้ยระยะยาวลด ราคาตลาดพันธบัตรเลยทยาน ปีนี้กำไรเกือบ 20% สูงกว่าตลาดหุ้น ... ส่วนหุ้นไทยที่ไม่ได้มีฝรั่งถือ ก็น่าจะถูกขายโดยนักลงทุนไทยด้วยกันที่ต้องการทำกำไรระยะสั้นตามแนวโน้มตลาด ... ยิ่งประกอบกับมีน้ำท่วมหนักในรอบทศวรรษก็เลยซ้ำเติมไปอีก ... ซึ่งทั้งหมดมันก็เป็นเรื่องระยะสั้นๆ ... ส่วนแนวโน้มระยะกลางยาว ก็ต้องขึ้นกับผลกำไรของแต่ละบริษัท และในสภาวะที่กลับเข้าสู่แนวโน้มดอกเบี้ยขาลงอีกครั้ง ส่วนลดกระแสเงินสดก็จะลดลงน่าจะดึงให้มูลค่าหุ้นเพิ่มขึ้นในเชิงสัมพัทธ์ด้วย โดยเฉพาะหุ้นที่มีผลกำไรสม่ำเสมอ รวมถึงภาระดอกเบี้ยก็น่าจะปรับลดลง .... และยังมีเรื่องการลดภาษีนิติบุคคล ซึ่งถ้าทำจริงก็น่าจะมีผลต่อกำไรในปีหน้าอย่างมีนัยสำคัญ ... แม้แนวโน้มการเติบโตอาจจะไม่สดใสนักสำหรับบริษัทที่เน้นตลาดโลก แต่ผมว่าอนาคตในปีหน้ามีอะไรดีๆรออยู่เยอะพอสมควร ... ถ้าเชื่อถือว่ามันเป็นปี 2012 ที่เขาว่ากันว่าโลกจะแตกน่ะ ... โดย DemonInvesting อังคาร ต.ค. 04, 2011 5:50 am

Re: ตลาดหุ้นตกหนัก เพื่อนสมาชิกท่านใดยังคงนโยบายลงทุน100% อยากจะไปเปิดพอร์ทใหม่เหมือนกัน แต่ไม่มีเงินใหม่มาเติมแล้ว เงินเก่าก็ยังอยู่ในหุ้นหมด ... เนื่องจากไม่มีรายได้ทางอื่นก็ยังไม่เห็นช่องทางไหนที่จะให้ผลตอบแทนดีกว่าในหุ้น ... กำลังคิดจะปรับพอร์ทเพื่อหวังให้มี %Div สูงและแน่นอน เป็นหลักในช่วงนี้เตรียมรับวิกฤต โดย DemonInvesting อังคาร ต.ค. 04, 2011 4:29 am

Re: คนที่มีพอร์ตหุ้นอยู่หลายพอร์ต ในหลายโบรก บางโบรกจะมี Efinance บางที่จะไม่มี โดยส่วนตัวคิดว่ามันให้ข้อมูล ใช้กรองหาหุ้นทั้งทางพื้นฐานและเทคนิคได้แจ๋วดี ... แต่เนทช้า เลยไม่ค่อยได้ใช้ ทิสโก้บทวิเคราะห์จะละเอียดคล้ายโบรกสถาบัน ... ส่วนพวกอื่นๆส่วนใหญ่จะเป็นบทวิเคราะห์หน้าเดียว ... อยากลองเปิดภัทรเหมือนกัน เห็นว่าบทวิเคราะห์ดี แต่ทุนทรัพย์ไม่พอ โดย DemonInvesting พฤหัสฯ. ก.ย. 29, 2011 4:41 am

Re: มาดู ความเห็นของ จิม โรเจอร์ กับวิกฤตินี้ พอลครุ๊กแมนเขียนไว้หลายครั้งแล้วว่าปัญหาของสหรัฐไม่ใช่เรื่องหนี้ แต่เป็นเรื่องการว่างงาน ... ซึ่งถ้ามัวแต่ไปตัดงบประมาณ ลดขาดดุล ปัญหาการว่างงานจะลุกลามไปทำให้ศักยภาพการแข่งขันของประเทศลดลง และจะเป็นจุดเริ่มต้นของภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ ... ตอนนี้เหมือนคนไข้ฉุกเฉิน ต้องรีบห้ามเลือด ปั้มหัวใจ ก่อนถึงค่อยพูดกันเรื่องสุขอนามัย การบริโภคอาหารห้าหมู่ ... จริงแล้วปัญหาของกรีซอาจไม่ได้ใหญ่โต แต่มันจุดชนวนให้เกิดความกลัวในพันธบัตรรัฐบาลทั่วยุโรป ในยามที่ความกลัวครอบงำ ปัญหาเล็กๆก็อาจถูกขยายให้ใหญ่ขึ้นได้เป็นร้อยเท่า ... ตอนนี้อิตาลี สเปน ซึ่งจริงๆแล้วระดับหนึ่ และ การขาดดุลงบก็ไม่ได้น่ากลัวมาก ก็โดนพายุความกลัวเข้าครอบกดดันจนทำให้อัตราดอกเบี้ยพันธบัตรรัฐบาลสูงมาก ... นั่นก็ทำให้รัฐบาลต้องมีภาระดอกเบี้ยสูงขึ้นในการีไฟแนนซ์หนี้เก่า ... ยิ่งเป็นการกดดันต่อความสามารถในการชำระหนี้ อันดับความน่าเชื่อถือเข้าไปอีก ... ที่สำคัญพันบัตรรัฐบาลก็เป็นสินทรัพย์ที่ธนาคารทั่วยุโรปถือครองเป็นส่วนมากก็ด้อยค่าลง ลุกลามไปถึงปัญหาความเชื่อมั่นของธนาคาร ซึ่งธนาคารยุโรปส่วนใหญ่ก็พึ่งกับฐานทุนที่มาจากตลาดเงินระยะสั้นไม่ใช่เน้นเงินฝากแบบบ้านเรา ยิ่งโดนหนักไม่สามารถหาแหล่งเงินทุนมาหมุนได้ ... ปัญหาใหญ่คือประเทศในยุโรปไม่มีอิสระในนโยบายการเงินของตัวเอง ไม่มีธนาคารกลางที่จะมารับซื้อ รับขายพันธบัตรได้แบบเฟดทำในสหรัฐ ... ดังนั้นกรณีนี้ผมไม่เห็นด้วยกับตาจิมน่ะ ... ผมว่ายุโรปปัญหามันยากกว่าสหรัฐ ... โดย DemonInvesting พฤหัสฯ. ก.ย. 29, 2011 4:37 am

Re: Buffetology เหมาะสมกับประเทศไทยหรือไม่? ปัญหากับการใช้ในไทยคือ หาบริษัทชั้นยอดที่เติบโตได้ต่อเนื่อง ได้ไม่เยอะนัก ... และความหายากก็จะส่งผลให้มันมีราคาไม่ค่อยจะเคยถูกเลย ... โดย DemonInvesting พฤหัสฯ. ก.ย. 29, 2011 4:15 am

Re: ตลาดหุ้นตกหนัก เพื่อนสมาชิกท่านใดยังคงนโยบายลงทุน100% 100% ถ้ามั่นใจว่าราคาลง แต่กำไรของบริษัทไม่ลง ก็ไม่มีอะไรจะต้องกลัว ... Back to Basic ว่าถ้าเราสนใจที่ผลกำไรของบริษัทเป็นหลัง ไม่ได้กะจะเก็งกำไรจากส่วนต่างราคาเป็นรอบๆ ... โดย DemonInvesting เสาร์ ก.ย. 24, 2011 9:00 am

Re: สมาชิก THAIVI ทำอะไรกันอยู่ขณะที่ SET โดดหน้าผา 22/09/11 ผมเตรียมปิดคอมระหว่างตลาดเปิดในวันที่ 23 ก.ย. 2011 ... ดูท่าแล้วจะทำให้วันที่ 22 เป็นแค่หลุมเล็กๆไปเลย ฮาา ... โดย DemonInvesting ศุกร์ ก.ย. 23, 2011 3:15 am

Re: ถ้าตลาดลงลึก 700จุดท่านเซียนทั้งหลายอยากได้ตัวไหน 3อันดั ...งงนิดๆว่าเดี่ยวนี้กระทู้ลักษณะนี้ทำไมถึงจะโดนลบแล้วหรือ ... เมื่อก่อนเห็นมีกระทู้ที่แม้ว่ารูปแบบจะแตกต่างจากนี้ แต่โดยเนื้อหาแล้วก็คล้ายกัน และ ก็เป็นที่นิยมหลายคนไปร่วมแจมกันเยอะอยู่น่ะครับ ... จริงๆถ้าบอกว่าหุ้นทุกตัวราคาปรับลง 30% เหมือนสมมติฐานที่ท่าน pak ว่า ... ผมก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่ามันจะต้องมีเหตุการณ์ที่กระทบกับธุรกิจของบริษัทไหนอย่างไร ... ดังนั้นถ้าเอาแบบไม่คิดมาก ก็คงซื้อ propfund พวกที่ฮิตๆกันแทน ttlpf, cpnrf, mjlf, spf ... ซึ่งที่ราคานั้น sspf กับ luxf ก็อาจจะน่าสนใจไม่น้อยเลย ... โดย DemonInvesting ศุกร์ ก.ย. 23, 2011 3:12 am

Re: กิตติรัตน์ - ค่าแรงขั้นต่ำ จำนำข้าว แหล่งงบประมาณรัฐ ปัญหาเรื่องอุตสาหกรรมข้าว .... เราควรจะถามตัวเองว่า ประเทศไทย มีความได้เปรียบในการผลิต "ข้าว" จริงหรือ ... ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วทำไมผ่านมาเกือบร้อยปี เกษตรกรในอุตสาหกรรมนี้มีแต่ยากจนลง ... มีเพียงกลุ่มพ่อค้าคนกลาง โรงสี และ ผู้ส่งออกที่ร่ำรวย ... ถ้าปัญหาเกิดจาก Value ในห่วงโซ่อุตสาหกรรมมันน้อย รบ. ต้องพยายามไปหาทางเพิ่มมูลค่าให้กับอุตสาหกรรม อย่าไปยึดติดกับการเป็นผู้ส่งออกข้าวอันดับหนึ่ง คุณจะเป็นไปทำไมถ้าเป็นแล้วเกษตรกรในประเทศผู้ปลูกข้าวลืมตาอ้าปากไม่ได้ ... ถ้าต้นทุนการผลิตของเราแข็งขันไม่ได้ก็อย่าไปฝืน ... ต้องลองศึกษากลยุทธ์ของแอปเปิ้ลดูว่า เขาไม่ต้องเป็นผู้ขายสมาร์ทโฟนมากที่สุดในโลก แต่สามารถมีกำไรมากกว่าบริษัทอื่นรวมกันทั้งหมดได้อย่างไร ... ถ้าปัญหาเกิดจากการจัดสรร Value ในห่วงโซ่อุตสาหกรรมมันบิดเืบือน ไม่เป็นธรรม กำไรไปตกอยู่กับพ่อค้าคนกลาง โรงสี ผู้ส่งออก เกือบหมด โดยมีเกษตรกรรับภาระหนักอยู่กลุ่มเดียว ... อันนี้ รบ. ก็ต้องหันมาปฏิรูปอุตสาหกรรมอย่างจริงจัง เพิ่มการแข็งขันในส่วนของ พ่อค้าคนกลาง โรงสี ผู้ส่งออก หรือจะส่งเสริมให้มีการรวมตัวของเกษตรกรเพื่อจัดทำโรงสีของตัวเอง ... โดยเนื้อแท้แล้วจะ ประกัน หรือ จำนำ มันก็แค่รูปแบบเท่านั้นที่แตกต่าง แต่เนื้อหาแล้วก็เหมือนกัน คือการชดเชยส่วนต่างราคาให้กับชาวนา (อันเนื่องจากต้นทุนการผลิตสูงกว่าราคาตลาด) ... ประเด็นสำคัญคือ ราคาอ้างอิง ที่จะใช้ต่างหากที่ควรจะถกเถียงกัน ... ถ้ามองทางด้านหนึ่งก็อาจจะบอกว่าควรเป็นราคาที่ไม่บิดเบือนกลไกตลาด ... มองอีกด้านหนึ่งก็บอกว่าควรเป็นราคาที่ชาวนาอยู่ได้ด้วย ... โดย DemonInvesting พฤหัสฯ. ก.ย. 08, 2011 1:25 am

Re: แนวคิด Celebrity Investor (C I) คิดว่าอย่างไร กรุณาอย่าต คนที่จริงๆมีพฤติกรรมแบบ CI แต่เรียกตัวเองว่า VI ก็อาจจะมีอยู่บ้าง ... แต่จริงๆแล้วเชื่อว่าส่วนใหญ่น่าจะเป็นประเภท VCI (Value CI) คือถึงจะได้รับแรงบันดาลใจ หรือ พูดภาษาชาวบ้านว่า ลอกหุ้น จากกลุ่ม CVI (Celeb VI) แต่ก็ยังมีการตัดสินใจด้วยหลัก VI ครอบอยู่ ซึ่งก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องที่ผิดอะไร ... พี่ตีฟ จ๊อบ เองแกก็เอาแรงบันดาลใจจากที่คนอื่นคิดมาปรับปรุงสร้างความมั่งคั่งให้ตัวเองมากตลอด ... โดย DemonInvesting พฤหัสฯ. ก.ค. 21, 2011 4:17 pm

Re: อยากถามเรื่อง Property Fund กับความขัดแย้งทางผลประโยชน์ ถ้าเอาแค่ตัว CPNRF เรื่องนี้น่าจะตรงกันข้ามคือไม่ใช่ขัดแย้ง แต่เป็นมีผลประโยชน์ร่วมกันมากกว่า เพราะส่วนใหญ่สาขาที่อยู่ในกองทุนนั้นจะมีห้างเซนทรัลเป็นผู้เ่ช่าหลักระยะยาวอยู่ด้วย ดังนั้นการนอกจาก CPN จะมีรายได้หลักผ่านทางการถือหุ้นใหญ่ในกองทุนด้วย เซนทรัลกรุปเองก็มีรายได้หลักจากตัวห้างเซนทรัล(หรือ โรบินสัน) ที่ตั้งอยู่ในแต่ละสาขาด้วย ถ้าสมมติฐานที่ว่า ถ้าเจ้าของสินทรัพย์ที่ขายให้กองทุนเป็นผู้บริหารสินทรัพย์แล้วก่อให้เกิดความขัดแย้งทางผลประโยชน์ ดังนั้นกองทุนที่ใช้ผู้บริหารอิสระน่าจะมีปัญหาน้อยกว่า ... แต่ถ้าไปดูในอดีต กองทุนอสังหาเกือบทุกกองที่ผู้ขายสินทรัพย์ขายแบบขายขาด ไม่ไปบริหารอะไรอีกเลย ผลที่ตามมาจะมีปัญหาเกือบทุกกองทุน ยิ่งถ้าผู้ขายสินทรัพย์ไม่ได้เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ด้วย... ในทางกลับกันกองทุนที่เจ้าของสินทรัพย์ยังเป็นผู้บริหารต่อ และ ถือหุ้นใหญ่อยู่ด้วย ผลการดำเนินงานหลังจากเข้ากองแล้วมักจะมีแนวโน้มที่ดี จริงอยู่ว่ามันขึ้นกับอุตสาหกรรมด้วย (อาจจะมีผลเรื่องของธุรกิจที่ต่างกันบ้าง แต่คิดว่าข้อสังเกตุนี้น่าจะมีเหตุมีผลอยู่ในระดับหนึ่งทีเดียว) ดังนั้นความขัดแย้งทางผลประโยชน์หลักของการจัดตั้งกองทุนอสังหาฯจึงน่าจะเป็นระหว่าง ผู้ขายสินทรัพย์เข้ากองทุน กับ ผู้ซื้อกองทุน มากที่สุด หรืออีกในอีกแง่หนึ่งก็คือ ความขัดแย้งทางผลประโยชน์ของผู้ประเมินราคา ซึ่งในทางปฏิบัติแล้วจัดจ้างโดยผู้ขายสินทรัพย์นั้นเอง ... อย่าลืมว่าราคาขายสินทรัพย์เกือบทั้งหมดประเมินโดยวิธีรายได้ ซึ่งขึ้นกับสมมติฐาน และ ข้อมูลในอดีตที่จัดทำโดยเจ้าของสินทรัพย์ ... ดังนั้น กองทุนประเภทที่จัดตั้งเสร็จแล้วเจ้าของสินทรัพย์ยังมามีความเกี่ยวข้อง มีผลประโยชน์ร่วมด้วยจึงน่าสนใจกว่า กองทุนที่จัดตั้งแล้วเจ้าของเดิมไม่เกี่ยวข้องเลย ... แม้ว่าประเด็นเรื่องการแย่งลูกค้ากันเองตามสาขาที่ตั้งใหม่อาจจะมีอยู่บ้างแต่ส่วนใหญ่ที่มีผลกระทบบ้างก็คือผู้มาเดินห้าง ส่วนผู้เช่าพื้นที่ซึ่งโดยทั่วไปมักจะไม่ได้ผลกระทบนัำก ... ยิ่งถ้าอสังหานั้นมีการใช้ชื่อ หรือ แบรนด์ เดียวกับอสังหาอื่นที่เจ้าของสินทรัพย์เป็นเจ้าของยิ่งจะช่วยกระตุ้นให้มีการดูแลที่ดี มีมาตรฐานเดียวกัน ไม่อย่างนั้นก็อาจจะส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของตัวอสังหาอื่นได้ โดย DemonInvesting พฤหัสฯ. ก.ค. 21, 2011 4:13 pm

Re: หุ้น หลังเลือกตั้ง ? SVOA?? อาจจะได้ประโยชน์ด้วย ถ้าดูเฉพาะนโยบายหลักๆนี่ กลุ่มธนาคาร อสังหา ยานยนต์ และ รับเหมา น่าจะอู้ฟู้ในระยะสั้นถึงกลาง ... กลุ่มชิโนไทยเองก็คงไม่ถึงกับลำบากอะไรเพราะ รับเหมาเมืองไทยมีแค่ไม่มีกี่รายอย่างไงก็ต้องแบ่งงานมาให้ทำอยู่แล้ว ... และกลุ่มโทรคมนาคม ก็คงจะยิ้มได้ง่ายขึ้น โดยเฉพาะสองยักษ์ใหญ่ .... ตลาดตอบรับผลการคาดการณ์ไปแล้วหรือเปล่า?? อันนี้ยังน่าสงสัยน่ะ เพราะเท่าที่ผ่านมาตลาดมักจะไม่ค่อยมีเหตุผลในระยะสั้นๆ ... อาจจะไม่ถึงกับตอบรับผิดทิศผิดทางแต่คงประเภทขึ้นลงเกินเหตุไปเยอะ โดย DemonInvesting จันทร์ ก.ค. 04, 2011 5:45 am

Re: "Yingluck’s Lead Unsettles Investors" ผมว่า "ใคร" จะชนะ ไม่ใช่สิ่งที่ นลท.ต่างชาติกลัวครับ ... สิ่งที่เขากลัวจริงๆคือ พรรคพวกของคนที่แพ้ จะไม่ยอมรับต่อผลการแข่งขัน ... ซึ่งสำนักข่าวต่างประเทศเขาวิเคราะห์กันอย่างนั้นจริงๆว่าไม่ว่าพรรคไหนจะชนะมีโอกาสสูงที่ความขัดแข้งจะเข้มข้นขึ้น แทนที่จะบรรเทาลง ... โดย DemonInvesting อาทิตย์ มิ.ย. 19, 2011 6:37 am

Re: Megatrend ใหม่ (แต่เป็นมหันตภัย)....กิจการไหนได้ประโยชน์ ยังสงสัยอยู่ว่า ระหว่าง โลกร้อน กับ สถานการณ์การก่อการร้าย และ ความไม่สงบในตะวันออกกลาง(จนส่งผลให้น้ำมันแพง) อะไรคือสาเหตุที่ทำให้ราคาอาหารแพง และ ขาดแคลนกันแน่ โดย DemonInvesting พฤหัสฯ. มิ.ย. 16, 2011 6:07 pm

Re: เลิกเสียเถอะกับวิธีขายหุ้น ipo แบบเดิมๆที่ไม่เป็นธรรม มองต่างมุม ... บริษัทที่จะทำ IPO ส่วนใหญ่ที่มีเจตนาสุจริตเขาไม่ได้สนใจหรอกว่าราคาหุ้นหลังเข้าตลาดต้องพุ่งแรง .. เพราะถ้ายิ่งหลังเข้าตลาด แสดงว่าการตั้งราคา IPO นั้นผิดพลาดอย่างมหาศาล ... บริษัทสนใจแค่ว่าทำอย่างไรให้ขายหุ้น IPO ได้หมด ในราคาที่ดีที่สุดสำหรับบริษัท ... ดังนั้นจึงยอมจ่ายค่าธรรมเนียมการประกันการจัดจำหน่ายที่สูง 3% ของราคาขายให้กับบริษัทหลักทรัพย์ผู้รับประกันการจัดจำหน่าย ... ดังนั้นเรื่องการกระจายหุ้นจึงเป็นความรับผิดชอบของบริษัทหลักทรัพย์ที่ทำหน้าที่เป็นผู้รับประกันการจัดจำหน่าย ... มันก็มีข้อบังคับของกลต.ในเรื่องการจัดสรรอยู่ แต่ก็ไม่ได้เข้มงวดมาก ... ส่วนการไปกระจายหุ้นผ่านธนาคาร นั้นที่ไม่นิยมทำในหุ้นบริษัททั่วไป เพราะมีค่าใช้จ่ายในการดำเนินการสูง บริษัทหลักทรัพย์ก็ไม่อยากจะไปจ่ายเงินค่าธรรมเนียมให้กับธนาคารอีกถ้าตัวเองคิดว่าสามารถกระจายหุ้นได้หมดอยู่แล้ว ... ที่ำสำคัญด้วยข้อจำกัดเกณฑ์แบงค์ชาติ ธนาคารจะทำหน้าที่เป็นเพียงช่องทางในการจัดจำหน่าย โดยไม่ได้รับประกันว่าจะจำหน่ายได้หมด ดังนั้นผู้รับความเสี่ยงหลักๆก็ัยังคงเป็นบริษัทหลักทรัพย์ที่เป็นคนรับประกัน ... คิดในมุมกลับ ถ้าเราตั้งสมมติฐานว่าหุ้น IPO ทุกวันนี้ที่ร้อนแรง ราคาหลังเข้าตลาดพุ่งเหนือราคา IPO เยอะได้เป็นเพราะการกระจายหุ้นแบบกระจุกตัวในกลุ่มคนกลุ่มเดียวทำให้สามารถดึงราคาได้ง่าย ... จนในที่สุดเมื่อรายย่อยสนใจเข้าไปผสมโรงด้วย กลุ่มผู้ที่ซื้อมาในราคา IPO ก็สามารถขายทำกำไรได้อย่างสบาย ... จนทำให้มีแต่คนอยากได้จองหุ้น IPO ถ้ามีการกระจายหุ้นอย่างกระจายทั่วถึงจริงๆ โอกาสที่จะเกิดเหตุการณ์ราคาตลาดพุ่งแรงก็จะเป็นไปได้น้อยลงมาก (สังเกตุได้จากหุ้นรัฐวิสาหกิจเองราคาช่วงแรกหลังเข้าตลาด) นักลงทุนที่ซื้อหุ้น IPO ก็อาจจะได้กำไรไม่ได้ดีไปกว่าหุ้นในตลาด นานๆเข้าความต้องการของหุ้น IPO จากความเชื่อที่ว่าจะสามารถทำกำไรได้อย่างมโหฬารก็จะลดลง การกระจายหุ้นก็จะไม่ได้รับความสนใจจากคนทั่วไป จนต้องกลับไปให้ระบบการกระจายแบบเดิมอยู่ดี .... โดย DemonInvesting พฤหัสฯ. มิ.ย. 16, 2011 5:55 pm

Re: Collection of Energy-Related Articles มีข้อสงสัยเรื่องสถานการณ์พลังงานในเรื่องพลังงานทดแทน ... โดยเฉพาะที่จะใช้กับยานพาหนะ ขณะนี้จะเห็นว่าที่อเมริการถพลังงานไฟฟ้ากำลังจะเริ่มบูม ทั้งในเรื่องลดมลภาวะ และ ลดการใ้ช้น้ำมัน แต่คิดอีกแง่ พลังงานไฟฟ้าที่เราใช้กันนี้ ส่วนใหญ่มันก็ยังมาจากแหล่งพลังงานจำพวกฟอซซิล ทั้งน้ำมัน และ แก๊ส แถมยังได้ยินมาว่า ประสิทธิภาพของเครื่องกำเนินไฟฟ้าในปัจจุบัน ยังต่ำกว่าประสิทธิืภาพของเครื่องยนต์สันดาบภายในอีก ... ถ้าตัดเรื่องที่ว่าสามารถใช้แหล่งพลังงานจากนิวเคลียร์ หรือ พลังงานหมุนเวียนอื่นมาผลิตไฟฟ้าได้ ... การส่งเสริมให้ใช้รถยนต์ไฟฟ้ามันจะส่งผลให้ราคาพลังงาน (ทั้งก๊าส และ น้ำมัน) เพิ่มขึ้น หรือ ลดลงกันแน่ โดย DemonInvesting พฤหัสฯ. มิ.ย. 16, 2011 5:33 pm

Re: มุมมองของวิกฤติหนี้สินกรีซ http://en.wikipedia.org/wiki/Economy_of_Greece เท่าที่ตามข่าวมา กรีซมีมูลค่าหนี้สาธารณะถึงกว่า 140% ของ GDP (เคยได้ยินว่าการจัดโอลิมปิค 2000 คือหนึ่งในต้นเหตุของปัญหา แต่ไม่แน่ใจว่าจริงหรือเปล่า) โดยปัญหาหลักๆที่เผชิญในช่วงหลังเกิดจากที GDP ของประเทศติดลบติดต่อกันมาหลายปี เนื่องจากกรีซพึ่งพาธุรกิจการท่องเที่ยว และ ธุรกิจบริการมาก พอเกิดวิกฤตซับไพรม์รายได้เลยหายไปเยอะ ... แต่เนื่องจากเป็นประเทศที่กึ่งๆรัฐสวัสดิการทำให้งบประมาณขาดดุลโดยตลอด เมื่อเศรษฐกิจถดถอย เลยกลายเป็นสองแรงบวก ... แถมขาดดุลการค้ามาตลอด และเมื่อเจ้าหนี้ส่วนใหญ๋มาจากแหล่งเงินทุนต่างชาติ ก็เลยต้องพึ่งการช่วยเหลือจาก IMF และ EU ในการช่วยยืดระยะเวลาชำระหนี้ออกไป หรือหาแหล่งเงินทุนมา Refinance หนี้เก่า เนื่องจากตอนนี้กรีซเองคงไม่สามารถขายพันธบัตรของตัวเองได้ง่ายๆอีกแล้วถ้าไม่มีการค้ำประกันจากประเทศที่เครดิตดีกว่า (ซึ่งต่างจากญี่ปุ่นถึงแม้จะมีหนี้กว่า 300% ของจีดีพีแต่เจ้าหนี้ส่วนใหญ่เป็นหนี้ในประเทศ) สิ่งที่ทำให้การแก้ปัญหายากขึ้นไปอีกก็น่าจะเป็นเรื่องกรีซเองก็มีปัญหาการเมืองบนท้องถนนที่คอยกดดันรัฐบาลมาตลอด ดังนั้นการที่รัฐจะปรับนโยบายการคลังให้รัดเข็มขัดเต็มที่แบบไทยในยุค IMF จึงทำได้ยาก ... ไม่ว่ารัฐจะใช้มาตรการเพิ่มรายได้โดยการขึ้นภาษี หรือ จะลดรายจ่ายลดสวัสดิการลง ก็คงไม่ง่าย แถมยังอาจกระทบกับการเติบโตของเศรษฐกิจประเทศอีก โดย DemonInvesting พฤหัสฯ. มิ.ย. 16, 2011 5:28 pm

Re: เราจะรู้ได้อย่างไรว่าวิกฤติกำลังจะเกิด ??? ตามทฤษฏี ดัชนีตลาดหลักทรัพย์ เป็น Leading Indicator ของสภาวะเศรษฐกิจ ... ดังนั้นถ้าหมายถึงวิกฤตเศรษฐกิจ ก็สามารถดูดัชนีตลาดหุ้นได้เป็นแนวทาง... แต่ถ้าหมายถึงวิกฤตตลาดหุ้น ... อันนี้ดูยาก ขนาดคนระดับหัวกระทิของโลกที่เงินเดือนเป็นล้าน ส่วนใหญ่ยังคาดการณ์ไม่ค่อยจะถูก ... ส่วนคนที่คาดการณ์วิกฤตได้ถูกต้องล่วงหน้าก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะฟลุ๊กหรือเปล่า เพราะนานๆวิกฤตถึงจะเกิดทีหนึ่ง ... ยกตัวอย่าง หมอดูชื่อดังที่เขียนในศาสตร์แห่งโหร ที่ได้ฉายาว่านอสตราดามุสเมืองไทย โด่งดังเนื่องจากการทำนายว่าจะเกิดซึนามิได้ถูกต้อง .. แต่ถ้าใครติดตามงานของแกมาต่อเนื่อง จะพบว่า แทบจะทุกปีทั้งก่อนและหลังซึนามิ แกก็มักจะทำนายว่าจะเกิดภัยพิบัติ คลื่นยักษ์ แผ่นดินไหว หิมะตก เกือบทุกปีอยู่แล้ว ... อย่าง DR.Doom Roubini เองก็ทำนายผิดมากกว่าถูก แต่คนมักจะจำครั้งที่แกทำนายถูก ในวิกฤตทุกครั้งมีโอกาส แต่ถ้าประมาทในทุกโอกาสจะกลายเป็นวิกฤต โดย DemonInvesting พฤหัสฯ. มิ.ย. 16, 2011 5:07 pm

Re: กิจการไหนที่เพื่อนๆๆคิดว่า จะโตแบบเด็กบ้างครับ - ธุรกิจเกี่ยวกับสุขภาพ - ธุรกิจผลิตสินค้าอุปโภคบริโภค ที่ปัจจุบันกำลังได้รับความนิยม แต่ก็ยังมีตลาดใหญ่ให้ขยายได้ - อีคอมเมิร์ส และ ลอจิสติก ... ในเมืองไทยยังไม่เห็นเทรนนี้เท่าไหร่ แต่ก็เริ่มๆมาแล้ว - ประกันภัย ... ยิ่งคนมีรายได้มากขึ้น มีความรู้มากขึ้น .. อัตราการประกันในประเทศยังต่ำ - สถาบันการเงิน และ การลงทุน ... สถาบันเงินฝากเริ่มใช้เต็มที่เงินน่าจะไหลออกจากธนาคารไปลงทุนช่องทางอื่นมากขึ้น ... นักลงทุนสถาับันในเมืองไทยยังมีสัดส่วนน้อยมาก โดย DemonInvesting พุธ มิ.ย. 08, 2011 3:11 am

Re: ขอความคิดเห็นหุ้น PF ด้วยครับ พื้นฐานธุรกิจไม่ได้ตาม แต่ดูราคาแล้วก็ถือว่าเป็นตัวที่มี PE,PB ต่ำเมื่อเทียบกับกลุ่ม อาจจะเป็นเพราะมีหนี้เยอะ ..และ ประวัติครั้งก่อนของกลุ่มผู้บริหาร ... ที่ได้ชื่อว่าเคี้ยว(ลากดิน)ที่สุดคนหนึ่งของเมืองไทย ... โดย DemonInvesting พุธ มิ.ย. 08, 2011 3:02 am

Re: เมื่อโอเอชิรับน้องอิชิตัน กะเทาะ “เสี่ยเจริญ” ผ่านงานวิจัย “นวลน้อย ตรีรัตน์” (ต่อ) การสะสมทุนผ่านตลาดหลักทรัพย์ : ยุคผลัดใบ ในปี พ.ศ.2546 นายเจริญวางแผนที่จะนำบริษัทเข้าจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์ ซึ่งถือเป็นรูปแบบการสะสมทุนและความมั่งคั่งของเจ้าสัวสมัยใหม่ สาเหตุที่อาณาจักรน้ำเมาของนายเจริญต้องปรับเปลี่ยนเพื่อเข้าสู่รูปแบบการสะสมทุนแบบใหม่อาจจะมาจาก เป็นการเข้าสู่ยุคการผลัดใบ ที่นายเจริญจะต้องถ่ายโอนการบริหารไปสู่คนในตระกูลรุ่นต่อไป ซึ่งคงยากที่จะทำธุรกิจในรูปแบบเดียวกันกับที่นายเจริญเคยดำเนินการ การเปิดเสรีในตลาดสุรา ทำให้สภาพการแข่งขันสูงขั้น โดยเฉพาะจากสุราราคาถูกจากต่างประเทศ ขณะเดียวกันการขยายตัวของตลาดสุราและเบียร์ในประเทศชะลอตัวลงอย่างเห็นได้ชัด จึงมีความจำเป็นที่จะต้องเตรียมความพร้อม และขยายตัวสู่ต่างประเทศ เพื่อขยายตลาดเพิ่มขึ้น ทรัพย์สินและความมั่งคั่ง ทั้งที่อยู่ในรูปสังหาริมทรัพย์และอสังหาริมทรัพย์ ล้วนแต่มีมูลค่าตลาดสูง แต่ถ้าไม่เข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์ไหนเลยจะแปรเปลี่ยนเป็นเงินได้ ถึงแม้ว่ากลุ่มของนายเจริญ สิริวัฒนภักดี จะสามารถกุมส่วนแบ่งการตลาดโดยส่วนใหญ่ไว้ได้ ทั้งในตลาดสุราและเบียร์ก็ตาม แต่การแข่งขันที่เกิดขึ้นในระดับหนึ่ง ทำให้ค่าเช่าทางเศรษฐกิจที่เคยได้หรือการใช้อำนาจในการผูกขาดในธุรกิจไปแสวงหาค่าเช่าอื่นๆ เพิ่มเติมมีข้อจำกัดมากยิ่งขึ้น ในที่สุดแล้วกลุ่มเครือข่ายสุราและเบียร์โดยมีนายเจริญ สิริวัฒนภักดี เป็นแกนที่สำคัญ ได้ดำเนินการปรับโครงสร้างของธุรกิจอีกครั้งหนึ่งเพื่อเตรียมความพร้อมในการเข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์ โดยอยู่ภายใต้บริษัทไทยเบฟเวอเรจ จำกัด (มหาชน) ซึ่งเป็นบริษัทโฮลดิ้งและเข้าจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์ บมจ. ไทยเบฟเวอเรจได้จดทะเบียนจัดตั้งเป็นบริษัทมหาชนจำกัด เมื่อวันที่ 29 ตุลาคม 2546 ด้วยทุนจดทะเบียนเริ่มแรก 20,000 ล้านบาท (เพิ่มทุนเป็น 22,000 ล้านบาทในเดือนธันวาคม 2546) โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อประกอบธุรกิจการลงทุนโดยการถือหุ้นในบริษัทอื่น (Holding Company) ที่ดำเนินธุรกิจเกี่ยวข้องกับการผลิตเบียร์ น้ำดื่มและโซดา ผลิตสุรา ผลิตแอลกอฮอล์ที่ใช้ในอุตสาหกรรม การเป็นผู้แทนจำหน่าย การตลาด ส่งออกและการขนส่ง และธุรกิจต่อเนื่องอื่นๆ โครงสร้างผู้ถือหุ้น ณ วันที่ 2 กันยายน 2548 มีนายเจริญ สิริวัฒนภักดี และคุณหญิงวรรณา สิริวัฒนภักดี เป็นผู้ถือหุ้นรวมกันร้อยละ 40.91 โดยเป็นการถือหุ้นโดยตรงร้อยละ 28.70 และถือหุ้นทางอ้อมอีกร้อยละ 12.21 อย่างไรก็ตาม บริษัทไทยเบฟเวอเรจไม่ประสบความสำเร็จในการเข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์ในประเทศไทย เนื่องจากเผชิญแรงต้านจากกลุ่มเครือข่ายประชาสังคมที่นำโดยพลตรีจำลอง ศรีเมือง ขณะเดียวกันรัฐบาลก็ไม่ได้ให้ความสนับสนุนมากมายเพียงใด ซึ่งอาจเป็นเพราะตระหนักดีว่ามีสาธารณชนที่ต่อต้านธุรกิจสุราอยู่ตามสมควร และมีกลุ่มที่ต่อต้านการดื่มสุราที่นำโดยจำลอง ศรีเมือง เป็นขบวนการประชาชนที่เข้มแข็ง และอาจจำให้ความนิยมของรัฐบาลลดลง และอาจจะลายเป็นประเด็นทางเมืองขึ้นมาก็ได้ ถ้ารัฐบาลออกมาสนับสนุนนอกหน้าก็จะเสียคะแนนนิยมกับกลุ่มผู้ที่ต่อต้านการดื่มสุรา ในที่สุดบริษัทไทยเบฟเวอรเรจจึงไปเข้าจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์สิงคโปร์แทน เศรษฐศาสตร์การเมืองเรื่องสุรา ในการวิเคราะห์ข้างต้นได้ชี้ให้เห็นความเป็นมาของธุรกิจสุราซึ่งเกี่ยวโยงกับการเมืองมาโดยตลอด รวมทั้งการเข้าสู่ธุรกิจสุราของนายเจริญ สิริวัฒนภักดี จากที่เคยเป็นเพียงลูกพ่อค้าขายหอยทอด มาเป็นผู้ที่มีหุ้นใหญ่ในธุรกิจผูกขาดสุรา และต่อมาได้ใช้รายได้ (ที่ได้เกินระดับปกติที่นักเศรษฐศาสตร์เรียกว่าค่าเช่า) ขยับขยายการลงทุนสู่ธุรกิจอื่นๆ อย่างกว้างขวาง ในส่วนนี้จะได้วิเคราะห์ถึงสูตรสำเร็จการเข้าสู่การยึดครองการผูกขาดของนายเจริญ ซึ่งประกอบด้วยกลยุทธ์การยึดครองสัมปทาน การสร้างเครือข่ายพันธมิตรและการอิงอำนาจรัฐ การใช้กลไกรัฐในการเอื้อประโยชน์ และกลยุทธ์กีดกันคู่แข่งรายใหม่ ยึดครองสัมปทาน : คว้าชัยไว้ก่อนพลิกแพลงทีหลัง ดูเหมือนว่าสูตรสำเร็จสำคัญประการหนึ่งของการเข้าสู่การยึดครองผูกขาด โดยเฉพาะอย่างยิ่งกรณีธุรกิจสัมปทานภาครัฐ ก็คือจะต้องพยายามยึดครองสัมปทานให้ได้เสียก่อน แล้วค่อยไปแก้ปัญหาต่างๆทีหลัง โดยผ่านการสร้างเครือข่ายระบบอุปถัมภ์ขึ้นมาก แต่ถ้าหากว่าสถานการณ์ทางการเมืองอยู่ในภาวะที่ไม่รวมศูนย์โดยเด็ดขาด มีผู้ที่พยายามเข้าแย่งชิงผลประโยชน์หลายรายแล้ว กลยุทธ์ที่จะใช้ในกรณีนี้คือการเสนอผลประโยชน์ตอบแทนให้กับรัฐเป็นจำนวนที่สูงมาก เพื่อให้ได้สัมปทาน หลังจากที่ได้ผูกขาดแล้วก็จะหาทางเพื่อให้มีการแก้ไขข้อสัญญาในสัมปทานโดยเฉพาะในประเด็นเรื่องผลตอบแทน ในกรณีของธุรกิจสุราก็เช่นเดียวกัน การแข่งขันระหว่างกลุ่มนายสุเมธ เตชะไพบูลย์ และกลุ่มเถลิง-เจริญ ทำให้ข้อเสนอการให้ผลประโยชน์ตอบแทนต่อโรงงานสุราบางยี่ขันในปี 2522 เพิ่มขึ้นจากสัมปทานเก่าค่อนข้างมาก จากการเสียค่าเช่าปีละ 51 ล้านบาท และส่วนแบ่งกำไรสุทธิอีกร้อยละ 25 เพิ่มเป็นส่วนแบ่งร้อยละ 45 ของราคาขายปลีก และเช่นเดียวกันเพื่อให้ได้สัมปทานโรงงานสุราในเครือของกรมสรรพสามิต เพื่อใช้เป็นฐานในการต่อสู้กับกลุ่มนายสุเมธ กลุ่มเถลิง-เจริญได้เสนอผลประโยชน์ให้กับรัฐถึง 5,884 ล้านบาทในปีแรก สูงกว่ากลุ่มเจ้าของสัมปทานเดิมที่มีจำนวน 29 ราย ที่เสนอให้ 3,200 ล้านบาท กรณีนี้ได้ถูกวิจารณ์อย่างมากมายในวงการธุรกิจสุรา ว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเสนอผลตอบแทนให้สูงถึงเพียงนี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงเวลาจ่ายเงินปรากฏว่ากลุ่มเถลิงและเจริญมีเงินจ่ายเพียง 5 โรงเท่านั้น ต้องเปิดประมูลรอบใหม่ ซึ่งเถลิงกับเจริญก็ชนะเช่นเดิมอีก แต่ผลประโยชน์ที่เสนอให้รัฐลดลง 796 ล้านบาท ทั้งนี้เงินที่กลุ่มนำมาจ่ายให้รัฐมาจากเงินกูจากธนาคาร 6 แห่ง โดยมีธนาคารกรุงเทพเป็นหลัก การกู้เงินครั้งนี้ใช้เพียง 5 คนค้ำประกัน คือ เถลิง เหล่าจินดา, นายพงส์ สารสิน, เจริญ ศรีสมบูรณานนท์, เกียรติ เอี่ยมสกุลรัตน์ และกมล เอี่ยมสกุลรัตน์ การประมูลโรงงานสุราในราคาที่สูง มีผลให้ต้นทุนในการผลิตสุรามีราคาที่สูงขึ้นมาก และจะต้องมีการผลิตตามจำนวนขั้นต่ำเพื่อจ่ายค่าผลประโยชน์ขั้นต่ำให้กับรัฐ ก่อนที่สัมปทานจะเริ่มในปี 2528 กลุ่มสุราทิพย์ได้รับเซ้งหรือร่วมกิจการกับผู้ผลิตเดิม เพื่อผลิตสต็อกสุราเป็นจำนวนถึง 7.8 ล้านเท โดยสุราเหล่านี้ผลิตขึ้นโดยเสียภาษีและค่าผลประโยชน์ตามเดิม ซึ่งถูกกว่าสัญญาใหม่ค่อนข้างมากและในปี 2528 กลุ่มสุราทิพย์ได้เสนอให้กระทรวงการคลังพิจารณาลดจำนวนการผลิตตามสัญญาขั้นต่ำ ตามจำนวนสต็อกเหล้าที่มีอยู่ ซึ่งถ้ากระทรวงการคลังอนุมัติก็จะมีผลให้รัฐสูญเสียค่าภาษีและค่าสิทธิ์เป็นจำนวน 4,000 กว่าล้าน อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่ผ่านความเห็นชอบของกระทรวงการคลัง แม้ว่าจะมีการผลักดันให้พิจารณาถึง 2 รอบก็ตาม ภายหลังยุทธการสุรา ทำให้ทั้ง 2 ฝ่ายบาดเจ็บไปค่อนข้างมากภาระหนี้สินและยอดการขาดทุนเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในปี 2529 สมาคมธนาคารนำโดยนายชาตรี โสภณพานิช ในฐานะประธานสมาคมได้ยื่นหนังสือไปยัง พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์ นายกรัฐมนตรี ขอให้รัฐบาลแก้ไขปัญหาสุรา เพราะในขณะนั้นกลุ่มสุราทิพย์เป็นหนี้สถาบันการเงินอยู่ประมาณ 14,000 ล้านบาท และหนี้ที่จะต้องจ่ายให้รัฐตามสัญญาผลประโยชน์รวมอีกประมาณ 5,000 กว่าล้านบาท โดยอ้างเหตุผลว่าถ้ากลุ่มสุราทิพย์ไม่สามารถจ่ายหนี้คืนให้กับสถาบันการเงินได้อาจจะมีผลกระทบต่อเสถียรภาพทางการเงินของประเทศ ตลอดรวมถึงรายได้รัฐบาล ปรากฏการณ์นี้ทำให้รัฐต้องเข้าสู่วงจรของกลุ่มทุนที่ว่า “ใหญ่เกินไปที่จะล้ม” กลยุทธ์คว้าชัยไว้ก่อนพลิกแพลงที่หลัง ได้ปรากฏผลว่า ในที่สุดกระทรวงการคลังต้องยินยอมให้มีการแก้ไขสัญญาสัมปทานโดยให้สุราทิพย์จ่ายเงินผลประโยชน์เหมาจ่ายให้รัฐเท่ากับรายได้ขั้นต่ำ (ตามข้อกำหนดการผลิตสุราตามจำนวนขั้นต่ำ) ในการเสนอประมูลตลอดช่วงอายุสัญญาถึงปี 2542 และให้โรงงานทั้ง 12 โรงงานสามารถผลิตสุราทดแทนกันได้ นอกจากนี้ภายหลังกลุ่มสุรามหาราษฎรและสุราทิพย์รวมตัวกันเป็นบริษัทเดียวกันแล้ว กระทรวงการคลังได้ลดเงินผลประโยชน์ที่บริษัทต้องจ่ายให้รัฐลดลงด้วย กลยุทธ์การยึดครองสัมปทาน เกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อมีการประมูลขายโรงงานสุราบางยี่ขันในปี 2542 ตามนโยบายเปิดเสรีสุรา กลุ่มบุญรอดบริวเวอรี่ได้ออกข่าวอย่างต่อเนื่องว่าจะเข้ามาในธุรกิจสุรา ทำให้กลุ่มเจริญเสนอราคาประมูลถึง 8,251 ล้านบาท ขณะที่บุญรอดบริวเวอรี่เสนอเพียง 2,544 บาท สร้างเครือข่ายพันธมิตร อิงฐานอำนาจรัฐ กล่าวกันว่าการประกอบธุรกิจการค้าในประเทศไทยให้ประสบความสำเร็จนั้นไม่ได้เป็นไปตามทฤษฎีการค้าแบบตะวันตกแต่อย่างใดแต่จะต้องเป็นไปตามวิถีตะวันออก กล่าวคือ จะต้องมีการสร้างเครือข่ายพันธมิตรทางธุรกิจ แปรเปลี่ยนคู่แข่งให้เป็นเครือข่าย สร้างสายสัมพันธ์เชิงอุปถัมภ์กับฐานอำนาจรัฐ เพื่อแสวงหาผลประโยชน์และหรือเพื่อรักษาผลประโยชน์ และสร้างเส้นสายกับฐานอำนาจทางการเงิน เพื่อการขยายตัวของทุนได้โดยง่าย ถ้าทำได้ทั้ง 3 ประการ ก็สามารถยึดครองอาณาจักรธุรกิจนั้นอย่างง่ายดายได้ ณ จุดเริ่มต้นการได้เป็นเขยของนาย “กึ้งจู แซ่จิว” ซึ่งเป็นซัพพลายเออร์รายสำคัญให้กับบริษัทสุรามหาคุณและมีสายสัมพันธ์กับตระกูลเตชะไพบูลย์ นักธุรกิจระดับนำ นับว่าเป็นจุดได้เปรียบเริ่มแรก และการที่นายเจริญถูกดึงเข้าสู่วงการผลิตสุราร่วมกับนายเถลิง เหล่าจินดา ซึ่งมีเครือข่ายเส้นสายในสายทหารค่อนข้างมาก ต่อจากนั้นก็ได้มีการเสริมสร้างเครือข่ายพันธมิตรอื่นๆ อย่างต่อเนื่อง กลยุทธ์การสร้างเครือข่ายพันธมิตรในวงการค้า อำนาจรัฐ และฐานการเงิน อาจจะกล่าวได้ว่าเริ่มตั้งแต่การสามารถดึงตัวนายจุล กาญจนลักษณ์ ซึ่งเป็นผู้ที่มีความชำนาญในการปรุงสุราที่เก่งที่สุดในสมัยนั้นเข้ามาเป็นพวก และจัดตั้งเป็นบริษัท ที.ซี.ซี และนายจุลเป็นผู้แนะนำให้ซื้อโรงงานธาราวิสกี้ ของนายประสิทธิ์ ณรงค์เดช และนายพงส์ สารสิน การได้ตัวนายจุลซึ่งเป็นผู้ปรุงเหล้าแม่โขง-กวางทองมาเป็นพวกทำให้กลุ่มนายเถลิง-เจริญ สามารถออกสุราแสงโสมและหงส์ทอง ซึ่งมีรสชาติที่เหมือนกับแม่โขง แต่ราคาถูกกว่ากันมาก เพราะแม่โขงเป็นสุราปรุงพิเศษที่สามารถจัดจำหน่ายได้ทั่วประเทศ ขณะที่แสงโสมและหงส์ทองถูกจัดอยู่ในประเภทสุราผสม ซึ่งเสียภาษีต่ำกว่ามาก แต่มีข้อจำกัดที่ขายได้เฉพาะเขต ซึ่งต่อมาได้เกิดยุทธการ “หงส์บินว่อน” ซึ่งเกิดขึ้นโดยเจ้าหน้าที่ของกรรมสรรพสามิตกระทำตนแบบ “เอาหูไปนาเอาตาไปไร่” ทั้งเรื่องผลิตสุราเลียนแบบและขายข้ามเขต การได้นายพงส์ สารสิน มาเป็นเครือข่ายพันธมิตรนับว่าเป็นจุดเชื่อมที่สำคัญอีกจุดหนึ่ง เพราะในขณะนั้นนายพงส์ สารสิน คือนักการเมืองคนสำคัญของพรรคกิจสังคม เคยดำรงตำแหน่งรองนายกรัฐมนตรีในรัฐบาลพลเอกเปรม ติณสูลานนท์ ในปี 2529 ขณะเดียวกันนายพงส์ยังเป็นจุดเชื่อมต่อที่สำคัญกับการสร้างสายสัมพันธ์กับกระทรวงการคลัง ทั้งนี้เพราะน้องชายของนายพงส์คือนายบัณฑิต บุณยะปานะ ซึ่งเป็นผู้อำนวยการสำนักงานเศรษฐกิจการคลัง และต่อมาเป็นอธิบดีกรมสรรพสามิต และได้ออกคำสั่งหลายครั้งที่เป็นผลดีต่อกลุ่มของนายเถลิง-เจริญ-พงส์ โดยเฉาะอย่างยิ่งการอนุญาตให้มีการขนสุราหงส์ทองข้ามเขตได้ การได้นายเกียรติ เอี่ยมสกุลรัตน์ มาร่วมในกลุ่มสุราทิพย์ มีผลสำคัญที่ทำให้เครือข่ายทางการค้ามีความมั่นคงมากขึ้น เพราะนายเกียรติเป็นผู้หนึ่งที่มีความชำนาญในวงการสุรา และเป็นน้องชายของนายกมล เอี่ยมสกุลรัตน์ หนึ่งในผู้ก่อตั้งสุรามหาคุณ นอกจากนี้นายเกียรติยังเป็นจุดเชื่อมต่อกับฐานการเงินที่สำคัญ คือ ธนาคารกรุงเทพ ทั้งนี้เพราะนายเกียรติมีความสนิทสนมกับนายชาตรี โสภณพานิช ประธานกรรมการธนาคารกรุงเทพเป็นอย่างดี ซึ่งส่งผลต่อการได้เงินกู้จากธนาคารกรุงเทพ สำหรับจ่ายค่าสัมปทานและการสร้างโรงงานใหม่ทั้ง 12 แห่ง ของกรมสรรพสามิต ประสบการณ์ที่สำคัญที่นายเจริญ สิริวัฒนภักดี ได้รับในช่วงสงครามสุราก็คือ ยิ่งก่อสงครามต่อกัน สุดท้ายก็อาจจะล่มจมด้วยกันทั้งคู่ และสุดท้ายแม่ทัพใหญ่ทั้ง 2 ฝ่ายคือ นายเถลิง เหล่าจินดาและนายสุเมธ เตชะไพบูลย์ ก็ต้องถอนตัวออกจากวงการสุราด้วยความบอบช้ำ ปล่อยให้นายเจริญเข้าครอบครองอาณาจักรสุราอย่างเบ็ดเสร็จ อีกกลยุทธ์หนึ่งก็คือ ถ้าสามารถแปรคนที่มีแนวโน้มจะเป็นคู่แข่งที่สำคัญให้กลายเป็นพันธมิตรได้ นายเจริญจะทำทันทีเพื่อลดสภาวะการแข่งขันข้อมูลที่ยืนยันสิ่งนี้ได้ก็คือ เมื่อครั้งนายเฉลียว อยู่วิทยา เจ้าพ่อเครื่องดื่มชูกำลัง “กระทิงแดง” ต้องการเข้าสู่ธุรกิจสุรา โดยต้องการจะผลิตสุรากระทิงแดง กลุ่มนายเจริญได้เข้าเจรจาเพื่อให้นายเฉลียวเปลี่ยนใจ ในที่สุดนายเจริญได้รับซื้อบริษัทสุรากระทิงแดงจากนายเฉลียว หรือว่าภายหลังการเปิดเสรี บริษัทยูไนเต็ดไวน์เนอรี่ จำกัด ของกลุ่มนายไพศาล ชีวะศิริ เจ้าของสุรายี่ห้อ “แบล็กแคท” ที่กำลังมาแรง ได้ขอใบอนุญาตผลิตสุรา โดยได้มีการเปิดตัวว่าจะมีการผลิตสุราขาวยี่ห้อ “ไผ่ทอง” ออกมาจำหน่ายในราคาขวดละ 51 บาท ในการจัดการกับคู่แข่งรายนี้นายเจริญเริ่มต้นด้วยการใช้เทคนิคการตลาดเพราะว่ามีเงินหนามาก คือ ได้ลดราคาสุราขาวลงมาอยู่ที่ 39 บาทจากราคา 60 บาท ก่อนทีไผ่ทองจะเข้าสู่ตลาด ทำโอกาสของไผ่ทองเป็นไปค่อนข้างยาก ต่อมาก็มีข้อเสนอให้บริษัทมาอยู่ในกลุ่มเดียวกัน และสุดท้ายบริษัทยูไนเต็ดไวน์เนอรี่ จำกัด ก็ตกไปเป็นบริษัทหนึ่งในเครือของนายเจริญ โดยนายไพศาล ชีวะศิริ เข้าไปถือหุ้นในกลุ่มบริษัทไทยเบฟเวอเรจ จำกัด (มหาชน) แทน ขณะที่บริษัทบริษัทยูไนเต็ดนั้นนายไพศาลไม่ได้มีตำแหน่งใดๆ อีกทั้งสิ้นกลับเป็นนายเจริญเข้ามาเป็นประธานกรรมการแทน การเข้ามาครอบครองบริษัทยูไนเต็ดไวน์เนอรี่ จำกัด ทำให้สินค้ามีความหลากหลายเพิ่มมากขึ้น เพราะสินค้าของกลุ่มยูไนเต็ดไวเนอรี่มีหลายชนิดทำให้สามารถเข้าไปกลุ่มผู้บริโภคที่มีความหลากหลายมากขึ้น ในการสร้างอาณาจักรของนายเจริญ เขาได้สร้างเครือข่ายความสัมพันธ์กับส่วนต่างๆ ไว้มาก โดยเฉพาะในวงราชการ ทหาร และนักการเมือง จนกล่าวว่า ไม่ว่าหน่วยราชการใดจัดเลี้ยง ขอความอนุเคราะห์มา ก็จะมีการขนสุราหงส์ทองไปแจกเป็นว่าเล่น หรือว่ากรรมการในเครือบริษัทต่างๆ ของเขาจะเต็มไปด้วยอดีตข้าราชการและนายทหารที่เกี่ยวข้องกับเรื่องน้ำเมามาแล้วทั้งสิ้น นายเจริญ สิริวัฒนภักดี ยังใช้วิธีการสร้างเครือข่ายความสัมพันธ์ที่ฝังรากลึกและยาวนานกับข้าราชการที่มีอำนาจหน้าที่ที่สามารถเอื้อประโยชน์ให้กับธุรกิจของเขาได้ จึงปรากฏว่าข้าราชการระดับสูงที่เกษียณราชการออกมาแล้วทั้งจากกรมสรรพสามิตและกระทรวงอุตสาหกรรมมักจะได้รับเชิญให้ไปนั่งในตำแหน่งต่างๆ ของบริษัทในเครือของนายเจริญ และหรือยังคงความสัมพันธ์ทางธุรกิจต่อกัน ซึ่งเป็นที่มาของผู้เขียนที่เขียนถึงนายเจริญ สิริวัฒนภักดี มักจะอ้างถึงลักษณะนิสัยของเขาว่า เป็นบุคคลประเภท “บุญคุณต้องทดแทน” นอกจากนี้เขายังเป็นบุคคลที่ชอบสร้างเครือข่าย ในนิตยสารดอกเบี้ย ฉบับวันที่ 3-9 ธันวาคม 2544 มีความตอนหนึ่งว่า “ในสถานที่ทำงานของเขาในแต่ละวัน โดยเฉพาะที่โรงแรมพลาซ่าแอทธินีจะมีผู้มารอคอยพบเขานับเป็นสิบๆ คนในแต่ละวัน และที่น่าสนใจก็คือ คนที่มารอคอยพบเขาเหล่านี้ไม่ใช่คนเดินดินธรรมดาสามัญเสียด้วย แต่ละคนล้วนเป็นใหญ่เป็นโตที่มีชื่อเสียงในแวดวงสังคมทั้งสิ้น” และอีกตอนหนึ่งว่า “กล่าวคือเขาพร้อมที่จะให้ความช่วยเหลือกับทุกๆ คนที่เข้ามาขอความช่วยเหลือ ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นบุคคลธรรมดาสามัญหรือนักการเมืองระดับใด ซึ่งมันเหมือนกับว่าเป็นความคิดที่อยู่ในจิตสำนึกว่า หากโปรยเงินให้คนเหล่านี้ไปแล้ว เงินเหล่านี้จะกลับมาตอบแทนเขาไม่ในชาตินี้ก็ชาติหน้า” จากลักษณะเช่นนี้จึงมีผลให้นายเจริญ สิริวัฒนภักดี มีเพื่อนฝูงในแวดวงต่างๆ จำนวนมาก ซึ่งหมายถึงค่าใช้จ่ายที่เขาจะต้องจ่ายเพื่อคงไว้ซึ่งเครือข่ายเชิงอุปถัมภ์ที่มีต่อกัน ดังนั้น ถึงแม้ว่านายเจริญจะมีรายได้มหาศาล แต่ก็มีค่าใช้จ่ายไม่น้อยทีเดียว ขณะที่กลุ่มน้ำเมาได้พยายามสร้างภาพลักษณ์ของบริษัทเบียร์ไทย ว่าเป็นบริษัทที่อุดหนุนเกื้อกูลสังคมไทย จากโครงการต่างๆ เช่น “เบียร์ช้างต้านภัยหนาว” การให้ทุนการศึกษา การบริจาคให้กับองค์กรสาธารณกุศลต่างๆ ตลอดจนโครงการส่งเยาวชนไทยไปฝึกและเล่นบอลกับสโมสรในต่างประเทศ แต่ทว่าในอีกด้านหนึ่ง บริษัทเบียร์ไทยได้เป็นโจทก์ฟ้ององค์การบริหารส่วนตำบลแม่ลาด ซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงงานผลิตเบียร์ ที่จังหวัดกำแพงเพชร เพื่อขอให้คืนภาษีโรงเรือนและที่ดินของปี 2547 ที่จำเลยได้ประเมินและจัดเก็บไปจำนวน 7.2 ล้านบาท เป็นจำนวน 4.5 ล้านบาท ซึ่งศาลภาษีอากรกลางได้มีคำพิพากษายกฟ้อง และในปี 2548 บริษัทเบียร์ไทยดำเนินการฟ้องร้องในประเด็นเดิมสำหรับการจัดเก็บภาษีปี 2548 ซึ่งศาลภาษีอากรกลางได้มีคำพิพากษายกฟ้องอีกครั้งหนึ่ง สำหรับพรรคการเมืองแล้ว นายเจริญเป็นผู้บริจาคให้กับพรรคการเมืองต่างๆ ทั้งที่อยู่ฝ่ายรัฐบาลและฝ่ายค้านมาโดยตลอด เขาจึงเป็นผู้กว้างขวาง ซึ่งไม่ว่าพรรคการเมืองใดจะขึ้นมาเป็นรัฐบาล อาณาจักรธุรกิจของเขาจะไม่ได้รับผลกระเทือนแต่อย่างใด และนี่อาจจะเป็นเหตุที่ทำให้ประเทศไทยแทบจะไม่มีการผลิตนโยบายที่จะมีผลต่อการลดการบริโภคสุราและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ จนกระทั่งถูกกดดันจากองค์กรภาคประชาสังคม ใช้กลไกรัฐในการเอื้อประโยชน์ จากการมีเครือข่ายความสัมพันธ์เชิงอุปถัมภ์ มีผลทำให้นโยบายต่างๆ ที่ออกมามักจะเอื้อประโยชน์กับกลุ่มเหล้าของนายเจริญ ในช่วงสงครามสุราระหว่างแม่โขงกับสุราตระกูลหงส์มีนโยบายจำนวนมากที่เอื้อประโยชน์ให้กับกลุ่มของนายเถลิงและเจริญ จากทั้งกรมสรรพสามิตและจากกระทรวงอุสาหกรรม นโยบายหรือมาตรการเหล่านี้ได้แก่ ก่อนการประมูลโรงงาสุราของกรมสรรพสามิตจำนวน 12 โรง ได้มีมติคณะรัฐมนตรีในเดือนมีนาคม 2526 ห้ามไม่ให้ผู้ที่ประมูลสุราทั้ง 12 โรงได้มีการปรุงสุราที่ใช้สูตรปรุงพิเศษของแม่โขงและกวางทอง เพราะปรากฏว่าได้มีการปรุงสุราที่มีรสชาติใกล้เคียง โดยผู้ปรุงคนเดียวกัน ในชื่อสุราตระกูลหงส์ออกจำหน่ายแล้ว อย่างไรก็ตาม กรมสรรพสามิตมิได้สนใจที่จะให้เอกชนปฏิบัติตามมติคณะรัฐมานตรีดังกล่าวทั้งๆ ที่แม่โขง-กวางทองจ่ายภาษีในอัตราที่สูงกว่าหงส์ทอง ซึ่งเท่ากับเป็นการเอื้อประโยชน์ให้กับฝ่ายใหม่จนสามารถสร้างสุรายี่ห้อใหม่ได้ คือหงส์ทอง การเอื้อประโยชน์นี้ได้ถูกนำมาใช้ในกรณีของสงครามเบียร์เช่นเดียวกัน จนค่ายเบียร์ช้างสามารถลงหลักปักฐานได้อย่างแน่นหนา การอนุญาตให้มีการขนสุราหงส์ทองข้ามเขตได้ ซึ่งมีผลให้สุราหงส์ทองที่แต่เดิมมีขายในเขตเท่านั้น เพราะเป็นสุราผสมที่เสียภาษีต่ำกว่าแม่โขงและกวางทอง ซึ่งเป็นสุราปรุงพิเศษที่สามารถขายได้ทั่วประเทศ ทำให้การแข่งขันทั้ง 2 ค่ายเป็นไปอย่างไม่ยุติธรรม กรณีหงส์บิน ก็เฉกเช่นเดียวกันกับการบังคับขายพ่วงในธุรกิจเบียร์ แม้เมื่อกลุ่มสุราทิพย์ซึ่งสามารถประมูลโรงงานสุราได้ทั้ง 12 โรง แต่สามารถจ่ายเงินได้เพียง 5โรง มีผลทำให้ต้องมีการประมูลใหม่กลุ่มสุราทิพย์ก็ยังสามารถมีสิทธิ์เข้าประมูลได้ และชนะการประมูลได้อีกครั้ง แต่เสนอผลประโยชน์ให้รัฐลดลงเกือบ 800 ล้านบาท ความพยายามในการผลักดันให้แม่โขงขึ้นราคา ของนายอบ วสุรัตน์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงอุตสาหกรรมในสมัยนั้น(2527) เมื่อมีการคัดค้านจากปลัดกระทรวงอุตสาหกรรมก็ถูกสั่งย้ายและตั้งคณะกรรมการสอบ และในที่สุดก็สามารถสั่งให้แม่โขงและกวางทองขึ้นราคาได้ ซึ่งส่งผลต่อการแข่งขันมาก เพราะมีผลทำให้ราคาของแม่โขงและกวางทองเพิ่มสูงขึ้นกว่าสุราในตระกูลหงส์ ซึ่งผู้บริโภครู้สึกว่ามีรสชาติเหมือนกันและต่อมาในปี 2528 กระทรวงการคลังได้เพิ่มภาษีสุราอีกครั้งหนึ่ง มีผลให้ราคาขายของแม่โขงและกวางทองสูงห่างจากหงส์ทองต่อไป ผลของนโยบายดังกล่าวมีผลให้ยอดการจำหน่ายของแม่โขงและกวางทองลดลงอย่างชัดเจน กลยุทธ์ในการทำให้ราคาของคู่แข่งอยู่สูงกว่าสินค้าในกลุ่มของตนโดยใช้กลไกรัฐในการอำนวยประโยชน์ถูกนำมาใช้เช่นกันในสงครามระหว่างค่ายเบียร์ช้างและค่ายเบียร์สิงห์เช่นเดียวกัน โดยกลยุทธ์ที่มีผลให้ค่ายเบียร์สิงห์ต้องสูญเสียส่วนแบ่งทางการตลาดให้กับเบียร์ช้าง นอกจากจะมาจากการใช้กลยุทธ์ขายเหล้าพ่วงเบียร์แล้ว การที่เบียร์ช้างเสียภาษีต่อขวดถูกกว่า ก็เป็นปัญหาที่สำคัญอีกประการหนึ่ง การแสวงหาประโยชน์ที่สำคัญจากวงการสุราประการหนึ่งคือ ประเด็นเรื่องสต็อกเหล้า เพราะในอดีตผู้ที่ได้รับสัมปทานโรงงานสุราของรัฐจะเร่งการผลิตสุราไว้เป็นจำนวนมากเมื่อเวลาที่ใกล้จะหมดสัญญาและตนเองไม่ได้รับสัมปทานใหม่ เพราะรายใหม่จะต้องรับซื้อสุราจากรายเก่า แต่ในกรณีที่สุรามหาราษฎรได้เร่งผลิตสต็อกเหล้าแม่โขงไว้เป็นจำนวนมากก่อนการเปิดเสรี ผู้ที่มีสต็อกสุราอยู่ในมือจะมีต้นทุนที่ถูกกว่า แต่ปรากฏว่าทางกรมโรงงานไม่ได้มีการตรวจสต็อกสุรา ทำให้ไม่ทราบจำนวนที่ชัดเจนว่ามีการผลิตไว้จำนวนเท่าใดแน่ และอนุญาตให้มีการโอนขายสุราในสต็อกซึ่งจะต้องตกเป็นทรัพย์สินของกรมโรงงานในราคาต้นทุนให้บริษัทบางยี่ขัน จำกัด ซึ่งต่อมาได้มาขอคืนภาษีและค่าสิทธิ์ต่างๆ ที่จ่ายไปเนื่องจากสุราที่เสื่อมสภาพ จากการพิจารณาของคณะกรรมการวิสามัญพิจารณาสอบสวนและศึกษาเรื่องเกี่ยวกับการทุจริต วุฒิสภาได้มีผลสรุป 2 ประการสำคัญเมื่อวันที่ 18 มกราคม 2548 คือ (1)อธิบดีกรมโรงงาน นายเทียร เมฆานนท์ชัย ไม่มีอำนาจในการอนุญาตให้บริษัทสุรามหาราษฎร จำกัด โอนขายน้ำสุราให้บริษัทบางยี่ขัน จำกัด (มหาชน) ในปี 2542 การอนุญาตทั้งที่ไม่มีอำนาจนั้น มีผลให้รัฐเสียหาย ทั้งนี้เพราะตามข้อสัญญานั้น บริษัทสุรามหาราษฎรจะต้องผลิตสุราและขายให้กรมโรงงานในราคาต้นทุน โดยสต็อกนั้นจะต้องเท่ากับยอดขายเฉลี่ย 1 เดือนในปี 2541 ของสุราแต่ละชนิด ถ้ามีมากว่านั้นจะต้องโอนกรรมสิทธิ์ของกรมโรงงานโดยไม่คิดมูลค่า แต่ปรากฏว่านายเทียรไม่ได้ตรวจสอบสต็อกคงเหลือของสุรามหาราษฎรก่อนหมดสัญญา และยังอนุญาตให้โอนขายให้กับโรงงานสุราบ่างยี่ขัน ซึ่งเป็นของกลุ่มทุนกลุ่มเดียวกันในราคาต้นทุน ซึ่งเป็นเหตุอ้างให้มีการมาขอคืนภาษีสุราในเวลาต่อมา ในช่วงปี 2543-2546 เป็นจำนวนเงินรวม 1,370.95 บาท ทั้งๆ ที่ในช่วงของอายุสัมปทานที่บริษัทสุรามหาราษฎร จำกัด ได้ไป ไม่เคยปรากฏข้อมูลการขอคืนภาษีสุราที่แปรสภาพ คณะกรรมการวิสามัญฯ จึงมีมติแจ้งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงอุตสาหกรรม เพื่อดำเดินการแจ้งกรมโรงงานในฐานะผู้เสียหายเพื่อดำเนินการตามกฎหมายทั้งอาญา ทางแพ่ง และทางวินัย นายเทียรและบุคคลที่เกี่ยวข้อง อย่างไรก็ตาม จนถึงปัจจุบัน ยังไม่มีการดำเนินการแต่อย่างใด กีดกันคู่แข่งรายใหม่ โครงสร้างธุรกิจสุรามีลักษณะตลาดแบบผู้ขายน้อยราย ซึ่งมีความโน้มเอียงไปสู่การผูกขาดได้โดยง่ายจากการรวมตัวกัน เนื่องจากผู้เข้าร่วมแข่งขันในธุรกิจกล่าวได้ว่ามีเพียง 1-2 ราย และยังมีผู้ประกอบการรายใหญ่ที่ครอบครองสัมปทานสุราของรัฐเกือบหมดและมีส่วนแบ่งในตลาดมากที่สุด ปัจจัยดังกล่าวเป็นอุปสรรคกีดขวางการเข้ามาแข่งขันของผู้ประกอบการรายใหม่ ทั้งนี้ในอดีตกลไกที่สำคัญในการกีดกันผู้ประกอบรายใหม่คือนโยบายของรัฐ อย่างไรก็ตาม หลังการเปิดเสรีแล้วพบว่าผู้ประกอบการรายใหม่ก็ยากที่จะเข้ามาแข่งขันกับผู้ประกอบการรายเก่าได้เวลาอันสั้น ทั้งนี้เป็นเพราะธุรกิจนี้ต้องอาศัยเงินลงทุนค่อนข้างสูง กติกาของรัฐเองก็ไม่เอื้อให้เกิดผู้ประกอบการรายใหม่ที่มีศักยภาพ เพราะนโยบายบริหารงานสุราหลังปี 2542 ยังอำนวยประโยชน์ให้กับผู้ประกอบการรายเก่าทั้งในแง่กฎเกณฑ์และภาษี และนอกจากนี้ผู้ประกอบการรายเก่ายังสามารถใช้ความได้เปรียบหรือยังสามารถแสดงพฤติกรรมที่สามารถกีดกันผู้ประกอบการรายใหม่ได้ สำหรับธุรกิจสุราสามารถจำแนกรูปแบบอุปสรรคออกเป็น 2 กลุ่มสำคัญ กล่าวคือ อุปสรรคที่เกิดจากการกำหนด กฎ กติกา ภาครัฐ และ อุปสรรคที่เกิดจากพฤติกรรมในการกีดกันการเข้าสู่ตลาดของรายใหม่ แม้ว่าจะได้มีการปรับเปลี่ยนนโยบายเพื่อให้มีการเปิดเสรีการผลิตสุราโดยประกาศของกระทรวงการคลังฉบับที่ 1 ในปี 2543 แต่กฎระเบียบจำนวนมากที่ใช้ในการกำกับดูแลตลาดสุรายังคงยึดตามพระราชบัญญัติสุรา พ.ศ. 2493 ซึ่งมีผลให้โครงสร้างผู้ผลิตในตลาดสุรามีการเปลี่ยนแปลงไปน้อยมาก ผู้ผลิตรายเก่ายังคงบทบาทผูกขาดในตลาดสุรา โดยไม่มีผู้ผลิตขนาดใหญ่ในตลาดสุรา และมีผู้ผลิตรายย่อยในนามผู้ผลิตสุราชุมชนอีกจำนวนมากเข้าสู่ตลาด แต่มีส่วนแบ่งตลาดรวมกันเพียงประมาณร้อยละ 10 เท่านั้น กฎ ระเบียบ ที่ใช้ในการกำกับดูแล และเป็นอุปสรรคในตลาดสุราสามารถแยกออกได้เป็น 2 กรณี กล่าวคือ แต่เดิมการเปิดเสรีการผลิตสุรามุ่งเน้นสำหรับผู้ประกอบการที่เข้ามาใหม่ จะต้องเป็นผู้ประกอบการรายใหญ่เท่านั้น อย่างไรก็ตาม ผู้ผลิตรายย่อยในชุมชน ซึ่งแต่เดิมเคยลักลอบผลิตสุราเถื่อนได้รวมตัวกันเรียกร้องสิทธิในการเป็นผู้ผลิตสุราที่ถูกกฎหมาย จึงได้มีการออกกฎ ระเบียบเพิ่มเติมสำหรับกรณีผู้ผลิตรายย่อย แต่อย่างไรก็ตาม กฎ ระเบียบที่ออกมาทั้งสำหรับผู้ประกอบการรายใหญ่และรายย่อยเป็นอุปสรรคต่อการเข้ามา การคงอยู่ในธุรกิจที่แตกต่างกันออกไป กรณีผู้ประกอบการรายใหญ่ กฎ ระเบียบที่เป็นอุปสรรคในการเข้าสู่ตลาดที่สำคัญ อยู่ในเรื่องการกำหนดพื้นที่ตั้งโรงงานและขนาดของโรงงานในการผลิตและการทำสุรา ตามประกาศกระทรวงการคลังว่าด้วยระเบียบวิธีบริหารงานสุรา พ.ศ. 2543 กำหนดให้โรงงานจะต้องมีขนาดกำลังการผลิตคิดเทียบเป็นน้ำสุราที่มีแรงแอลกอฮอล์ 28 ดีกรีขั้นต่ำวันละ 90,000 ลิตร จะต้องมีพื้นที่ไม่น้อยกว่า 350 ไร่ หากกำลังการผลิตเกินกว่าวันวันละ 90,000 ลิตร จะต้องเพิ่มขนาดพื้นที่ให้มากขึ้น และสถานที่ตั้งโรงงานสุราจะต้องห่างจากแม่น้ำลำคลองสาธารณะที่ใช้การสัญจรทางน้ำปกติ เป็นระยะทางไม่น้อยกว่า 2 กิโลเมตร ข้อกำหนดนี้เมื่อเปรียบเทียบกับโรงงานสุราในอดีต พบว่ามีความแตกต่างกัน กล่าวคือ การสร้างโรงงานใหม่ของกรมสรรพสามิตในปี 2525 จำนวน 12 โรง มีการระบุพื้นที่โรงงานต้องติดน้ำบางส่วน และขนาดพื้นที่อยู่ระหว่าง 100-150 ไร่ จากข้อกำหนดดังกล่าวทำให้แทบไม่มีเอกชนรายใดเข้ามาลงทุนในธุรกิจสุรา เพราะจะต้องลงทุนในขนาดที่ค่อนข้างสูง จนกระทั่งในปี 2547 บริษัทสุรางค์การสุรา จำกัด ได้ยื่นจดทะเบียนโรงงานเพื่อผลิตสุราขาว โยมีการสร้างโรงงานในพื้นที่กว่า 400 ไร่ และใช้เงินลงทุนกว่า 1,000 ล้านบาท และผลิตสุราขาวยี่ห้อเสือขาวออกจำหน่ายในเดือนกันยายน 2548 ส่วนกรณีของผู้ของผู้ประกอบการรายย่อย ซึ่งเกิดจากการผลักดันของกลุ่มสุราชุมชนที่มีการผลิตสุราพื้นบ้านได้กดดันให้ภาครัฐแก้ไขกฎระเบียบวิธีบริหารงานสุรา ซึ่งเดิมอนุญาตให้เฉพาะผู้ผลิตรายใหญ่เท่านั้น มาอนุญาตให้มีการผลิตสำหรับผู้ผลิตรายย่อย จนออกมาเป็นประกาศกระทรวงการคลังเรื่องวิธีการบริหารงานสุรา พ.ศ.2546 มีข้อกำหนดมากมายในการผลิตของผู้ผลิตรายย่อย ตั้งแต่การรวมกลุ่ม การผลิต การบรรจุ การใช้วัตถูดิบ การใช้ฉลาก ตลอดจนวิธีการติดแสตมป์และการเสียภาษี ซึ่งมีผลให้การขยายตัวของสุราชุมชนเป็นไปได้ค่อนข้างยาก เพราะมีกฎ ระเบียบ จำนวนมากที่ต้องพึ่งปฏิบัติ ขณะเดียวกัน ผู้ประกอบการรายย่อยยังต้องเผชิญกับกลยุทธ์ทางการตลาดจากผู้ประกอบการรายเดิม ซึ่งส่งผลให้ผู้ประกอบการรายย่อยที่ถึงแม้จะมีจำนวนมาก แต่ก็อยู่ในสภาพ “บอนไซ” อุปสรรคเหล่านี้ประกอบด้วย การจำกัดช่องทางการจัดจำหน่าย การควบคุมทางด้านบรรจุภัณฑ์โดยเฉพาะขวดที่ใช้ในการบรรจุ และการใช้กลยุทธ์ทางด้านราคาเพื่อกดดันสุราชุมชน ตลอดระยะเวลาเจ็ดปีที่ผ่านหลังการเปิดเสรีธุรกิจสุราซึ่งเริ่มในปี 2543 ปรากฏว่าธุรกิจสุรายังคงมีการกระจุกตัวในระดับสูง โดยกลุ่มผู้ผลิตรายใหญ่คือกลุ่มนายเจริญ สิริวัฒนภักดี ยังคงมีส่วนแบ่งตลาดประมาณร้อยละ 90 ในสุราขาว ทำให้แนวโน้มของธุรกิจนี้ใกล้เคียงกับตลาดผูกขาด แม้ว่าจะมีผู้ผลิตรายย่อยจำนวนมาก แต่ส่วนแบ่งการตลาดของผู้ผลิตรายย่อยเหล่านี้มีเพียงประมาณร้อยละ 10 เท่านั้น แต่เมื่อบริบทของตลาดสุราทั้งหมด ก็กล่าวได้ว่าสุราในเครือของนายเจริญมีส่วนแบ่งทางการตลาดประมาณร้อยละ 75 จึงอาจกล่าวได้ว่ายังคงไม่มีคู่แข่งทางการธุรกิจที่จะเข้ามาแข่งขันกับกลุ่มนายเจริญ สรุป ในระยะเวลา 20 ปีที่ผ่านมา คงเป็นการยากที่จะปฏิเสธว่านายเจริญ สิริวัฒนภักดี เป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จในการประกอบธุรกิจ และจากรายงานของฟอร์บส์ เขาเป็นบุคคลที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศ เพราะไม่ว่าจะเป็นธุรกิจอะไรที่เขาเข้าไปหยิบจับมักกระตุ้นให้เกิดความคึกคักในกิจกรรมทางเศรษฐกิจนั้นๆ สาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาได้รับการจับตาและสนใจคงเกิดจากลักษณะของการดำเนินธุรกิจที่เรียกได้ว่าทุ่มทุนซื้อทุกสิ่งไว้ในครอบครอง ซึ่งรวมถึงการกล้าทุ่มในการใช้เงินเพื่อสร้างเครือข่ายทางอำนาจธุรกิจ และความกล้าเสี่ยงตรงนี้เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เขาสามารถซื้อคนในวงการต่างๆ ได้อย่างไม่ยุ่งยากไม่ว่าสายการเมืองที่เขาให้ทุนสนับสุนนแก่นักการเมืองทุกพรรคมาโดยตลอด สายธุรกิจ สายข้าราชการในกระทรวงที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจน้ำเมาหรือแม้กระทั่งสายทหาร ทำให้เกิดการสร้างเส้นสายในวงการต่างๆ อย่างกว้างขวาง ดังนั้น ความสำเร็จของธุรกิจของนายเจริญ สิริวัฒนภักดี จึงขนานไปกับความสำเร็จในการสร้างสายสัมพันธ์ที่เหนียวแน่นทางการเมืองและฐานอำนาจในการเข้าถึงนโยบายต่างๆ ของรัฐนั่นเอง ดังนั้น จึงอาจกล่าวได้ว่าธุรกิจของกลุ่มเจริญจึงเป็นไปในลักษณะเดียวกันกับพัฒนาการของทุนนิยมในประเทศไทย ที่ทุนนิยมพวกพ้อง (Crony Capitalism) มีบทบาทเป็นด้านหลัก ภายใต้เครือข่ายอุปถัมภ์ที่มีนายเจริญ สิริวัฒนภักดี เป็นผู้ประกอบการที่แสวงหาค่าเช่า โดยมีนักการเมือง ข้าราชการ นายทหาร เป็นผู้ควบคุมการเข้าถึงและการบริหารจัดการค่าเช่า รูปธรรมที่ชัดเจนสามารถเห็นได้จากการแสวงหาค่าเช่าที่พบในการดำเนินธุรกิจของนายเจริญ สิริวัฒนภักดี ก็คือ การที่ผลประกอบการของธุรกิจมีกำไรจากการได้ครอบครองสิทธิผูกขาดตลาด ซึ่งก็คือการได้รับสัมปทานในธุรกิจสุรา ธุรกิจหลักของนายเจริญ สิริวัฒนภักดี ไม่ว่าจะเป็นสุราหรือเบียร์ถือว่ามีโครงสร้างตลาดผูกขาดหรือกึ่งผูกขาด แม้ว่าจะมีนโยบายสุราเสรีในปี 2542 แล้วก็ตาม แต่เมื่อพิจารณาจะพบว่าในปัจจุบันยังไม่มีคู่แข่งกลุ่มใดที่จะมีศักยภาพได้เท่ากับกลุ่มนายเจริญ ซึ่งยังคงได้รับการเอื้อประโยชน์จากนโยบายของรัฐ ผ่านสายสัมพันธ์ทางการเมืองและฐานอำนาจในการเข้าถึงนโยบายต่างๆ ของรัฐ ทำให้ธุรกิจของเขาเป็นผู้ผลิตรายเดียวที่ได้รับสิทธิการจัดการระดับผลผลิตในตลาดจนกลายเป็นผู้ผูกขาดรายเดียว ผลที่ตามมาก็คือ การสะสมทุนที่เพิ่มมากขึ้นและขยายไปสู่อาณาจักรอื่นๆ ค่าเช่าที่เกิดจากการโอนทรัพยากรและการผูกขาดในตลาด ได้นำไปสู่การสะสมทุนของนายเจริญ สิริวัฒนภักดี แม้ว่าวิกฤตเศรษฐกิจในปี 2540 กิจการต่างๆ ค่อยๆ ล้มหายไปจากสังคม รวมถึงกิจการของนายเจริญที่ได้สูญเสียฐานที่มั่นในธุรกิจการเงิน โดยบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์มหาธนกิจ จำกัด ถูกสั่งปิดพร้อมสถาบันการเงิน 56 แห่ง และธนาคารมหานครถูกธนาคารแห่งประเทศไทยยึดเป็นกิจการของรัฐเพื่อแก้ปัญหาด้านฐานะทางการเงิน แต่เพียงระยะเวลา 2-3 ปี เขาก็สามารถฟื้นฐานะของตนเองได้จากธุรกิจสุราและเบียร์ที่สร้างกำไรให้เขาอย่างมหาศาล ตัวชี้วัดการฟื้นตัวของเจริญ สิริวัฒนภักดี ก็คือไล่ซื้อกิจการต่างๆ ทั้งในและนอกตลาดหลักทรัพย์เป็นจำนวนมาก เช่น การซื้อบริษัทเบอร์ลี่ยุคเกอร์ในปี 2544 ในราคา 5,532 ล้านบาท การซื้อลิขสิทธิ์ถ่ายทอดฟุตบอลโลก 2002 ของบริษัททศภาคแบบไม่มีโฆษณาคั่นด้วยมูลค่า 300 กว่าล้านบาท ในเดือนเมษายน 2545 มีการลงทุนการสร้างโรงแรมระดับเกรดเอที่พรั่งพร้อมไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันด้วยขนาดห้องพัก 224 ห้อง ตั้งอยู่ในจังหวัดเสียมเรียบ ประเทศกัมพูชา อยู่ใกล้กับนครวัดแหล่งสถาปัตยกรรมและมรดกโลกอันเลื่องชื่อ โดยให้ชื่อว่า โรงแรมอิมพีเรียล อังกอร์ พาเลส และในเดือนกันยายนปีเดียวกัน ยังได้ร่วมทุนกับบริษัทแคปปิตอลแลนด์จากสิงคโปร์ เพื่อพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ในประเทศไทย ด้วยมูลค่า 2,000 ล้านบาท ดังนั้น สำหรับสังคมไทย บุคคลที่มีความพร้อมสรรพทั้งฐานการเงิน ฐานทางอำนาจอย่างเจริญ สิริวัฒนภักดี การผูกขาดอำนาจทั้งสองเข้าด้วยกันและนำมาใช้ในสังคมย่อมสร้างผลสะเทือนอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน แม้ว่านายเจริญจะประกาศวางมือในวงการธุรกิจและจะให้บรรดาทายาทเข้ามาดูแลกิจการต่างๆ แทน เพื่อให้ภาพพจน์ของธุรกิจในกลุ่มมีความโปร่งใสตามหลักการค้าเสรีและเป็นธรรม แต่อย่างไรก็ตาม ความสำเร็จของเจริญ สิริวัฒนภักดี ที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบันเกิดจากการผูกขาดธุรกิจต่างๆ จนสามารถสร้างเครือข่ายในวงการต่างๆ โดยอาศัยการสร้างสายสัมพันธ์ในระบบราชการและเส้นสายทางการเมือง อันเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าความสำคัญของระบบอุปถัมภ์ในประเทศไทยยังไม่หมดไป และยังเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้นักธุรกิจสามารถก้าวขึ้นไปเป็นผู้มีอิทธิพลได้อีกด้วย การดำรงอยู่ของธุรกิจผูกขาดหรือเกือบผูกขาด ซึ่งมีนักธุรกิจที่มีเส้นสายทางการเมืองแน่นหนาเป็นเจ้าของ ไม่ได้มีแต่ในธุรกิจสุราเท่านั้น ยังพบในอุตสาหกรรมอื่นๆ เช่น อุตสาหกรรมรถยนต์ อุตสาหกรรมปูนซีเมนต์ อุตสาหกรรมโทรคมนาคมและอื่นๆ อีกเป็นจำนวนมาก และนี่อาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้การนำ พ.ร.บ.การแข่งขันทางการค้ามาใช้ยังไม่ได้ผล ความพยายามขยายบทบาทเข้าสู่การสะสมทุนสมัยใหม่ในปัจจุบัน คือการเข้าสู่กลไกตลาดหลักทรัพย์ ซึ่งปรากฏว่าได้เกิดแรงต่อต้านขึ้นเป็นจำนวนมากโดยเฉพาะจากกลุ่มชาวพุทธจำนวนหนึ่ง โดยมีผู้นำกลุ่มที่สำคัญในเมืองไทยคือพลตรีจำลอง ศรีเมือง ซึ่งเคยมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับทักษิณ ชินวัตร อดีตนายกรัฐมนตรีของไทย แต่ในภายหลังพลิกบทบาทตัวเองมาสู่การเป็นแกนนำคนหนึ่งในกลุ่มพันธมิตรที่ต่อต้าน ทักษิณ ชินวัตร ผลของการต่อต้าน หุ้นของอุตสาหกรรมสุราและเบียร์ไม่รับอนุญาตเข้าจดทะเบียนในตลาด จนกว่าจะมีกฎหมายที่กำกับดูแลการบริโภคสินค้าประเภทนี้เสียก่อน ได้สะท้อนให้เห็นว่าบทบาทที่เพิ่มขึ้นของกลุ่มประชาสังคมน่าจะมีผลทำให้รูปแบบและลักษณะของการสะสมทุนไม่สามารถดำเนินการโดยผ่านเครือข่ายแบบอุปถัมภ์แบบเดิมได้โดยง่ายนัก ก่อนหน้าการประมูลครั้งนี้ ทางสุรามหาราษฎรได้เตรียมเร่งผลิตสต็อกเหล้าแม่โขงไว้เป็นจำนวนมาก แต่ปรากฏว่าทางกรมโรงงานไม่ได้มีการตรวจสต็อกสุรา ทำให้ไม่ทราบจำนวนที่ชัดเจนว่ามีการผลิตไว้จำนวนเท่าใดแน่ และต่อมาได้มีการมาขอคืนภาษีและค่าสิทธิ์จำนวนกว่าพันล้านบาทในช่วงปี พ.ศ.2543-45 ด้วยเหตุว่าต้องปรับปรุงสุราเสื่อมสภาพ เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้วุฒิสภาต้องเข้าตรวจสอบในปี พ.ศ.2548 และมีมติให้แจ้งความดำเนินคดีกับอธิบดีกรมโรงงาน ซึ่งปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบมีผลให้รัฐสูญเสียเงินกว่าพันล้านบาท http://www.tcijthai.com/investigative-story/464 โดย DemonInvesting อังคาร พ.ค. 31, 2011 4:54 am

Re: เมื่อโอเอชิรับน้องอิชิตัน กะเทาะ “เสี่ยเจริญ” ผ่านงานวิจัย “นวลน้อย ตรีรัตน์” 23 พฤษภาคม 2011 เจ้าพ่อน้ำเมา : ผูกขาดที่ไม่ผูกขาด -> อ.นวลน้อย ตรีรัตน์ นักวิชาการจากคณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย กล่าวถึงเส้นทางการทำธุรกิจของเสี่ยเจริญ สิริวัฒนภักดี ผ่านหนังสือ “การต่อสู้ของทุนไทย การปรับตัวและพลวัต” ซึ่งมีผาสุก พงษ์ไพจิตร เป็นบรรณาธิการ งานศึกษาจำนวนมากในหลายประเทศได้แสดงให้เห็นถึงกระบวนการสะสมทุนที่โยงกับเส้นสายอำนาจทางการเมืองมาหาผลประโยชน์ หรือที่เรียกว่า การแสวงหาค่าเช่าที่เกี่ยวข้องกับการเมือง โดยความเกี่ยวเนื่องทางการเมืองอาจจะแสดงอยู่ในลักษณะการเข้าสู่การเมืองโดยตรง หรือการเป็นผู้อุปถัมภ์ หรือบริจาคให้กับพรรคการเมืองโดยชัดแจ้ง (Bunkanwanicha and Wiwattanakantang, 2005; Faccio,et.al.2005; Khwaja and Mian, 2004; Morck and Yeung, 2003; Fishman, 2001; ธานี ชัยวัฒน์, 2546) โดยนักธุรกิจเหล่านี้มักจะอยู่ในธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับการดูแลของภาครัฐ (regulated industries) ทั้งนี้เพื่อรักษาหรือเพิ่มแนวทางในการดำเนินนโยบายที่เอื้อประโยชน์ให้กับธุรกิจของตนเองในรูปแบบต่างๆ เพื่อเพิ่มพูนรายได้ และ/หรือเป็นธุรกิจที่ได้รับความช่วยเหลือจากรัฐบาลในรูปแบบต่าง โดยผลการศึกษาในหลายประเทศ พบว่า มูลค่าของสินทรัพย์ของธุรกิจเหล่านี้จะเพิ่มขึ้นอย่างอย่างเห็นได้ชัด หรือเพิ่มขึ้นมากกว่าการเพิ่มขึ้นของธุรกิจประเทศอื่นๆ โดยเฉลี่ย ในประเทศกำลังพัฒนาส่วนใหญ่ พบว่าแนวทางในการสะสมทุนหรือการตักตวงผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจเหล่านี้อาจดำเนินการโดยผ่านตลาดหุ้นหรือไม่ก็ตาม แต่ธุรกิจเหล่านี้ยังคงรูปแบบธุรกิจครอบครัวอย่างชัดเจน และผลการศึกษาในบางประเทศก็แสดงให้เห็นว่า มูลค่าของทรัพย์สินหรือราคาหุ้นของธุรกิจเหล่านี้จะลดลงอย่างเห็นได้ชัดเจนเช่นเดียวกันเมื่อบุคคลเหล่านั้นออกจากการยุ่งเกี่ยวทางการเมือง อย่างไรก็ตามงานศึกษาเหล่านี้มักไม่ได้ประเมินความเสี่ยงจากความล้มเหลวในการเข้าเกี่ยวข้องกับการเมืองโดยตรง การศึกษาเกี่ยวกับเรื่องการสะสมทุน และค่าเช่าทางเศรษฐกิจในช่วงหลัง มักให้ความสำคัญกับเรื่องการมีสายสัมพันธ์ทางการเมือง และการเข้าสู่กระบวนการทางการเมือง เพื่อที่จะรักษาระดับของการผูกขาด โดยผ่านการทำงานของกฎ กติกา ภาครัฐ ทั้งนี้เพื่อคงไว้ซึ่งค่าเช่าในธุรกิจที่เกี่ยวข้อง อย่างไรก็ตาม ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นในประเทศไทยในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา เมื่อกลุ่มธุรกิจได้เข้าสู่การเมืองโดยตรง โดยไม่ผ่านตัวแทนที่เรียกว่านักการเมืองมืออาชีพ เพื่อกำหนดกฎ กติกา เพื่อการแสวงหาผลประโยชน์ในรูปต่างๆ โดยตรง ทำให้เข้าใจว่า สิ่งเหล่านี้จะเป็นทิศทางการสะสมทุนแบบใหม่ของธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับการเมือง แต่กรณีของกลุ่มทุนสุราได้บอกให้เห็นว่า ความสัมพันธ์เชิงอุปถัมภ์ในแบบเก่ามิได้หมดไปในทันใด กลุ่มทุนเก่าที่อาศัยการสร้างเส้นสายในระบบราชการที่เกี่ยวข้อง และการสร้างเส้นสายทางการเมืองสนับสนุน โดยที่ไม่ได้เป็นผู้เข้าไปเล่นโดยตรง หรือยุ่งเกี่ยวกับพรรคใดพรรคหนึ่งอย่างชัดเจนเพียงพรรคเดียว ก็ยังสามารถที่จะกอบโกยผลประโยชน์ หรือทำให้การบังคับใช้กฎ กติกาต่างๆ เอื้อประโยชน์ให้กับกลุ่มของตนได้เช่นเดียวกัน และการมีสายสัมพันธ์ที่แอบแฝงอยู่เบื้องหลัง อาจจะทำให้การเอื้อประโยชน์กระทำได้ง่าย เพราะไม่ผ่านการตรวจสอบจากองค์กรต่างๆ ทั้งที่เป็นทางการ และกลุ่มประชาสังคม ตลอดจนสื่อมวลชน เจ้าสัวที่มีชื่อเสียงของไทยจำนวนมาก ล้วนเกี่ยวข้องกับธุรกิจน้ำเมาทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นตระกูล เตชะไพบูลย์, ล่ำซำ, สารสิน, เอี่ยมสกุลรัตน์, ภัทรประสิทธิ์, ไชยวรรณ, ตันติวิวัฒน์พันธ์, ศรีเฟื่องฟุ้ง, รัตนรักษ์, กาญจนลักษณ์, เหล่าจินดา, มหาคุณ, ณรงค์เดช, พิศาลบุตร, อัสสรรัตน์, วิชิตบุญญเศรษฐ, ชีวะศิริ, สิริวัฒนภักดี และแม้กระทั่ง โสภณพานิช ก็ได้ชื่อว่าเกี่ยวข้องกับธุรกิจน้ำเมา ตระกูลเหล่านี้มักจะมีช่วงหนึ่งที่แสดงให้เห็นถึงความเกี่ยวข้องหรือการสร้างความร่ำรวยที่มาจากธุรกิจน้ำเมา นักธุรกิจจำนวนหนึ่งได้ถอนตัวออกจากธุรกิจนี้แล้ว บางส่วนถูกมรสุมทางเศรษฐกิจในปี 2540 จนถอยออกไปอยู่แนวหลังจำนวนหนึ่งยังคงเกี่ยวพันกับธุรกิจน้ำเมาต่อไป แต่ในบรรดาตระกูลเหล่านี้ก็ต้องยอมยกให้ตระกูลสิริวัฒนภักดี ซึ่งเป็นตระกูลที่ตั้งขึ้นในปี 2530 เป็นตระกูลเจ้าพ่อน้ำเมา เพียงหนี่งเดียวที่ทรงอิทธิพลมากที่สุดในธุรกิจนี้ และเป็นเจ้าสัวที่สร้างความร่ำรวยอย่างชัดเจนจากธุรกิจน้ำเมาเพียงอย่างเดียว จนกลายเป็นบุคคลที่รวยที่สุดในประเทศไทย ญิบพัน ผู้เขียน เจ้าสัว Yesterday โศกนาฏกรรมนายทุน ได้ให้สมญานามเจริญ สิริวัฒนภักดี ว่าเป็น “นายทุนผูกขาดคนสุดท้ายของประเทศไทย” โดยได้อธิบายรูปแบบการสร้างความร่ำรวยของเจริญไว้ว่า “ในบรรดาคนที่ขึ้นมายืนในแถวชนชั้นเจ้าสัวแล้ว “เจริญ สิริวัฒนภักดี” เป็นคนที่มีรูปแบบการสะสมทุนแตกต่างจากเจ้าสัวคนอื่นไม่ว่าจะเป็นเจ้าสัวยุคก่อนปี 2550 อย่าง “ชิน โสภณพานิช” “อุเทน เตชะไพบูลย์” หรือเจ้าสัวยุคหลังปี 2530 เช่น “พ.ต.ท.ดร.ทักษิณ ชินวัตร” หัวหน้าพรรคไทยรักไทย นายกรัฐมนตรีคนที่ 23 ของประเทศไทย ที่ประกาศตัวอย่างโอ่อ่าว่า จะขอวางมือจากการเมืองอย่างรัฐบุรุษ หนึ่ง เพราะเจริญมิได้มีธนาคารพาณิชย์เป็นฐานสะสมทุนเหมือนเจ้าสัวยุคต้นๆ และสอง เขามิได้ทดเกียร์สะสมหุ้นด้วยการเข้าระดมทุนในตลาดหุ้นเหมือนเจ้าสัวยุคใหม่ในยุคโลกาภิวัฒน์ หากเจริญเริ่มต้นด้วยสุราและกำลังก้าวต่อไปด้วยสุรา อุตสาหกรรมผูกขาดประเภทสุดท้ายของไทย” (ญิบพัน, 2545 : 167) ณ ปี 2548 เจริญ สิริวัฒนภักดี ได้รับการจัดอันดับจากนิตยสารฟอร์บส์ให้เป็นเศรษฐีอันดับ 194 ของโลก ด้วยสินทรัพย์ประมาณ 120,000 ล้านบาท และเป็นคนไทยที่รวยที่สุดของประเทศ บทความนี้มีวัตถุประสงค์ที่สำคัญเพื่อศึกษาพฤติกรรมการสะสมทุนของประเทศไทยโดยใช้ธุรกิจสุราเป็นกรณีศึกษา ทั้งนี้เนื่องจากธุรกิจสุราเป็นธุรกิจหนึ่งที่เรียกได้ว่าเป็นธุรกิจผูกขาดที่เกิดจาการกำหนดกฎ กติกา ในภาครัฐ ซึ่งมีผลให้ภายในชั่วอายุคนเดียว ตระกูลหนึ่งคือ สิริวัฒนภักดี สามารถสร้างทรัพย์สมบัติได้อย่างมากมายในเวลาอันรวดเร็ว ผลการศึกษาแบ่งออกเป็น 6 ส่วนด้วยกันคือ ส่วนที่ 1 เจ้าพ่อน้ำเมามาจากไหน โดยจะวิเคราะห์ในบริบทของการเปลี่ยนแปลงธุรกิจสุรา พ.ศ. 2502 ถึงปัจจุบัน ส่วนที่ 2 การขยับขยายสู่ธุรกิจอื่นๆ ส่วนที่ 3 การสะสมทุนผ่านตลาดหลักทรัพย์ ส่วนที่ 4 วิเคราะห์กลยุทธ์การธำรงการผูกขาดจากมุมมองของเศรษฐศาสตร์การเมือง และส่วนสุดท้ายคือ บทสรุป เจ้าพ่อน้ำเมามาจากไหน เจริญ สิริวัฒนภักดี มีนามสกุลเดิมคือ “ศรีสมบูรณานนท์” เปลี่ยนมาเป็น “สิริวัฒนภักดี” ในปี 2530 เมื่อสามารถครอบครองธุรกิจสุราได้สำเร็จ เดิมมีชื่อจีนว่า “เคียกเม้ง แซ่โซว” เกิดเมื่อวันที่ 2 พฤษภาคม 2487 ที่ย่านทรงวาด เป็นคนจีนแต้จิ๋ว บิดา-มารดามีอาชีพขายหอยทอด มีพี่น้อง 11 คน เจริญเรียนจบ ป.4 ที่โรงเรียนเผยอิง ได้เริ่มเข้าสู่ธุรกิจสุราในปี 2504 เมื่อไปเป็นลูกจ้างบริษัทย่งฮะเส็ง จำกัด และเข้าช่วยงานห้างหุ้นส่วนจำกัด แพนอินเตอร์ ซึ่งเป็นผู้ส่งสินค้าให้โรงงานสุราบางยี่ขัน และต่อมาได้กลายเป็นผู้หนึ่งที่เข้าไปขายสินค้าให้กับโรงงานบางยี่ขัน และได้รู้จักกับจุล กาญจนลักษณ์ และ เถลิง เหล่าจินดา ในขณะที่เถลิงดำรงตำแหน่งรองผู้อำนวยการบริษัทควบคุมฝ่ายโรงงานและจัดซื้อ ต่อมาได้เข้าทำงานในบริษัทสุรามหาคุณและกลายเป็นคนสนิทของเถลิง เหล่าจินดา ปฐมบทของสงครามสุรา: จาการผูกขาดเฉพาะส่วนสู่การยึดครองอาณาจักรสุรา ถ้าจะแบ่งช่วงการเติบโตของอาณาจักรสุราของนายเจริญ สิริวัฒนภักดี สามารถแบ่งออกได้เป็น 4 ช่วงด้วยกัน คือเริ่มตั้งแต่การเรียนรู้เข้าอาณาจักร ต่อด้วยการต่อสู้ช่วงชิง ครอบครอง และขยายอาณาจักร ติดตามด้วยการใช้ฐานอาณาจักรสุราในการรุกคืบเข้าสู่ธุรกิจอื่นๆและสุดท้ายการเข้าสู่ยุคผลัดใบในตลาดหุ้น แต่ก่อนจะวิเคราะห์ในหัวข้อดังกล่าวจะต้องเข้าใจถึงการเปลี่ยนแปลงในธุรกิจสุรา ซึ่งเริ่มต้นจากนโยบายรัฐที่ให้มีการผูกขาดได้เฉพาะพื้นที่ และมีจำนวนของผู้ประกอบการสุราหลายราย ไปสู่การเข้ายึดครองและสามารถจะสร้างอำนาจในการผูกขาดธุรกิจสุราได้หลายทศวรรษ ในส่วนนี้จะได้วิเคราะห์เพื่อให้เห็นภาพการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น โดยแบ่งเป็นแต่ละช่วงเหตุการณ์ จุดเริ่มต้นของสงคราม ปี พ.ศ.2502 เป็นปีที่เรียกว่าเป็นจุดพลิกผันของอุตสาหกรรมสุรา เดิมมีโรงงานสุราทั่วประเทศอยู่ประมาณ 33 โรง เป็นโรงงานขนาดใหญ่จำนวน 1 โรง คือ โรงงานสุราบางยี่ขัน ผลิตสุราอยู่ประมาณ 3 ประเภท คือ สุราขาว สุราผสมเชี่ยงชุน และสุราปรุงพิเศษแม่โขง ส่วนอีก 32 โรง เป็นโรงงานขนาดเล็กตั้งกระจายอยู่ในหลายจังหวัดทั่วประเทศผลิตเฉพาะสุราขาว และสุราผสมเชี่ยงชุน โรงงานสุราบางยี่ขันมีสภาพเป็นรัฐวิสาหกิจ ส่วนอีก 32 โรงนั้นให้เอกชนรับสัมปทานเข้าเป็นผู้ผลิตและจำหน่าย ในปี 2502 จอมพลสฤษดิ์ ธนนะรัชต์ ได้จัดระเบียบโรงงานสุราทั่วประเทศ โดยกำหนดให้โรงงานสุราบางยี่ขันซึ่งเป็นรัฐวิสาหกิจอยู่ในความดูแลของกรมโรงงาน กระทรวงอุตสาหกิจ ซึ่งอยู่ในสภาพขาดทุนให้เอกชนเข้ามารับสัมปทานในการผลิตและจำหน่าย ส่วนโรงงานอีก 32 แห่งให้ขึ้นกับกรมสรรพสามิต กระทรวงการคลัง และให้มีการกำหนดพื้นที่การจัดจำหน่ายของสุราแต่ละโรงงานอย่างชัดเจน โดยสุราขาวและสุราผสมจากโรงงานสุราบางยี่ขันสามารถจัดจำหน่ายได้ในเขตเมืองหลวงและปริมณฑล ส่วนสุราปรุงพิเศษแม่โขงสามารถจัดจำหน่ายได้ทั่วประเทศ ส่วนสุราขาวและสุราผสมจากโรงงานอีก 32 แห่ง ให้จัดจำหน่ายในพื้นที่จังหวัดที่เป็นแหล่งที่ตั้ง และจังหวัดใกล้เคียง(กรณีไม่มีโรงงานตั้งอยู่) โดยมีหลักคือไม่ให้พื้นที่การจัดจำหน่ายทับซ้อนกัน ดังนั้น นโยบายสุราในยุคนี้ก็คือ การให้เอกชนซึ่งได้รับสัมปทานโรงงานสุราสามารถผูกขาดการผลิตและจัดจำหน่ายสุราได้เป็นพื้นที่ไป สำหรับโรงงานสุราบางยี่ขันซึ่งเป็นโรงงานขนาดใหญ่ และเป็นผู้ผลิตสุราปรุงพิเศษแม่โขง ซึ่ง จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ได้ตัดสินใจโดยผ่านความเห็นชอบคณะรัฐมนตรีให้บริษัทสุรามหาคุณ จำกัดและจำหน่ายสุราของโรงงานสุราบางยี่ขัน โดยไม่ต้องมีการประมูลใดๆ ทั้งสิ้น ทั้งนี้ให้มีกำหนดระยะเวลา 10 ปี นับจากวันที่ 1 มกราคม 2503 ถึง 31 ธันวาคม 2512 โดยมีการกำหนดค่าเช่าไว้ปีละ 41 ล้านบาท กำหนดปริมาณการผลิตขั้นต่ำและให้ทำการแบ่งแยกพื้นที่การจัดจำหน่ายเฉพาะสุราขาวและสุราผสมโดยโรงงานสุราบางยี่ขันสามารถจัดจำหน่ายในเขตเมืองหลวงและปริมณฑล ประกอบด้วย พระนคร ธนบุรี สมุทรปราการ นนทบุรี และปทุมธานี ส่วนสุราปรุงพิเศษแม่โขงสามารถจัดจำหน่ายได้ทั่วประเทศ ดังนั้น ผลประโยชน์มหาศาลของโรงงานสุราบางยี่ขันจึงอยู่ที่สุราแม่โขง ซึ่งขณะที่ตลาดแม่โขงกำลังมีการขยายตัวเป็นอย่างมากและปราศจากคู่แข่ง และภายหลังได้มีการออกยี่ห้อใหม่ตามมาอีกคือ กวางทอง ในนาม “กวางทองน้องโสม” ทั้งนี้จุดเริ่มต้นของการให้สัมปทานกับโรงงานสุรามหาคุณ มาจากความสนิทสนมของจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ กับนายสหัท มหาคุณ และจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ต้องการให้นายสหัท มหาคุณ เป็นผู้บริหารโรงงานสุราบางยี่ขัน แต่เนื่องจากการลงทุนในสุราจำเป็นต้องใช้ทั้งความชำนาญและเงินทุนสูง ทำให้นาย สหัท มหาคุณ ซึ่งไม่พร้อมทั้ง 2 อย่าง จำเป็นต้องหาพันธมิตรในการลงทุน จึงได้ชักชวนอุเทน เตชะไพบูลย์ ผู้นำตระกูลล่ำซำ และเถลิง เหล่าจินดา ซึ่งเป็นคนใกล้ชิดและเคยทำงานทางด้านการค้าสุรามาร่วมทุน โดยจัดตั้งบริษัทสุรามหาคุณ จำกัด เมื่อวันที่ 6 ตุลาคม 2502 โดยมีผู้ถือหุ้นใหญ่ 4 ตระกูลคือ ตระกูลมหาคุณ ตระกูลเหล่าจินดา ตะกูลล่ำซำ และตระกูลเตชะไพบูลย์ เมื่อพิจารณาผู้ร่วมทุนทั้งหมด ตระกูลเตชะไพบูลย์เป็นผู้ที่มีความพร้อมมากที่สุด ทั้งเงินทุนและประสบการณ์ธุรกิจน้ำเมา ดังนั้น เตชะไพบูลย์จึงได้กุมตำแหน่งสำคัญในการบริหาร โดยอุเทน เตชะไพบูลย์ เป็นประธานกรรมการและผู้อำนวยการใหญ่ของบริษัท สุเมธ เตชะไพบูลย์ (น้องชาย) คุมด้านโรงงานและการจัดซื้อ บัญชา ล่ำซำ คุมฝ่ายบริหารงานทั่วไป (ธุรการและการโฆษณา) และเถลิง เหล่าจินดา คุมฝ่ายการตลาด ทั้งนี้ สำหรับตระกูลมหาคุณกลับมามีบทบาทไม่มากนัก โดยมีลูกชายของสหัส คือศุภสิทธิ์ มหาคุณ เข้าเป็นกรรมการบริษัท แต่บทบาทในบริษัทมีไม่มากนัก เช่นเดียวกับนายเถลิง เหล่าจินดา ที่คุมอยู่ฝ่ายการตลาด ซึ่งมีการวางระบบการตลาดแบบผูกขาดโดยใช้ยี่ปั๊วเป็นตัวแทนจัดจำหน่ายทั้งหมด จึงทำให้นายเถลิงแทบไม่มีบทบาทอะไรเช่นกัน สิ่งนี้ได้สร้างความอึดอัดให้กับศุภสิทธิ์และเถลิงเป็นอย่างมาก เนื่องจากถือว่าตนเองเป็นผู้ได้สิทธิ์โรงงานสุราบางยี่ขันจากจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ สภาพภายในบริษัทจึงแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มคือ กลุ่มศุภสิทธิ์ มหาคุณ และเถลิง เหล่าจินดา และกลุ่มตระกูลเตละไพบูลย์ และล่ำซำ การเข้าดำเนินการของนักธุรกิจกลุ่มนี้มีผลทำให้โรงงานสุราบางยี่ขันฟื้นตัวทำรายได้อย่างมากมาย จนกลายเป็นแหล่งผลประโยชน์ที่สำคัญ และเป็นแหล่งส่งส่วยรายได้ให้กับผู้มีอำนาจ เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองจากการเสียชีวิตของจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ในปี 2506 จมพลถนอมกิตติขจร และจอมพลประภาส จารุเสถียร ได้เข้ามากุมอำนาจคนใหม่ของประเทศไทยกลุ่มศุภสิทธิ์และเถลิงซึ่งพยายามจะลดทอนอำนาจของกลุ่มเตชะไพบูลย์และล่ำซำลง จึงได้ดึงผู้มีอำนาจทางการเมืองกลุ่มใหม่เข้ามาถือหุ้นในบริษัทมหาคุณ โดยการจัดตั้งบริษัทใหม่ขึ้นมาคือบริษัทบวรวงศ์ จำกัด ซึ่งมีผู้ถือหุ้นคนสำคัญคือ ถนอม กิตติขจร, จอมพลประภาส จารุเสถียร, พล.ต.อ.ประเสริฐ, พล.อ.อ.ทวี จุลทรัพย์ และ พล.อ.กฤษณ์ สีวะรา วิธีการที่จะทำให้บริษัทบวรวงศ์เข้ามาถือหุ้นในบริษัทสุรามาหาคุณทำโดยการผลักดันให้มีการเพิ่มทุนจดทะเบียนของบริษัทสุรามหาคุณ จาก 35 ล้านบาท เป็น 50 ล้านบาท ในปี 2510 และขอให้ตระกูลเตชะไพบูลย์และตระกลูล่ำซำขายหุ้นให้บางส่วน โดยมีข้อแลกเปลี่ยนว่าบริษัทสุรามหาคุณจะได้รับการต่อสัมปทานของโรงงานสุราบางยี่ขันต่อไปอีก 10 ปี เมื่อบริษัทบวรวงศ์สามารถเข้ามาเป็นผู้ถือหุ้นส่วนรายใหญ่ได้แล้วก็ได้มีการเปลี่ยนแปลงกรรมการบริษัทมหาคุณ โดยเพิ่มกรรมการส่วนที่เป็นทหารเข้ามา เมื่อครบสัญญาบริษัทมหาคุณ จำกัด จึงได้รับการต่อสัญญาอีก 10 ปี ในช่วงรัฐบาลของจอมพลถนอม กิตติขจร คือตั้งแต่ปี 2513-2522 และเพื่อไม่ให้เป็นที่ครหา จึงได้มีการเพิ่มเติมผลประโยชน์ให้กับรัฐอีกเล็กน้อย กล่าวคือ ให้เสียค่าเช่าปีละ 51 ล้านบาท และส่วนแบ่งกำไรสุทธิอีกร้อยละ 25 การดึงกลุ่มทหารเข้ามามีบทบาทในบริษัทสุรามหาคุณได้ มีผลให้ดุลอำนาจของตระกูลมาหาคุณ และเหล่าจินดาเพิ่มมากขึ้น จนสามารถผลักดันให้เกิดการเปลี่ยนแปลงสำคัญ คือ เถลิง เหล่าจินดา ได้ควบคุมฝ่ายจัดซื้อ และผลักนายสุเมธ เตชะไพบูลย์ ไปอยู่ฝ่ายการตลาด ทั้งนี้ เนื่องจากว่าผลประโยชน์จากโรงงานสุราส่วนใหญ่อยู่ที่ฝ่ายจัดซื้อ คนที่คุมฝ่ายจัดซื้อสามารถยักย้ายถ่ายเทผลกำไรออกจากบริษัทได้ง่าย เพราะสามารถแสวงหาผลประโยชน์จากการจัดซื้อฝาจุก ขวด ฉลาก กล่อง กระดาษ และรวมถึงอุปกรณ์อื่นๆ ที่ใช้ในการผลิต โดยมักถือเป็นธรรมเนียมปฏิบัติในวงการค้าไทยที่บริษัทจัดจำหน่ายสินค้าเหล่านี้จะเป็นผู้จัดสรรผลประโยชน์ให้ผู้มีอำนาจในการจัดซื้อ โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีการเรียกร้องแต่อย่างใด ความขัดแย้งนี้ทำให้นายสุเมธ เตชะไพบูลย์ ได้สร้างสายสัมพันธ์ขึ้นมาใหม่อย่างลับๆ กับกลุ่มเอเย่นต์น้ำเมาเขตภูธรคือ นายวิศาล ภัทรประสิทธิ์ จากภาคเหนือตอนล่าง นายวาณิช ไชยวรรณ ภาคใต้ และนายโกเมน ตันติวัฒนพันธ์ ภาคอีสาน และได้จัดตั้งบริษัทสุรามหาชน ส่วนกลุ่มของนายเถลิง เหล่าจินดา ในภายหลังได้นายเจริญ ศรีสมบูรณานนท์ เข้ามาเป็นผู้ช่วยคนสำคัญ และกลุ่มของนายเถลิงก็มีการสร้างเครือข่ายของตนขึ้นใหม่เช่นกัน ที่นายเจริญถูกดึงเข้ามาร่วมวงกับกลุ่มของนายเถลิง แม้ว่าจะเป็นหน้าใหม่ในวงการสุรา ก็เป็นเพราะว่าเขารู้จักนายเถลิง เหล่าจินดา จากการเข้ามาขายของให้โรงงานสุราบางยี่ขัน ในสมัยที่นายเถลิงคุมฝ่ายซื้อ และต่อมาสนิทสนมจนกลายเป็นคนสนิทและเป็นผู้ช่วยนายเถลิงในการดำเนินงานเรื่องต่างๆ และที่สำคัญนายเจริญได้กลายเป็นลูกเขยของนายกึ้งจู แซ่จิว ซึ่งเป็นซัพพลายเออร์รายใหญ่ของโรงงานสุราบางยี่ขัน และเป็นกัมประโดในธนาคารกรุงเทพ สาขาสะพานขาว และมีความสนิทสนมกับตระกูลเตชะไพบูลย์ค่อนข้างมากได้ร่วมงานในบริษัทเงินทุนที่อยู่ในเครือของตระกูลเตชะไพบูลย์เมื่อออกจากธนาคารกรุงเทพ การเตรียมการเพื่อเปิดศึก เมื่อสัญญาสัมปทานของโรงงานสุราบางยี่ขันใกล้จะหมดลงอีกครั้งหนึ่งในปี พ.ศ. 2522 คณะรัฐมนตรีได้มีมติตามข้อเสนอของนายเกษม จาติกวณิช รัฐมนตรีว่าการกระทรวงอุตสาหกรรมในสมัยนั้นว่าจะต้องให้มีการเปิดประมูลโรงงานสุราบางยี่ขันใหม่ โดยมีระยะเวลาผูกผัน 15 ปี เริ่มตั้งแต่ 1 มกราคม 2522 ถึง 31 ธันวาคม 2537 โดยสัญญาสัมปทานฉบับใหม่นี้ได้เพิ่มเติมผลประโยชน์ของรัฐที่จะได้จากผู้ชนะการประมูล 2 ทางด้วยกัน คือ ค่าสิทธิหรือเงินให้เปล่า และภาษีสุรา โดยที่ภาษีสุรายังคงใช้ระบบการจัดเก็บแบบเก่าคือการคิดเป็นรายขวด ส่วนค่าสิทธิหรือเงินให้เปล่าจะให้ผู้เข้าประมูลเสนอตัวเลขที่จะให้แก่รัฐเป็นรายปี โดยให้กำหนดเป็นร้อยละของราคาขายปลีก และกำหนดให้เงินค่าตอบแทนจะต้องไม่น้อยกว่าร้อยละ 30 ผู้ที่เสนอตัวเลขเป็นจำนวนมากที่สุดก็จะเป็นผู้ชนะการประมูลไป และได้เพิ่มเติมเงื่อนไขให้มีการสร้างโรงงานสุราขึ้นมาใหม่อีก 1 โรงงานในมูลค่า 700-900 ล้านบาท และให้ปรับปรุงโรงงานเก่า ในขณะนั้นทั้ง 2 ฝ่ายได้เตรียมการสำหรับการแย่งชิงสัมปทานครั้งใหม่ไว้เหลายประการคือ การสร้างเครือข่ายพันธมิตรในกลุ่มของตน การแสวงหาฐานอำนาจทางการเมือง ทั้งนี้สืบเนื่องจากธุรกิจสุราเป็นธุรกิจที่มีการอิงกับการเมืองค่อนข้างสูง การเปลี่ยนแปลงทางการเมืองในช่วง 2516-19 มีผลทำให้ขั้วอำนาจเดิมหมดบทบาทลง เกิดขั้วอำนาจทางใหม่ที่มีทั้งทหารและนักการเมือง ทั้ง 2 ฝ่ายจึงได้พยายามเข้าหาฐานอิงทางการเมืองอีกครั้ง การประมูลในครั้งนี้ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนถึงการแย่งชิงผลประโยชน์มูลค่ามหาศาลของธุรกิจสุราระหว่างสองกลุ่มคือ กลุ่มนายสุเมธ เตชะไพบูลย์ และกลุ่มนายเถลิง เหล่าจินดา ซึ่งขณะนี้มีนายเจริญ ศรีสมบรูณานนท์ เข้ามาร่วมด้วย กลุ่มของนายสุเมธมีจุดแข็งคือ ได้สร้างสายสัมพันธ์กับเอเย่นต์ค้าสุราภูธรทั้ง 3 ภาคแล้ว นอกจากนั้น สำหรับเส้นสายทางการเมืองที่สำคัญ คือความสนิทสนมกับพลเอกเกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ ซึ่งเป็นนายกรัฐมนตรีในสมัยนั้นอีกด้วย ส่วนกลุ่มของนายเถลิง เหล่าจินดา สามารถยิงปืนนัดเดียวได้นก 2 ตัว จากการเข้าไปซื้อโรงงานสุราธาราวิสกี้ ที่ตั้งอยู่ที่อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม ในปี 2519 จากนายประสิทธิ์ ณรงค์เดช และนายพงส์ สารสิน นักธุรกิจและนักการเมืองคนสำคัญของพรรคกิจสังคมเพื่อใช้เป็นฐานรองรับการผลิตสุรากรณีไม่สามารถประมูลสัมปทานโรงงานสุราบางยี่ขันได้ ตามแนะนำของนายจุล กาญจนลักษณ์ ซึ่งในเวลาต่อมาโรงงานแห่งนี้ก็ได้เป็นจุดเริ่มต้นของการออกสุราผสมยี่ห้อใหม่ คือ แสงโสมและหงส์ทอง เพื่อไว้ต่อกรกับแม่โขงและกวางทอง นอกจากจะได้ฐานการผลิตสุราแล้ว ยังสามารถสร้างสายสัมพันธ์กับเครือข่ายทางการเมืองกับพรรคกิจสังคม ที่มีอิทธิพลค่อนข้างมากในสมัยนั้น เพราะในเวลาต่อมานายประสิทธิ์ ณรงค์เดช ได้เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงอุตสาหกรรมที่มีการประมูลสัมปทานโรงงานสุราบางยี่ขันใหม่ ในการประมูลสัมปทานโรงงานสุราบางยี่ขันในครั้งนี้มีผู้ซื้อซองประมูล 32 ราย แต่มีการยื่นซองเพียง 7 ราย ซึ่ง 1 ใน 7 รายนี้อาจจะสรุปออกเป็น 3 กลุ่มเท่านั้น คือกลุ่มนายสุเมธ เตชะไพบูลย์ กลุ่มนายเถลิงและนายเจริญ และกลุ่มนายเกียรติ เอี่ยมสกุลรัตน์ ซึ่งมีความสนิทสนมกับกลุ่มของนายเถลิงเป็นอย่างดี การประมูลในครั้งนี้ได้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนอีกครั้งว่า เครือข่ายสายสัมพันธ์ทางการเมืองกำลังเป็นอำนาจหลักที่จะจัดสรรผลประโยชน์นับหมื่นล้านบาท และขณะที่อำนาจไม่ได้รวมอยู่ที่ใดที่หนึ่งแล้ว การแสวงหาค่าเช่าและการจัดสรรผลประโยชน์ให้กับกลุ่มต่างๆ จะเห็นได้อย่างชัดเจน เพราะก่อนหน้าการเปิดซองประมูลเพียงไม่กี่วัน ก็มีข่าวลือไปทั่วว่ามีการจ่ายเงินกันอย่างมโหฬารให้กับกลุ่มโน้นกลุ่มนี้ และในการเปิดซองประมูลนายกรัฐมนตรีพลเอกเกรียงศักดิ์ ชมะนันท์ (ผู้ที่นายสุเมธมีความสนิทสนมอยู่) ได้ลงมาควบคุมการเปิดซองด้วยตัวเอง ทั้งๆ ที่มีคณะกรรมการรับผิดชอบอยู่แล้ว ผลการประมูลครั้งนี่กลุ่มนายสุเมธ เตชะไพบูลย์ ในนามาบริษัทสุรามหาชน (เปลี่ยนเป็นสุรามหาราษฎร์ในเวลาต่อมา) ชนะการประมูลโดยที่มีนายเถลิง เหล่าจินดา และนายเจริญ ศรีสมบูรณานนท์ ตามมาเป็นอันดับสอง บริษัทสุรามหาชนได้เสนอให้ผลประโยชน์ตอบแทนให้รัฐบาลถึงร้อยละ 45.67 ของราคาขาย ขณะที่กลุ่มของนายเถลิงและนายเจริญเสนอให้เพียงร้อยละ 36 ของราคาขาย ข้อเสนอที่จะให้ผลต่อรัฐสูงถึงร้อยละ 45 ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์มากว่าไม่น่าเป็นไปได้ เพราะเป็นเงินผลประโยชน์ที่เพิ่มขึ้นอย่างมากมายเมื่อเทียบกับเงินผลประโยชน์ที่รัฐเคยได้รับในอดีต แต่กลุ่มของนายสุเมธก็ได้แสดงให้เห็นว่าสามารถทำได้ จนกระทั่งถูกกระหน่ำโจมตีจากสินค้าของกลุ่มนายเถลิงและนายเจริญ และเกิดการแข่งขันที่ไม่เป็นธรรมเกิดขึ้น ระหว่างแม่โขง-กวางทอง และหงส์ทอง โดยความช่วยเหลือของนักการเมืองและเจ้าหน้าที่รัฐ แล้วสงครามก็เริ่มขึ้น ความพ่ายแพ้จากการประมูลโรงงานสุราบางยี่ขัน ทำให้กลุ่มของนายเถลิงและนายเจริญต้องถอยออกไปตั้งหลักที่โรงงานสุราธาราวิสกี้และได้ออกสุราผสมยี่ห้อใหม่คือ แสงโสมและหงส์ทอง ซึ่งมีลักษณะคล้ายคลึงกับแม่โขง-กวางทอง และต่อมากลุ่มนี้เห็นว่าฐานโรงงานที่สุราธาราวิสกี้มีกำลังการผลิตที่ไม่เพียงพอ จึงได้พยายามหาฐานการผลิตแห่งอื่นเพิ่มเติม สุดท้ายไปได้โรงงานที่อยู่ในความดูแลของกรม สรรพสามิต ที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา และมีเขตจัดจำหน่ายถึง 8 จังหวัด คือ อยุธยา สิงห์บุรี อ่างทอง ลพบุรี สระบุรี นครราชสีมา อุทัยธานี และชัยนาท การได้ฐานการผลิตและจัดจำหน่ายที่กว้างขวางกว่าเดิม ทำให้กลุ่มเถลิง-เจริญสามารถขยายแนวรบได้อย่างเต็มที่ อย่างไรก็ตาม ข้อเสียเปรียบของกลุ่มนี้คือ สามารถขายได้เฉพาะเขตที่กำหนด จึงได้มีการใช้เส้นสายและกลยุทธ์ต่างๆ ทั้งที่ถูกกฎหมาย คือทำให้กรมอธิบดีกรมสรรพาสามิตในขณะนั้นอนุญาต และที่ผิดกฎหมาย คือมีการลักลอบขนข้ามเขต จนทำให้สุราหงส์ทองซึ่งเป็นสุรายี่ห้อใหม่ของกลุ่มและมีรสชาติคล้ายคลึงกับแม่โข่งสามารถบินข้ามเขตไปอยู่ในจังหวัดต่างๆ ทั่วประเทศ นี่เป็นที่มาของคำว่า “หงส์ทองสามารถบินว่อนได้” อย่างไรก็ตาม แม้ว่าการได้โรงงานสุราที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยาจะทำให้เถลิงและเจริญสามารถเปิดศึกกับค่ายแม่โขง-กวางทองได้ก็ตามแต่จากยุทธวิธีที่ขายสินค้าราคาถูก เพื่อตีตลาดแม่โขง-กวางทองให้ได้ มีผลให้โรงงานต้องประสบกับการขาดทุน เป็นเหตุให้นายเถลิง เหล่าจินดาซึ่งเริ่มเข้าสู่วัยชราท้อถอยต่อการช่วงชิง ซึ่งแตกต่างจากนายเจริญซึ่งอยู่ในวัยไม่ถึง 40 ปี และยังมีฐานเงินสนับสนุนสำคัญจากพ่อตา นายเถลิงจึงได้ขายหุ้นของตนบางส่วนให้กับนายเจริญ โดยวิธีผ่อนจ่าย ณ จุดนี้เองนายเจริญจึงได้ขยับขยายขึ้นมาเป็นผู้ถือหุ้นสำคัญในบริษัทและมีบทบาทขึ้นในการเป็นหัวหน้ากลุ่ม ขณะที่บทบาทของนายเถลิงเริ่มลดลง แต่ยังไม่หมดไป เนื่องจากถ้าจะพูดกันในวงการสุราแล้ว นายเจริญก็ยังเป็นหน้าใหม่อยู่ ยังคงต้องพึ่งพาอิทธิพลในวงการค้าของนายเถลิง การแย่งชิงส่วนแบ่งทางการตลาดและผลประโยชน์ในธุรกิจสุราทำให้การแข่งขันระหว่างแม่โขง-กวางทองกับแสงโสมและหงส์ทองเป็นไปด้วยความรุนแรง มีการใช้กลยุทธ์ทางการค้าและการตลาด “ลด-แลก-แจก-แถม-ข้ามเขต”อย่างมากมายนับจากปี 2523 เป็นต้นมา สร้างความเสียหายและผลกระทบให้กับกลุ่มสุรามหาราษฎรเป็นอย่างมาก แม้ว่าแสงโสมจะไม่ประสบความสำเร็จทางการตลาดมากนัก แต่หงส์ทองสามารถตีตลาดแม่โขงและกวางทองอย่างรุนแรง ด้วยภาพลักษณ์ที่ว่า รสชาติใกล้เคียงแม่โขง แต่ขายในราคาที่ถูกกว่ากันมาก เนื่องจากอัตราภาษีที่หงส์ต้องจ่ายอยู่ในอัตราที่ต่ำกว่าแม่โขงและกวางทองมาก และขณะเดียวกันก็มีการลักลอบขายข้ามเขตทั่วประเทศ นอกจากนี้ก็มีการผลักดันให้นักการเมืองที่ดูแลกระทรวงอุตสาหกรรมกดดันให้แม่โขงขึ้นราคา เพื่อให้ผู้บริโภคหันมาดื่มหงส์ทองมากขึ้น และปลัดกระทรวงอุตสาหกรรมในสมัยนั้นไม่ดำเนินตาม จึงถูกตั้งกรรมการสอบและถูกย้าย เหตุการณ์การแข่งขันระหว่าง 2 กลุ่มดำเนินไปท่ามกลางข่าวลือถึงเครือข่ายทางการเมือง ระบบราชการ การอุปถัมภ์ และเงินผลประโยชน์ในการวิ่งเต้น สงครามระหว่างกลุ่มสุรามหาราษฎร์เจ้าของแม่โขงและกวางทองและกลุ่มเถลิง-เจริญ เจ้าของแสงโสม-หงส์ทองที่เกิดขึ้นในช่วงตั้งแต่ปี 2523 จนถึงปี 2527 แม้ว่ามีความรุนแรง แต่ยังคงไม่มีฝ่ายใดอ่อนกำลังลง แต่ละฝ่ายยังคงเสริมกำลังการเงินเข้ามา ทว่าในปี 2527 ซึ่งเป็นปีที่สัญญาสัมปทานโรงงานสุราทั้ง 32 แห่งซึ่งอยู่ในความดูแลของกรมสรรพสามิตจะสิ้นสุดลง นายเจริญจึงเห็นช่องทางที่จะขยายฐานของตัวเองออกไป โดยการเข้าประมูลโรงงานสุราเหล่านี้ ทางด้านกรมสรรพสามิตเองได้มีนโยบายเปิดให้เอกชนประมูลสิทธิในการการผลิตและจำหน่ายสุรา แต่ไม่มีการแบ่งเขตและกำหนดเงื่อนไขใหม่ โดยกำหนดเงื่อนไขให้ผู้ที่ประมูลได้จะต้องสร้างโรงงานสุราขึ้นใหม่ 12 โรงงาน แทนโรงงานเก่า 32 แห่ง ซึ่งมีสภาพทรุดโทรมมากแล้ว (เขตของการจำหน่ายสุราเปลี่ยนเป็น 12 เขต แทน 32 เขตเดิม ไม่นับรวมเขตที่อยู่ภายใต้โรงงานสุราบางยี่ขัน) โดยกำหนดอายุสัญญาเป็นเวลา 15 ปี สิ้นสุดสัญญาในปี 2542 เมื่อสัญญาสิ้นสุดลงโรงงานทั้ง 12 แห่งจะตกเป็นกรรมสิทธิ์ของรัฐ และผู้ชนะการประมูลจะต้องจ่ายค่าผลประโยชน์ปีแรกแก่กรมสรรพสามิตล่วงหน้าทันทีที่ประมูลเสร็จ การประมูลเกิดขึ้นในปี พ.ศ.2526 หลังจากที่นายเถลิงขายหุ้นของตัวเองบางส่วนให้กับนายเจริญคนสำคัญของกลุ่มนี้ก็กลายเป็นนายเจริญ ซึ่งมีนายพงส์ สารสิน และตระกูลเอี่ยมสกุลรัตน์เป็นพันธมิตรสำคัญ ซึ่งนายพงส์ สารสิน มีบาทบาทสำคัญในการเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับกลุ่มนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนายพงส์มีน้องชายร่วมสายโลหิตที่ใช้คนละนามสกุล คือนายบัณฑิต บุณยะปานะ ซึ่งเป็นผู้อำนวยการสำนักงานเศรษฐกิจการคลังและต่อมาเป็นอธิบดีกรรมสรรพาสามิตในช่วงปี 2523-25 และเคยออกคำสั่ง 5 ครั้งในช่วงปี 2519-2525 ซึ่งมีผลดีต่อเหล้าในตระกูลหงส์แต่สร้างผลกระทบอย่างมากต่อแม่โขง ได้ก่อตั้งบริษัทขึ้นใหม่ชื่อสุราทิพย์ ได้เข้าประมูลงานสุราทั้ง 12 โรง และเสนอเงินค่าผลประโยชน์ให้แก่กรมสรรพสามิตปีแรกสูงสุดทั้ง 12 โรง เป็นจำนวนเงินรวมทั้งสิ้น 5,884.24 ล้านบาท ทิ้งอันดับ 2 ขาด แต่ในวันที่ต้องทำสัญญากลุ่มบริษัทกลุ่มสุราทิพย์สามารถจ่ายเงินได้เพียง 5 โรงงาน เพราะได้รับการสนับสนุนจากธนาคารกรุงเทพเพียงแห่งเดียว ทำให้เสียเงินคำประกันซองไปฟรีๆ 105 ล้านบาท และต้องมีการเปิดประมูลโรงงานที่เหลืออีก 7 โรงงานในรอบสอง ครั้นเมื่อถึงการประมูลครั้งที่ 2 บริษัทสุราทิพย์ยังคงคว้าชัยชนะได้อีกครั้ง แต่ได้ลดค่าผลประโยชน์ที่เสนอลงเกือบ 800 ล้านบาท สำหรับ 7 โรงงานที่ประมูลได้ในครั้งที่ 2 นี้ กลุ่มธนาคารไทยพาณิชย์ กสิกร ไทยทนุ และสหธนาคาร ให้การสนับสนุนเงินกู้จำนวน 6 โรง ส่วนอีก 1 โรง ได้รับการสนับสนุนจากธนาคารนครหลวงไทย การปล่อยกู้ของธนาคารพาณิชย์ทั้ง 6 แห่ง(รวมธนาคารกรุงเทพ) ใช้วิธีการแบบ “โปรเจคโลน” ที่ไม่มีหลักทรัพย์ค้ำประกัน แต่ใช้บุคคลค้ำประกัน นับเป็นการปล่อยกู้ก้อนใหญ่ แต่ใช้เพียงบุคคลเท่านั้นค้ำประกัน ซึ่งในยุคนั้นคนที่จะทำได้จะต้องมีความสัมพันธ์ที่แนบแน่นและได้รับความเชื่อถือจากธนาคารเท่านั้น จึงอาจกล่าวได้ว่าสายสัมพันธ์ของนายเจริญร่วมกับนายพงส์ สารสิน และตระกูลเอี่ยมสกุลรัตน์ รวมทั้งแรงหนุนจากนายเถลิงซึ่งมีความสัมพันธ์อันดีกับฝ่ายราชการและการเมือง เป็นตัวช่วยในครั้งนี้ ภายหลังจากการประมูลโรงงานสุรา 12 โรงได้ กลุ่มบริษัทสุราทิพย์ต้องใช้เงินในการดำเนินธุรกิจสุราหลายด้าน คือ การจ่ายเงินค่าผลประโยชน์ล่วงหน้าในปีแรก การลงทุนซื้อที่ดินและก่อสร้างโรงงานใหม่และซื้อเครื่องจักรใหม่ และการซื้อสุราเก่าที่โรงงานสุรา 32 โรงผลิตไว้ในช่วงปี พ.ศ.2526-27 โดยโรงงานทั้ง 32 โรงงานนั้นเดิมเป็นของผู้ถือหุ้นสุรามหาราษฎรคู่แข่งเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้น การสร้างภาระให้คู่ต่อสู้จึงเริ่มด้วยการผลิตสุราขาวออกมาให้มากที่สุดก่อนที่การสร้างโรงงานทั้ง 12 โรงงานใหม่จะเสร็จ เพราะสุราเก่าดังกล่าวเป็นกรรมสิทธิ์ขอองโรงงาน 32 โรงงานอยู่ จำนวนสุราเก่าที่ต้องซื้อทั้งหมดมีจำนวนถึงครึ่งหนึ่งของโควตาขั้นต่ำของสัมปทานปีแรก เป็นเงินทั้งสิ้นประมาณ 4,000 ล้านบาท ภาระทางการเงินด้านการก่อสร้างโรงงานและค่าเครื่องจักร ซึ่งในเบื้องต้นคาดว่าจะตกประมาณ 2,838 บาท ก็บานปลายไปเกือบ 4,000 ล้านบาท จากการลดค่าเงินบาทเมื่อปี พ.ศ.2527 ทำให้ราคาเครื่องจักรที่สั่งนำเข้าจากเยอรมันมีราคาสูงตามไปด้วย ดังนั้น ในการจ่ายค่าผลประโยชน์ในปี 2529 กลุ่มสุราทิพย์จึงจำเป็นต้องหาแหล่งเงินกู้เพิ่มเติมซึ่งได้รับการสนับสนุนจากธนาคารแห่งอื่นๆ เข้ามาอีกหลายแห่ง รวมเป็นจำนวนธนาคารที่ให้กู้กลับกลุ่มสุราทิพย์ถึง 13-14 ธนาคาร เมื่อสัญญาสัมปทานของโรงงานสุราทั้ง 12 โรง มีผลเริ่มต้นในปี พ.ศ.2528 การต่อสู้ระหว่างค่ายสุรามหาราษฎรของกลุ่มเตะไพบูลย์กับค่ายสุราทิพย์ของกลุ่มนายเจริญก็เริ่มรุนแรงขึ้นตามลำดับ เนื่องจากฐานการผลิตของสุราที่ทั้งสองฝ่ายมีทัดเทียมกัน สุราทิพย์ของนายเจริญสามารถจัดจำหน่ายได้ทั่วประเทศจากฐานการผลิตทั้ง 12 โรง ทั้ง 2 ฝ่ายจึงต้องเพิ่มงบประมาณในการโฆษณาของฝ่ายประชาสัมพันธ์ เพื่อแย่งส่วนแบ่งทางการตลาด ตัวเลขงบประมาณของฝ่ายประชาสัมพันธ์พุ่งพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว นอกจากนั้นมีการใช้กลยุทธ์ด้านการตลาด ทั้งการแจกแถม การลดราคา มีผลทำให้ตัวเลขขาดทุนของทั้งสองฝ่ายเพิ่มสูงขึ้น ขณะเดียวกันตลาดสุราก็มีอัตราการเติบโตต่ำ และในบางพื้นที่หดตัวด้วยซ้ำจากผลของการตกต่ำทางเศรษฐกิจในช่วงปี พ.ศ.2527-28 บทสรุปของสงคราม การแข่งขันที่หนักหน่วงของทั้งสองค่ายสุรา ทำให้ภาระหนี้สินและยอดการขาดทุนของทั้ง 2 ฝ่ายเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ดังนั้น ในวันที่ 7 มีนาคม 2529 ค่ายสุราทิพย์และสุรามหาราษฎร์ได้ตกลงยุติสงครามสุราที่รุนแรงและยาวนานกว่า 6 ปี และมีการรวมตัวให้เป็นบริษัทเดียวกันอยู่ภายใต้เครือสุรามหาราษฎร เพื่อยุติความขัดแย้งทั้งปวง โดยทั้ง 2 ฝ่ายถือหุ้นฝ่ายละร้อยละ 49 ส่วนที่เหลืออีกร้อยละ 2 ให้ธนาคารเจ้าหนี้ถือไว้ โดยในการเจรจาครั้งนี้มีนายวรรณ ชันซื่อ เป็นคนกลาง ในการรวมตัวกันนี้ บริษัทสุรามหาราษฎรต้องเพิ่มทุนจาก 2,000 ล้านบาท เป็น 4,000 ล้านบาท โดยหุ้นที่เพิ่มให้ขายให้กับบริษัทสุราทิพย์ และขณะเดียวกันบริษัทสุรามหาราษฎรจะซื้อหุ้นทั้งหมดจากสุราทิพย์ดังนั้น โครงสร้างใหม่ของธุรกิจสุรา มีสุรามหาราษฎรเป็นบริษัทแม่ มีผู้ถือหุ้น 2 กลุ่ม ในสัดส่วนเท่าๆ กัน คือกลุ่มแรก เป็นของตระกูลเตชะไพบูลย์ และ 3 ตระกูลจากเอเย่นต์ขายสุราภูธรที่ร่วมก่อตั้งบริษัทสุรามหาราษฎร คือตระกูลภัทรประสิทธิ์, ตระกูลไชยวรรณ และตระกูลตันติวิวัฒน์พันธ์ ส่วนกลุ่มที่สอง เป็นกลุ่มของนายเจริญ ศรีสมบรูณานนท์ เท่ากับว่า ณ จุดนี้นายเจริญได้กลายเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทสุรามหาราษฎร์ ตัวเร่งที่ทำให้เกิดการรวมตัวในครั้งนี้ก็คือ แรงบีบของธนาคารพาณิชย์ที่เป็นเจ้าหนี้เพราะปรากฏยอดขาดทุนในทั้ง 2 กลุ่มบริษัทเป็นจำนวนมาก และเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนส่งผลกระทบต่อความสามารถในการชำระหนี้คืนให้กับธนาคาร และขณะเดียวกันได้เริ่มมีการติดค้างการจ่ายภาษีและเงินผลประโยชน์ให้กับรัฐ ซึ่งส่งผลกระทบต่อเนื่องไปถึงรายได้รัฐบาล แม้ว่าธนาคารพาณิชย์ได้พยายามแก้ไขปัญหาหนี้สินโดยให้เงินกู้เพิ่มเติม 4,000 ล้านบาท และช่วยให้เดิมที่ขาดทุน ถัวเฉลี่ยเดือนละ 500 ล้านบาท เหลืองขาดทุนเพียง 347 ล้านบาท ในเดือนพฤศจิกายน 2529 และสงครามสุราก็สงบลงแล้ว แต่ธนาคารพาณิชย์คาดว่ากลุ่มบริษัทสุราทิพย์จะไม่สามารถดำเนินการต่อไปได้โดยปราศจากความช่วยเหลือจากรัฐบาล ซึ่งในขณะนั้นบริษัทสุราทิพย์มีหนี้สินกับธนาคารพาณิชย์และสถาบันการเงินอยู่ประมาณ 14,000 ล้านบาท และหนี้สินที่ต้องจ่ายให้รัฐตามสัญญาผลประโยชน์เป็นเงินรวมอีกประมาณ 6,000 ล้านบาท สมาคมธนาคารไทย นำโดยชาตรี โสภณพานิช ในฐานะประธานสมาคมได้ยื่นหนังสือไปยัง พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ นายกรัฐมนตรี ขอให้รัฐบาลแก้ไขปัญหาสุรา ในที่สุดกระทรวงการคลังได้ตั้งคณะทำงานเพื่อพิจารณาหาทางแก้ไข โดยมีเป้าหมายให้บริษัทดำเนินการได้ ธนาคารได้รับเงินคืน และรัฐได้รายได้ตามสัญญาแน่นอนสม่ำเสมอ จึงเป็นที่มาของการแก้ไขสัญญา โดยเริ่มต้นตั้งแต่ปี 2530 ให้กลุ่มสุราทิพย์จ่ายภาษีและเงินผลประโยชน์เท่ากับปริมาณการผลิตขั้นต่ำที่กำหนดไว้ในสัญญา ตลอดอายุสัญญาจนถึงปี 2542 เป็นเงินภาษีเท่ากับ 2,611 ล้านบาทต่อปี และผลประโยชน์เท่ากับ 5,394 ล้านบาทต่อปี เมื่อนับรวมตลอดอายุสัญญารัฐบาลจะมีรายได้เท่ากับ 137,070 ล้านบาท นอกจากนี้ยังให้โรงงานทั้ง 12 แห่งสามารถผลิตสุราทดแทนกันได้ การแก้ไขสัญญาสุราครั้งนี้ ถ้าดูผิวเผินเหมือนว่ารัฐบาลจะไม่ได้เสียผลประโยชน์ เพราะรายได้ยังได้ตามเป้าหมาย แต่ในความเป็นจริงถ้าเอกชนผลิตสุรามากกว่าโควตาขั้นต่ำ รัฐบาลจะไม่ได้รายได้ในส่วนที่เกินนั้นเลย ท่ามกลางการต่อสู้ของกลุ่มสุรา บทบาทของคนอื่นๆ ในวงการสุราลดลงตามลำดับ แต่บทบาทของนายเจริญ สิริ-วัฒนภักดี โดดเด่นขึ้นอย่างมากมาย เพราะนายสุเมธ เตชะไพบูลย์ ซึ่งคัดค้านไม่เห็นด้วยกับการรวมตัวในครั้งนี้ เพราะถือว่าตนเป็นผู้ทำตามกฎ กติกา ที่ถูกต้อง แต่อีกฝ่ายไม่ใช่ ได้ขายหุ้นทั้งหมดของตนในบริษัทสุรามหาราษฎร พร้อมทั้งหุ้นอื่นๆ ที่มีอยู่ในเครือสุรามหาราษฎร ให้กับพี่ชายนายอุเทน เตชะไพบูลย์ และถอนตัวตัวจากวงการสุรา ขณะที่นายอุเทน เตชะไพบูลย์ มีธุรกิจอื่นๆ ที่ต้องดูแลอีกมาก อำนาจในการบริหารงานทั้งหมดจึงตกอยู่ในมือของนายเจริญ สิริวัฒนภักดี ดังนั้น ครั้นถึงปี พ.ศ.2529 นายเจริญ สิริวัฒนภักดี จึงสามารถควบคุมโรงสุราของรัฐได้ทั้งหมด และในเวลาต่อมาสามารถสร้างเครือข่ายพันธมิตรทั้งในวงการเหล้า และเครือข่ายทางการเมืองและวงราชการจนอาจจะกล่าวได้ว่านโยบายหรือมาตรการสุราของรัฐที่ออกมา มักจะเอื้อประโยชน์หรือคุ้มครองกลุ่มนายเจริญเสมอ เงื่อนไขเหล่านี้สุดท้ายจึงทำให้นายเจริญ สิริวัฒนภักดี สามารถมีบทบาทควบคุมตลาดสุราในประเทศได้อย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาด จนได้รับการการขนานนามเป็น “เจ้าพ่อน้ำเมา” การเป็นเจ้าของสัมปทานโรงงานสุราทั้งหมดของประเทศ มีผลให้เครือสุรามหาราษฎรมีส่วนแบ่งทางการตลาดถึงประมาณร้อยละ 98 โดยมีการประมาณการมูลค่าตลาดของธุรกิจสุราในช่วงปี พ.ศ. 2530-39 น่าจะมีมูลค่าเฉลี่ยไม่ต่ำกว่า 50,000 ล้านบาทต่อปี และที่สำคัญธุรกิจสุราเป็นธุรกิจเงินสด และร้านค้าต้องจ่ายเงินล่วงหน้าเป็นเงินสด 1 เดือน ให้กับเอเย่นต์หรือตัวแทนทางการค้า ซึ่งเท่ากับว่าในแต่ละปีนายเจริญจะมียอดขายถึงปีละ 49,000 ล้านบาท หรือวันละ 134 ล้านบาท เงินสดอย่างมากมายที่ไหลเข้ามือบริษัทสุรามหาราษฎร ซึ่งมีนายเจริญเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่และยึดกุมอำนาจบริหาร ทำให้นายเจริญกลายเป็นนักซื้อที่ขึ้นชื่อในยุคนั้น เช่น ในปี พ.ศ.2530 เจริญได้ซื้อหมู่บ้านเสนานิเวศน์ ในปีถัดมาได้ซื้อพันธ์ทิพย์พลาซ่า และอื่นๆ อีกมากมาย สู่การเปิดเสรี ในปี พ.ศ.2535 สมัยรัฐบาลนายอานันท์ ปันยารชุน ได้ผลักดันให้รัฐบาลมีนโยบายเปิดเสรีเบียร์และสุรา แต่เนื่องจากโรงงานสุรายังติดสัญญาสัมปทานอยู่ จึงได้มีการให้เปิดเสรีเมื่ออายุสัมปทานหมดลงในปี พ.ศ.2542 และให้มีการเปิดเสรีธุรกิจเบียร์ในปี พ.ศ. 2536 ทันที ดังนั้น ในปี พ.ศ. 2541 อันเป็นปีก่อนที่จะสิ้นสุดสัญญาสัมปทาน ได้มีการออกนโยบายการบริหารงานสุราใหม่ โดยกำหนดให้เปิดเสรีในการผลิตและจำหน่ายสุราทุกชนิด ผู้ใดจะทำการผลิตและจำหน่ายสุราสามารถขออนุญาตผลิตและจำหน่ายสุรากลั่นจากกรมสรรพสามิตได้อย่างเสรี ไม่จำกัดแหล่งผลิต แต่ต้องเป็นไปตามหลักเกณฑ์ที่กระทรวงการคลังกำหนด ภายใต้กฎหมายว่าด้วยสุราของกฎหมายโรงงาน กฎหมายว่าด้วยมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม และต้องเสียภาษีสรรพสามิตที่กฎหมายกำหนดด้วย สำหรับโรงงานสุราของรัฐกำหนดให้มีการประมูลขายให้กับเอกชน คณะกรรมการฯ ได้ดำเนินการประมูลจำหน่ายโรงงานดังกล่าวเสร็จสิ้น เมื่อวันที่ 29 กันยายน 2542 โดยสามารถประมูลจำหน่ายกิจการโรงงานสุรา (ประกอบด้วยที่ดิน สิ่งปลูกสร้าง เครื่องจักร และอุปกรณ์การผลิต) ของกรมสรรพสามิตในส่วนที่กลุ่มสุราทิพย์เคยได้สัมปทานไป ให้เอกชนได้จำนวน 11 แห่ง (ยกเว้นโรงงานสุราที่จังหวัดฉะเชิงเทรา) เป็นวงเงินรวมทั้งสิ้นประมาณ 7,200 ล้านบาท ซึ่งผลการประมูลโรงงานสุราทั้งหมดก็ตกเป็นของกลุ่มของนายเจริญและพันธมิตร สำหรับโรงงานสุราบางยี่ขันแห่งที่ 2 ซึ่งเคยเปิดประมูลจำหน่ายให้เอกชนทั้งเครื่องจักรและอุปกรณ์ ตลอดจนวัสดุ-ครุภัณฑ์ที่ใช้ในการผลิตรวมถึงสิทธิใบอนุญาตพร้อมเครื่องหมายการค้า ปรากฏว่า บริษัทสราญชัยจำกัด (ของกลุ่มบริษัทสุรามหาราษฎร จำกัด) เป็นผู้ประมูลได้ โดยเสนอราคาประมูลสูงถึง 8,251.99 ล้านบาท ภายหลังการจับมือพันธมิตรกันระหว่างกลุ่มสุราทิพย์และสุรามหาราษฎร เมื่อวันที่ 7 มีนาคม 2529 และมีการรวมตัวกันเป็นบริษัทเดียวกันภายใต้เครือสุรามหาราษฎร ดังกล่าวมาแล้วในเบื้องต้นมีผลทำให้ตลาดสุรามีการผูกขาดอย่างชัดเจนภายใต้ผู้ผลิตกลุ่มเดียวซึ่งมีส่วนแบ่งตลาดมากกว่าร้อยละ 90 โดยกลุ่มนายเจริญ สิริวัฒนภักดี เป็นผู้มีบทบาทหลักในการกำหนดตลาดสุราต่างประเทศ และนายเจริญได้มีการจัดเตรียมการหลายประการเพื่อรองรับการเปิดเสรีสุรา ซึ่งมีผลบังคับใช้ในปี พ.ศ.2543 โดยการ จัดโครงการสร้างเครือข่ายสายสัมพันธ์กลุ่มพันธมิตร โดยการให้บริษัทแสงโสมซึ่งเป็นบริษัทที่นายเจริญ สิริวัฒนภักดี ถือหุ้นอยู่มากกว่าร้อยละ 70 ทำหน้าที่เป็นโฮลดิ้ง เข้าไปถือหุ้นในบริษัทสุราต่างๆ ทั้งที่เป็นบริษัทที่เกี่ยวข้องในสายการผลิตและการจัดจำหน่าย และบริษัทอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องในสายการผลิตและการจัดจำหน่ายในสัดส่วนร้อยละ 25 ทุกบริษัท โดยบริษัทเหล่านั้นส่วนหนึ่งเป็นบริษัทของนายเจริญเอง หรือที่นายเจริญร่วมหุ้นกับคนอื่น หรือเป็นของเครือข่ายพันธมิตร เช่น กลุ่มตันติวิวัฒน์พันธ์ กลุ่มเตชะไพบูลย์ กลุ่มภัทรประสิทธิ์ กลุ่มไชยวรรณ กลุ่มวิชิตบุญญเศรษฐ และกลุ่มชีวะศิริ การผลิตสุราไว้ในสต็อกเป็นจำนวนมาก เพราะเป็นที่คาดกันว่า หลังการเปิดเสรีภาษีสุราจะต้องเพิ่มมากขึ้น การมีสุราเป็นสต็อกไว้ในมือจะทำให้มีต้นทุนการผลิตสินค้าถูกกว่าของคู่แข่งที่จะเข้ามาใหม่ จัดเตรียมความพร้อมทางด้านเงินทุนไว้สำหรับเตรียมการประมูลซื้อโรงงานสุราของรัฐ ดำเนินการโดยการออกหุ้นกู้ผ่านบริษัทแอลเอ็สพีวีจำนวน 18,000 ล้านบาท โดยใช้สต็อกสุราเป็นหลักทรัพย์ค้ำประกัน การจัดเตรียมความพร้อมทางด้านวัตถุดิบ ได้มีการการทุ่มทุนซื้อโรงงานน้ำตาลเพิ่มเพื่อผลิตโมลาส ซึ่งวัตถุดิบสำคัญของการผลิตสุรา การเตรียมความพร้อมดังกล่าวมีผลให้กลุ่มของนายเจริญมีความพร้อมค่อนข้างสูง มากกว่าผู้ประกอบการรายใหม่อยู่หลายช่วงตัว นอกจากนั้นสุราที่ผลิตโดยกลุ่มของนายเจริญยังมีรสชาติที่คนไทยคุ้นเคยมากนาน บวกกับความพร้อมด้านการผลิตและเครือข่ายการขายส่งที่มีทั่วประเทศ และการมีสต็อกสินค้าที่สามารถตอบสนองความต้องการของตลาดได้อีกหลายปี จึงทำให้ไม่มีผู้ประกอบการรายใดที่จะมีศักยภาพเทียบเท่ากับกลุ่มนายเจริญได้เลยในระยะเวลาอันสั้น และผลก็ปรากฏว่านับจากปี 2543 จนถึง 2548 ไม่มีผู้ประกอบการรายใหญ่รายใหม่เข้ามาเป็นคู่แข่งกับสุราของกลุ่มนายเจริญ ทั้งนี้ยกเว้นสุราต่างประเทศที่เริ่มมีการนำเข้าสุราต่างประเทศราคาถูกเข้ามาขายในประเทศมากขึ้น ปี พ.ศ. 2546 รัฐบาลได้แก้ไขข้อกำหนดเกี่ยวกับผู้ผลิตสุรารายย่อย มีผลให้มีผู้ประกอบการรายย่อยหรือชุมชนเข้ามาเป็นผู้ผลิตจำนวนมาก โดยเคยมีจำนวนที่สูงมากถึง 6,000 กว่าแห่ง แต่ในแง่ส่วนแบ่งทางการตลาด ปรากฏว่าสุราจากชุมชนหรือผู้ผลิตรายย่อยสามารถมีส่วนแบ่งทางการตลาดของสุราขาวเพียงร้อยละ 10 เท่านั้น ทั้งนี้ เนื่องจากผู้ผลิตรายย่อยเหล่านี้พบกับปัญหาอุปสรรคมากมายทั้งเงื่อนไขการขออนุญาตจากกรมสรรพสามิต เงื่อนไขการจ่ายภาษี-การจดทะเบียนการค้า ความเสียเปรียบในศักยภาพการบริหารเชิงธุรกิจ และการแข่งขันในเรื่องราคา จึงทำให้โครงสร้างของธุรกิจสุรายังคงผูกขาดอยู่ที่กลุ่มของนายเจริญซึ่งสามารถมีส่วนแบ่งทางการตลาดของสุราขาวถึงร้อยละ 90 และถ้ามองในภาพรวมของสินค้าสุราทั้งหมด ปรากฏว่าสินค้าสุรากลุ่มนายเจริญมีส่วนแบ่งทางการตลาดทั้งหมดประมาณร้อยละ 75 ทุนต่อทุน : สู่การเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ ภายหลังเข้าครอบครองอาณาจักรสุราอย่างเด็ดขาด ตั้งแต่ปี พ.ศ.2530 นายเจริญ ศรีสมบรูณานนท์ ได้เปลี่ยนนามสกุลมาเป็น สิริวัฒนภักดี ได้ดำเนินการสร้างอาณาจักรส่วนตัว โดยดำเนินรอยตามเจ้าสัวยุคเก่า นั้นคือ การย่างก้าวเข้าสู่ธุรกิจที่เคยเป็นแหล่งสะสมทุนของเจ้าสัวรุ่นเก่าจำนวนมาก ได้แก่ ธุรกิจธนาคาร ประกันภัย อสังหาริมทรัพย์และโรงแรม ทั้งที่เป็นการซื้อโดยตรงและการซื้อหุ้นผ่านตลาดหลักทรัพย์ นอกจากนี้เขายังมีธุรกิจอื่นๆ อีกเป็นจำนวนมากกระจัดกระจายอยู่ เพราะการขยายการลงทุนของเจริญไม่ได้ตัดสินใจเพราะผลตอบแทนทางธุรกิจเท่านั้น หากยึดหลักลงทุนเพื่อเชื่อมไมตรี เพื่ออนาคตของธุรกิจในเครือ หรือบางครั้งเพื่อเป็นการตอบแทนไมตรี หรือบางครั้งเขาก็ซื้อธุรกิจเหล่านั้นมาด้วยความเกรงใจและต้องการผูกมิตรด้วย วิกฤตเศรษฐกิจในปี 2540 มีผลให้ธุรกิจธนาคารและบริษัทเงินทุนที่นายเจริญเข้าไปถือหุ้นใหญ่ประสบปัญหาอย่างหนัก ได้แก่ ธนาคารมหานคร และ บงล.มหาธนกิจ โดย บงล.มหาธนกิจถูกปิดกิจการพร้อมๆ กับบริษัททุนอีก 56 แห่งในเดือนธันวาคม 2540 ขณะที่ธนาคารมหานครก็ถูกธนาคารแห่งประเทศไทยเข้ายึด เมื่อวันที่ 23 มกราคม 2541 นับเป็นการปิดฉากธุรกิจการเงินของนายเจริญอย่างเจ็บปวดที่สุด แต่เขาก็ไม่ได้ย่นย่อ ถอยกลับมาที่ฐานมั่นสำคัญคือธุรกิจสุราโดยเตรียมความพร้อมรับมือกับการจะเปิดเสรีสุรา เพื่อรักษาฐานที่มั่นที่สำคัญแห่งนี้ จากความบอบช้ำจากธุรกิจการเงินทำให้นายเจริญต้องระดมทุนจากตลาดการเงินโดยการออกหุ้นกู้และใช้สต็อกสุราค้ำประกัน เพื่อนำมาใช้ในการชำระภาษีก่อนสิ้นอายุสัมปทานของกิจการสุรา และสำหรับเตรียมประมูลซื้อโรงงานสุราทั้งหมด ซึ่งปรากฏว่าแผนการดังกล่าวเป็นไปตามที่วางไว้ นายเจริญและพันธมิตรสามารถเป็นเจ้าของโรงงานสุราที่เพิ่งจะหมดอายุสัมปทานลงได้ทั้งหมด นายเจริญได้รับผลกระทบอย่างหนักจากธุรกิจการเงิน สำหรับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ เขาเป็นเจ้าของทรัพย์สินประเภทอสังหาริมทรัพย์เป็นจำนวนมาก แต่ยังไม่ปรากฏว่าทรัพย์สินเหล่านั้นสร้างรายได้ให้กับนายเจริญได้มาก แต่ธุรกิจเบียร์ที่นายเจริญได้เข้าไปลงทุนในสมัยที่มีการเปิดเสรีเบียร์ เมื่อกลางทศวรรษ 2530 นั่นต่างหากที่ให้รายได้แก่เขามากพอ จนทำให้นายเจริญสามารถกลับมายืนผงาดได้อีกครั้ง ธุรกิจค่ายเบียร์ช้างของนายเจริญมีการเติบโตอย่างก้าวกระโดด กลายเป็นรากฐานทางการเงินที่สำคัญอีกแหล่งหนึ่ง สำหรับธุรกิจเบียร์นั้น นายเจริญได้ร่วมมือกับบริษัทยูไนเต็ดบริวเวอรี่ จำกัด จากประเทศเดนมาร์ก เจ้าของเบียร์คาร์ลสเบอร์ก และสามารถก่อตั้งบริษัทคาร์ลสเบอร์กบริวเวอรี่ (ประเทศไทย) จำกัด ดำเนินการผลิตเบียร์คาร์ลเบอร์กในประเทศไทย โดยตั้งโรงงานผลิตที่จังหวัดอยุธยา มีกำลังการผลิต 200 ล้านลิตรต่อปี ผลิตแข่งกับอีก 2 บริษัทคือ บุญรอด บริวเวอรี่ เจ้าของเบียร์สิงห์ และบริษัทเบียร์อมฤต การเข้าร่วมในธุรกิจเบียร์ของกลุ่มนายเจริญ สิริวัฒนภักดี ซึ่งเป็นเจ้าตลาดทางด้านสุรา มีกลไกการจัดจำหน่ายที่ดีและกว้างขวาง ช่วยทำให้เบียร์คาร์ลสเบอร์กมีช่องทางการจัดจำหน่ายที่ดีมาก เพราะอาศัยช่องทางการจัดจำหน่ายของสุราในการเจาะตลาด โดยไม่เป็นคู่แข่งกับตลาดสุราแม่โขง หงส์ทองโดยตรง เพราะว่าผู้ที่ดื่มเบียร์ในขณะนั้นเป็นคนละกลุ่มกับแม่โขง-หงส์ทอง ในทางการตลาดเบียร์คาร์ลสเบอร์กถูกจัดวางให้เป็นเบียร์ระดับสูง และได้มีการปรับราคาเบียร์คาร์ลสเบอร์กมาอยู่ในระดับเดียวกับเบียร์สิงห์ แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จเท่าใดนัก ในปี 2537 คาร์ลสเบอร์กสามารถแย่งส่วนแย่งทางตลาดได้ร้อยละ 13 เท่านั้น และในปี 2541 ส่วนแบ่งทางการตลาดก็ลดลงเหลือเพียงร้อยละ 2 นอกจากการตั้ง บริษัทคาร์ลสเบอร์กบริวเวอรี่ (ประเทศไทย) จำกัดแล้ว กลุ่มเจริญ สิริวัฒนภักดี ยังได้จัดตั้งบริษัทเบียร์ไทย (1991) จำกัดขึ้น เพื่อดำเนินการผลิตเบียร์ในตลาดเดียวกับสิงห์โดยตรง ในปี พ.ศ. 2538 เบียร์ช้างจึงได้ถือกำเนิดขึ้น โดยเบียร์ช้างเป็นเบียร์ที่มีดีกรีแรงและรสชาติเข้มข้น ขณะที่ราคาถูกกว่าเบียร์สิงห์มาก จากการจ่ายภาษีในอัตราที่ต่ำกว่า การเปิดตัวของเบียร์ช้างได้สร้างแรงสั่นสะเทือนให้กับเบียร์สิงห์เป็นอย่างมาก เพราะถือว่าเป็นการต่อสู้กันในตลาดเบียร์ระดับเดียวกัน ผลลัพธ์ก็คือเบียร์ช้างสามารถแย่งชิงส่วนแบ่งทางการตลาดจากเบียร์สิงห์ได้สำเร็จ และสามารถขยายตัวจนมีส่วนแบ่งทางการตลาดสูงสุดในตลาดเบียร์ สำหรับโรงงานผลิตเบียร์ที่เกิดขึ้นในปี พ.ศ. 2538 อีกแห่งก็คือ บริษัทไทยเอเชีย แปซิฟิก จำกัด ผู้ผลิตและจำหน่ายเบียร์ไฮเนเก้น ซึ่งเป็นเบียร์สัญชาติฮอลแลนด์ แต่ทำการผลิตในประเทศไทย บริษัทไทยเอเชียฯ เป็นการร่วมทุนระหว่างเอเชียบริวเวอรี่ จำกัด จากประเทศสิงคโปร์ โดยมีนายวาณิช ไชยวรรณ แห่งกลุ่มบริษัทไทยประกันชีวิต จำกัด เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ร่วมด้วยบริษัทไทยน้ำทิพย์และธนาคารทหารไทย ไฮเนเก้นถูกว่างตำแหน่งให้เป็นสินค้าในตลาดระดับบน ซึ่งอยู่ในตลาดคนละระดับกับเบียร์สิงห์และเบียร์ช้าง ในขณะที่เบียร์คลอสเตอร์ของบริษัทไทยอมฤตบริเวอรี่ จำกัด ที่เป็นเบียร์บนเช่นเดียวกันมีปัญหาในเรื่องของกำลังการผลิตที่ไม่เพียงพอ ขณะที่เบียร์ไฮเนเก้นได้ใช้ช่องทางการจัดจำหน่ายผ่านบริษัทไทยน้ำทิพย์ และมีสถาบันการเงินอย่างธนาคารทหารไทยเป็นผู้ให้การสนับสนุนด้านเงินทุน ส่งผลให้เบียร์ไฮเนเก้นก้าวขึ้นมาเป็นผู้นำในตลาดพรีเมี่ยมในประเทศไทยแทน ในอดีต เบียร์สิงห์ของตระกูลภิรมย์ภักดีถือว่าเป็นการผูกขาดและมีอิทธิพลอย่างมากในตลาดเบียร์ไทย การก้าวเข้าสู่ธุรกิจเบียร์ของนายเจริญ สิริวัฒนภักดี ซึ่งมีความพร้อมค่อนข้างมาก ทั้งฐานการผลิต ฐานเงินทุน ฐานการจัดจำหน่าย แต่ที่สำคัญน่าจะเป็นฐานความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับอำนาจรัฐ ซึ่งทำให้เบียร์ช้างสามารถใช้กลยุทธ์ “เหล้าพ่วงเบียร์” ได้โดยง่าย มีผลทำให้อาณาจักรของบุญรอดบริวเวอรี่สั่นคลอนอย่างมาก กลยุทธ์เก่าสมัยสงครามสุราได้ถูกนำมาใช้อีกครั้งหนึ่ง คือการขายในราคาถูก ขณะที่ราคาขายปลีกเบียร์สิงห์อยู่ที่ 49-50 บาท เบียร์ช้างสามารถตัดราคาขายปลีกลงมาที่ 33.33 บาท การตั้งราคาในระดับต่ำกว่าเบียร์สิงห์ถึง 30% มีผลอย่างมากต่อผู้บริโภค ขณะเดียวกันสามารถเข้าถึงตลาดในทุกระดับทั่วประเทศโดยผ่านการจัดจำหน่ายของเครือสุราที่ตนเองเป็นเจ้าของ และการบังคับขายพ่วงสินค้า ประกอบกับภาวะเศรษฐกิจที่ซบเซา กำลังซื้อในประเทศลดลง ผู้บริโภคจึงเลือกบริโภคสินค้าที่มีราคาถูกกว่าและทดแทนกันได้ เบียร์ช้างจึงประสบความสำเร็จในการครองความเป็นเจ้าตลาดเบียร์แทนเบียร์สิงห์ได้อย่างรวดเร็วเพียงระยะเวลา 4-5 ปีเท่านั้น บริษัทบุญรอดฯ ไม่สามารถกดราคาเบียร์สิงห์ให้ต่ำลงเท่ากับเบียร์ช้างได้ ขณะเดียวกันบุญรอดฯเองก็กังวลถึงภาพลักษณ์มาตรฐานของสิงห์อาจจะแย่ลงในสายตาผู้บริโภค ดังนั้นจึงออกผลิตภัณฑ์ใหม่ซึ่งมีกุล่มเป้าหมายและระดับราคาเดียวกับเบียร์ช้างในชื่อ เบียร์ลีโอ โดยออกสู่ตลาดครั้งแรกในปี 2541 และมีผลต่อการแย่งส่วนแบ่งตลาดกลับคืนมาได้ การสัประยุทธ์ระหว่างค่ายเบียร์ช้างและค่ายเบียร์สิงห์ยังคงดำเนินต่อไปด้วยความคู่คี่ ผลที่เกิดขึ้นในสงครามระหว่างค่ายเบียร์ช้างและเบียร์สิงห์ ทำให้กรมสรรพสามิต มีการจัดระดับของสินค้าประเภทเบียร์ออกเป็น 3 ระดับคือ ระดับพรีเมี่ยม ระดับสแตนดาร์ด และระดับอีโคโนมี่ โดยทั้ง 3 ระดับนั้นมีการเสียภาษีที่แตกต่างกัน โดยระดับพรีเมี่ยมเสียภาษีสูงสุด ซึ่งได้แก่ เบียร์ไฮเนเก้น ระดับสแตนดาร์ดเสียภาษีรองลงมา ซึ่งได้แก่เบียร์สิงห์ และระดับอีโคโนมี่เสียภาษีต่ำสุด ได้แก่ เบียร์ช้าง เบียร์ลีโอ เบียร์อาชา เป็นต้น ทั้งๆ ที่การแบ่งระดับเช่นนี้ไม่มีการกำหนดเส้นแบ่งที่ชัดเจน ซึ่งก็เคยเกิดปัญหามาแล้วกับกรณีของแม่โขง-กวางทอง ซึ่งเป็นสุราปรุงพิเศษและหงส์ทองซึ่งถูกจัดเป็นสุราผสมที่เสียภาษีต่ำกว่า แต่ไม่สามารถแยกได้ชัดเจนว่าแตกต่างกันอย่างไร เพราะปรากฏว่าหงส์ทองเป็นเหล่าที่มีรสชาติเหมือนแม่โขง ลักษณะการขายพ่วงสามารถสรุปให้เห็นภาพบางส่วนได้ดังนี้คือโดยปกติเบียร์ช้างจะขายพ่วงสุราขาวของบริษัทสุรามหาราษฎรในกลุ่มแสงโสมให้กับตัวแทนจำหน่ายในปริมาณ 1 เท (32 ขวด) โดยเอเย่นต์ต้องซื้อพ่วงเบียร์ช้าง 3 โหล ต่อมาในปี 2541 ในช่วงเดือนเมษายน ซึ่งเป็นช่วงที่เบียร์ลีโอออกสู่ตลาดนั้น เบียร์ช้างใช้กลยุทธ์ในการพ่วงสินค้ามากขึ้นเป็นเหล้า 1 เท พ่วงเบียร์ 6 โหล ในปี 2542 และ 2543 กลยุทธ์การขายพ่วงและการแถมก็ยังคงดำรงอยู่โดยการพ่วงอยู่ในระดับ 4 โหลต่อสุรา 1 เท นอกจากนั้นแล้วขณะที่นายเจริญขายเบียร์ช้างในราคาถูก ราคาสุราของกลุ่มกลับมีราคาเพิ่มสูงขึ้น ซึ่งน่าจะเป็นการถ่ายโอนราคาระหว่างสินค้า 2 กลุ่ม การขายเหล้าพ่วงเบียร์ของกลุ่มนายเจริญมิได้หยุดยั้งเพียงเท่านี้ยังมีการขายพ่วงผลิตภัณฑ์น้ำดื่มหรือโซดาช้างเข้าไปด้วย ส่งผลให้ยอดขายเบียร์ช้างติดตลาดและเป็นที่นิยมของผู้บริโภคอย่างรวดเร็ว และยังคงใช้กลยุทธ์ขายพ่วงสินค้าต่างๆ ในกลุ่มผลิตภัณฑ์ของตนเองอย่างต่อเนื่อง เพียงแต่มีการเปลี่ยนแปลงไปตามช่วงเวลาเท่านั้น อย่างไรก็ตาม บริษัทบุญรอดฯ ก็เคยใช้การขายพ่วงสินค้าในเครือของตนเองไม่ว่าจะเป็นน้ำดื่มสิงห์ และน้ำผลไม้ของบริษัท เพื่อเป็นช่องทางในการระบายสินค้าในระยะหนึ่ง พอสินค้าติดตลาดและเป็นที่นิยมของผู้บริโภคแล้วบริษัทก็เลิกใช้วิธีดังกล่าว กลยุทธ์การขายพ่วงสินค้าสินค้าสามารถเป็นช่องทางหนึ่งที่กระจายสินค้าออกสู่ตลาดได้อย่างรวดเร็วและเห็นผล แต่ถ้ากลยุทธ์นี้ถูกนำมาใช้เป็นเวลานานก็จะเป็นช่องทางในการสร้างการผูกขาดในตลาดและลดอำนาจของผู้บริโภคได้ในที่สุด ขณะที่ชัยชนะของสุราทิพย์ก็คือ การทำให้หงส์ทองสามารถบินว่อนได้ ชัยชนะของเบียร์ช้างก็คือความสามารถทำให้เกิดการบังคับขายพ่วงสินค้าได้ การสะสมความมั่งคั่งในธุรกิจเบียร์ ยังเกิดจากตลาดเบียร์ที่มีอัตราการเติบโตในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา ถึงกว่าร้อยละ 10 ต่อปี ซึ่งแม้ว่าทั้ง 2 ค่ายจะต่อสู้กันอย่างหนักหน่วง สภาพการณ์กลับแตกต่างจากสมัยสงครามสุรา ทั้งนี้เพราะการแข่งขันครั้งนี้เกิดขึ้นในยุคเปิดเสรีธุรกิจเบียร์ ซึ่งมีผลให้ผู้ผลิตเบียร์จ่ายแต่เพียงภาษี ไม่มีค่าสิทธิประโยชน์อื่นๆ ให้กับรัฐ ซึ่งส่วนนี้เป็นต้นทุนสำคัญของธุรกิจ ดังนั้น ท่ามกลางการต่อสู้ทั้ง 2 ค่ายยังคงสามารถสะสมความมั่งคั่งได้อย่างเป็นกอบเป็นกำอย่างต่อเนื่อง โดย DemonInvesting อังคาร พ.ค. 31, 2011 4:52 am

Re: เมื่อโอเอชิรับน้องอิชิตัน จากที่อ่านมานี้ทำให้เข้าใจได้ว่า คนอย่าง"ตัน"ไม่มีทางคิดอะไรชั้นเดียวแน่ ... การออกชาเขียวมาชนกับโออิชิครั้งนี้คงไม่ได้เป็นแค่เรื่องมีความแค้นฝังใจอะไรจนอยากจะเอาคืนไทยเบฟเป็นแน่ ... เพราะที่ผ่านมาตันทำอะไรมักคิดถึงกำไรขาดทุนไว้ก่อนเสมอ... ส่วนไทยเบฟของเสี่ยเจริญเอง ก็ไม่ใช่ธรรมดา ถ้าศึกษาจากประวัติการทำธุรกิจมาจะพบว่าใช้กลยุทธ์ใต้ดิน ชกใต้เข็มขัดอัดคู่แข่งมาอยู่หลายครั้ง นับตั้งแต่ครั้งนำ หงส์ทอง บดขยี้แม่โขงแล้ว ... ไม่แน่ว่าครั้งนี้ อิชิตัน กับ โออิชิ อาจจะไม่ใช่คู่แข่ง แต่เป็นพันธมิตรในการฮุบตลาดชาเขียวจากเบอร์สองเบอร์สาม ... รอจนอิชิตันแย่งตลาดจากคู่แข่งของโออิชิไปได้สักระยะ อย่าแปลกใจถ้าตันจะขายบริษัทให้กับเสี่ยเจริญอีกครั้ง แต่ถ้าการกลับมาทำชาเขียวของตัน เป็นการแก้แค้นไทยเบฟจริงๆ ... ก็ชวนให้ย้อนคิดไปถึงสมัย เสี่ยเจริญออกเหล้าหงส์ทอง มาชนกับแม่โขง โดยใช้คนปรุงสูตรเหล้าคนเดียวกัน ทำให้รสออกมาเหมือนกัน แต่ขายราคาต่ำกว่า ไม่ได้... โดย DemonInvesting อังคาร พ.ค. 31, 2011 4:41 am

Re: "งบการเงินรายปี 2553" ของ CAWOW (ส่วนของผู้ถือหุ้นติดลบ) ปีที่ผ่านมายังไม่ใช่ปีที่แย่ที่สุดแน่นอน.. ผมเคยอ่านหนังสือชี้ชวนของ MJLF แล้วมีประเด็นหนึ่งที่ผมรู้สึกกังวลมากเป็นพิเศษก็คือ ไอ้ค่าเช่าของ CAWOW นี่มันเพิ่มขึ้นในแต่ละปีหลังๆมากเหลือเกิน ... จนผมนั่งคิดว่าแค่นี้มันก็ขาดทุนบักโกรกแ้ล้วมาเพิ่มค่าเช่าเท่าตัวมันจะจ่ายไหวเหรอ .... แต่ตอนนั้นก็ยังมั่นใจว่า Major เป็นผู้ถือหุ้นใหญ๋คงไม่ปล่อยให้เกิดเบี้ยวหนี้...แต่ตอนนี้ชัดเสียวๆแล้ว โดย DemonInvesting จันทร์ ก.พ. 28, 2011 11:10 pm

Re: รบกวนแนะนำ App ของ Iphone เพื่อใช้ในการลงทุน แล้วมีใครใช้หุ่นกระป๋อง Android บ้าง... ผมว่ามันก็ทำได้ทุกอย่างที่ Iphone ทำได้ในราคาที่มีส่วนลดกว่าประมาณ 20-30% ขึ้นไป ... เสียอย่างเดียวตอนซื้อต้องดู MOS ให้ดีๆ เพราะราคาตกค่อนข้างไว.... โดย DemonInvesting จันทร์ ก.พ. 14, 2011 1:07 pm

Re: มีท่านใดใช้โปรแกรม ภ.ง.ด 90 Offline version 1.0/2553 แต่ ผมลองใช้ดูแล้วมันใส่เงินปันผลได้แค่ 20 บริษัทเอง ... เหมืิอนจะเพิ่มไม่ได้ ... แต่ในเว็บใส่เพิ่มได้เรื่อยๆ โดย DemonInvesting อาทิตย์ ก.พ. 13, 2011 2:14 am

Re: กระทู้ภาษีปี 53 (ยื่น ภงด90 ทาง Net มีปัญหา ใส่ปันผลไม่ไ โอ้ เมื่อกี้กรอกไปครึ่งทาง กดผิดปุ่มดันไปกด ล้างข้อความที่อยู่ข้างๆ เพิ่ม ... หายเรียบเลย ... น้ำตาแทบล่วง... น่าจะทำให้กดคอนเฟิร์มก่อนจะล้างเพิ่มมาซะหน่อย ....ต้องนั่งกรอกใหม่เป็นรอบที่สาม ปล. ใช้ Chrome กรอกปันผลได้แต่มันไม่ยอมเอามาเป็นรายได้ให้เช่นกัน ... โดย DemonInvesting พุธ ก.พ. 09, 2011 3:42 pm

Re: กระทู้ภาษีปี 53 (ยื่น ภงด90 ทาง Net มีปัญหา ใส่ปันผลไม่ไ ใช้ Chrome พึ่งนั่งกรอกไอ้ตารางเงินปันผลอยู่เกือบชั่วโมง ... อ้าวกรอกเสร็จมันไม่ยอมเอามาลงเป็นรายได้ให้ในหน้าหลักซะงั้น ... สงสัยต้องไปนั่งกรอกใหม่ใน IE ... ทำไมเขาไม่ทำปุ่ม Save มาให้ซะที ... เฮ้อ โดย DemonInvesting พุธ ก.พ. 09, 2011 3:23 pm

Re: เลขประจำตัวผู้เสียภาษี ปีนี้พิมพ์ไม่ชัด เรามาช่วยกันหาดี โอ้ น่าจะเข้ามาเห็นในนี้ก่อน ... เราก็เล่นโทรไปถามรายบริษัทเลย เล่นเอาเหนื่อย โดย DemonInvesting พุธ ก.พ. 09, 2011 3:11 pm

Re: ปันผลที่ไม่ได้รับเคติดภาษี ปีนี้ต้องยื่นนะ ! ฮา ผมไม่มีหรอกครับ ก็เพิ่งจะรู้ว่ามันมีมตินั่นก็จากระทู้นี้แหละ .... แต่โดยส่วนตัวผมว่ามันไม่ได้ขัดแย้งอะไรกับประกาศ 119 น่ะ ... คือก็ตามที่ผมว่าไว้ด้านบน 119 มันพูดเฉพาะส่วนเงินปันผลที่ได้เครดิตภาษี ... มติ กพอ. เลยออกมาฟันธงในส่วนของเงินปันผลที่ไม่ได้รับเครดิตภาษีที่ไม่ได้มีการพูดถึง ... ดังนั้นผมว่าไม่น่าจะขัดกับตัว 119 ... ถ้าไม่มีคำตัดสินศาลออกมาผมว่ายกเลิกยาก ... ดีไม่ดีอาจจะมีการแก้ประกาศกรมสรรพากร ให้รวมเงินปันผลที่ไม่ได้รับเครดิตภาษีไปด้วยใน 119 ... เหมือนกรณี เครดิตภาษ๊ ปตท.สผ น่ะแหละ ...เคยเครดิตได้มาหลายสิบปี อยู่ดีๆก็มาแถออกไปว่า ภาษีจากปิโตรเลียม ไม่ถือเป็นภาษีเงินได้นิติบุคคล ไม่สามารถเครดิตได้เฉย โดย DemonInvesting พุธ ม.ค. 12, 2011 5:59 pm

Re: ปันผลที่ไม่ได้รับเคติดภาษี ปีนี้ต้องยื่นนะ ! ประมวล 48 (3) วรรค 2 นั่นพูดรวมๆไปเลยว่า เงินปันผลถ้าเลือกหักภาษี ณ ที่จ่ายแล้วไม่ต้องนำมาคำนวณรายได้ โดยมีการมาขยายความเพิ่มเติมในประกาศ ป.119 แต่ ป.119 นั่นพูดถึงแค่ เงินปันผลที่ได้รับเครดิตภาษี ต้องนำมารวมทุกรายการ ... แต่ไม่ได้กล่าวถึงส่วนเงินปันผลที่ไม่ได้รับเครดิตภาษี ... และเงินปันผลจากรายได้ในส่วนที่ได้ BOI ดังนั้น เงินปันผลที่ไม่ได้รับเครดิต จึงไม่ได้มีการกล่าวขยายความไว้.... เข้าใจว่าทำให้ในการตอบข้อหารือ กค 0706/1926 มี.ค. 2549 จึงสรุปไปอย่างนั้นว่าให้แยกเป็นสองส่วนแยกจากกันได้ คือส่วนได้เครดิตภาษีถ้าจะเอามาขอเครดิตภาษีต้องนำมาทั้งหมด และ ส่วนไม่ได้เครดิตภาษี จะนำมารวมหรือไม่รวมก็ได้ ... แต่พอมี มติกพอ. 2550 มาบังคับใช้ คราวนี้ในเรื่องที่มันมีความคลุมเคลืออยู๋ในตัวกฎหมายก็ให้ยึดตามมติ กพอ. ไปก่อน ... แต่เข้าใจว่าตัวมตินั้นเป็นเพียงแค่แนวทางปฏิบัติ ไม่ได้มีสถานะเป็นกฎหมายหรือคำชี้ขาด ดังนั้นผมเห็นด้วยว่าถ้าเราได้รับความเสียหายต่อมติดังกล่าว ก็ควรจะอุทธรณ์แล้วให้ศาลตัดสินไป ... แม้ในใจจะกลัวว่าสุดท้ายก็คงออกมาเหมือนกับกรณี เงินปันผล ปตท.สผ ที่มีการทำการแก้ไขประกาศเดิมอย่างเป็นทางการเลย ... แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้มีผลบังคับใช้ย้อนหลังอะไร ส่วนถ้าว่าตาม เจตนารมณ์ของ กม. ผมก็เห็นว่าไม่ควรจะต้องนำมารวมเพื่อคำนวณภาษีน่ะ ยกตัวอย่างเช่น เป็นกำไรที่ได้รับยกเว้นภาษีเนื่องจากขาดทุนสะสม เพราะปีที่ขาดทุน รบ. ก็ไม่ได้ชดเชยภาษีอะไรให้ ดังนั้นพอมีกำไรที่ยังอยู่ในช่วงที่ขาดทุนไปนั้นก็ไม่น่าจะต้องเป็นภาระของผู้ถือหุ้นในการเสียภาษีให้รัฐ... ปล. ผมเห็นในคำวินิจฉัยของสรรพากรอันหนึ่งที่เนื้อหาไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่มีการอ้างถึง พระราชกฤษฏีกาอันหนึ่งที่น่าจะเป็นต้นกำเนิดของ 48(3)วรรค 2 ด้วยกรมสรรพากรได้ขอให้คณะกรรมการวินิจฉัยภาษีอากรวินิจฉัยว่า กรณีที่บทบัญญัติมาตรา 4 แห่งพระราชกฤษฎีกาออกตามความในประมวลรัษฎากรว่าด้วยการลดอัตราและยกเว้นรัษฎากร (ฉบับที่ 180) พ.ศ. 2529 บัญญัติว่า “ มาตรา 4 ผู้มีเงินได้ซึ่งอยู่ในประเทศไทยและได้รับเงินปันผลหรือเงินส่วนแบ่งของกำไรจากบริษัทจดทะเบียนกองทุนรวม หรือสถาบันการเงินที่มีกฎหมายโดยเฉพาะของประเทศไทยจัดตั้งขึ้นสำหรับให้กู้ยืมเงินเพื่อส่งเสริมเกษตรกรรมพาณิชยกรรมหรืออุตสาหกรรม ตั้งแต่ พ.ศ. 2530 เป็นต้นไป ซึ่งได้ถูกหักภาษี ณ ที่จ่าย หรือในกรณีที่ไม่อยู่ในบังคับต้องถูกหักภาษี ณ ที่จ่าย แต่ยอมให้ผู้จ่ายเงินได้หักภาษี ณ ที่จ่าย ตามมาตรา 50 (2) แห่งประมวลรัษฎากร เมื่อถึงกำหนดยื่นรายการ ให้ได้รับยกเว้นไม่ต้องนำเงินปันผลหรือเงินส่วนแบ่งของกำไรดังกล่าวมารวมคำนวณเพื่อเสียภาษีเงินได้ ทั้งนี้ เฉพาะกรณีที่ผู้มีเงินได้ดังกล่าวไม่ขอรับเงินภาษีที่ถูกหักไว้นั้นคืนหรือไม่ขอเครดิตเงินภาษีที่ถูกหักไว้นั้น ไม่ว่าทั้งหมดหรือบางส่วนในการหักภาษี ณ ที่จ่ายตามวรรคหนึ่ง เมื่อคำนวณภาษีรวมทั้งหมดแล้วให้หักไว้ไม่เกินร้อยละ 15.0 ของเงินได้ ” นั้น http://www.rd.go.th/publish/2561.0.html แต่ของหาพระราชกฤษฏีกาฉบับนี้พบว่าหาไม่เจอแล้ว เข้าใจว่ามีการประกาศฉบับอื่นออกมาใช้แทน แต่ผมก็จนปัญญาไม่รู้ว่าฉบับไหนที่ใช้แทนฉบับนี้ ... แต่อย่างไรก็ตามจากเนื้อความดังกล่าวก็อาจจะพอเห็นเป็นเลาว่าในช่วงเริ่มต้นของการยกเว้นภาษีเงินปันผลนั้นระบุไว้ว่าถ้าจะใช้สิทธิ์ไม่นำรายได้มารวมเพื่อคำนวณรายได้นั้น ต้องไม่นำรายได้ดังกล่าวไปขอเครดิตภาษี หรือ ขอรับเงินภาษีที่ถูกหักไว้คืน ไม่ว่าทั้งหมดหรือบางส่วน โดย DemonInvesting พุธ ม.ค. 12, 2011 11:57 am

Re: เกร็ด RMF แบบวิชามาร เรียนสอบถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่อง การถือ RMF หลายกองทุน บลจ เดียวกันค่ะ ยกตัวอย่างเช่น ปี 2007 ซื้อ RMF1 ของ SCB จำนวน 100,000 บาท ปี 2008 1. ย้าย กอง ของปี 2007 จาก RMF1 ไป RMF2 ของ SCB จำนวน 50,000 บาท 2. ซื้อ RMF2 เพิ่มอีก 100,000 บาท เพื่อลดหย่อนภาษี ของปี 2008 ปี 2009 1. ซื้อ RMF2 เพิ่มอีก 100,000 บาท เพื่อลดหย่อนภาษี ของปี 2009 ปี 2010 1. ซื้อ RMF2 เพิ่มอีก 100,000 บาท เพื่อลดหย่อนภาษี ของปี 2010 อยากทราบว่า ถ้าในกรณีนี้ RMF1 เราขาดการซื้อมาแล้ว สองปีติดกัน จะถือว่าเราทำผิดข้อบังคับในการหักลดภาษีรึเปล่าคะ ไม่มีปัญหาน่ะครับสำหรับกรณีนี้ ถ้ายังไม่ได้มีการขายกองทุน RMF1 ออกไป (เข้าใจว่าตอนย้ายกองทำเรื่องของเปลี่ยนกองตามขั้นตอนแล้ว) เพราะปกติสามารถซื้อหลายกองได้อยู่แล้ว หรือจะเปลี่ยนซื้อแต่ละปีไม่ซ้ำกันเลยก็ได้ ขอให้แต่ละปีซื้อตามเงื่อนไข ... แต่ถ้าซื้อแต่ละปีไม่ซ้ำกันเลย อาจจะมีปัญหาในตอนขายคืน ... (ซึ่งตอนนี้ผมคิดว่าตัวกม.ค่อนข้างสับสน) เพราะการคิดภาษี captital gain เขากำหนดว่าจะยกเว้นต่อเมื่อก่อนทุนนั้นถือติดต่อกัน เกิน 5 ปี โดนนับปีจากปีที่มีการซื้อ ... แต่สำหรับกรณีขอสับเปลียนกองทุนตามกระบวนการนี้ ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่า สรรพากรจะถือว่า กองทุนที่สับเปลี่ยนออกไม่เคยมีการซื้อเลย และ กองทุนที่สับเปลี่ยนเข้าให้นับอายุจากกองทุนที่สับเปลี่ยนออกต่อเนื่องไปเลยไหม .. น่าจะลองถามทาง บลจ. ดูครับ โดย DemonInvesting อาทิตย์ ม.ค. 09, 2011 12:05 pm

Re: ใช้สูตรไหนคิดผลตอบแทนรายปีกันครับ ถ้า..... ถ้าทำการประเมินผลตอบแทนในทุกช่วงที่มีการนำเงินเข้าหรือออก แล้วค่อยนำผลตอบแทนของแต่ละช่วงมาทบต้นกัน เช่น ช่วง A ได้ X % ช่วย B ได้ Y% ทั้งปีก็จะเท่ากับ (1+x)*(1+y) ไปเลยไม่ต้องสนใจวันที่ ซึ่งจะแม่นยำกว่า แต่อาจจะเหนื่อยในการเก็บข้อมูลหน่อย ณ แต่ละช่วงที่มีการปรับพอร์ท ... โดย DemonInvesting ศุกร์ ธ.ค. 31, 2010 12:45 pm

Re: Sala@ Sathorn & Urbana หลังสวน ( under Fraser brand) ีurbnpf ไม่น่าจะมี occupancy rate ได้ 100% น่ะครับ เพราะงบที่ผ่านมาตลอดพึ่งรายได้จากการประกันรายได้เกือบค่อน ... ถ้าลองตัดส่วนนี้ไปทั้งก้อนนี่ก็ไม่แปลกที่ราคาจะตกลง ซึ่งจะต่างกับ QHOP ซึ่งมีการประกันรายได้ขั้นต่ำไว้ 5 ปีแรก หลังจากนั้นยังมีรายได้จากค่าเช่าช่วงคงที่ รับไว้อีกในระดับที่ไม่ได้ต่างจากรายได้ขั้นต่ำที่ประกันไว้ใน 5 ปีแรกมาก (คล้ายๆกับกรณีสนามบินสมุย) .... แต่ถ้าสถานการณ์การดีขึ้น urbnpf นี้ก็น่าจะมีโอกาสฟื้้นได้เร็วกว่า Sala โดย DemonInvesting พุธ ธ.ค. 22, 2010 1:38 am

Re: เกร็ด RMF แบบวิชามาร ด้านบนรู้สึกจะนำลิงค์มาอ้างอิงผิด สำหรับในเรื่องข้อกำหนดให้ได้รับการยกเว้นภาษี capital gain จากการขายกองทุน rmf ต้องไปดูในประกาศ 170 ซึ่งในข้อ 1(2) จะบอกรายละเอียดเรื่องการนับอายุกองทุนไว้ หรือลองดูเอกสารจาก บลจ.ธนชาต ด้านบนก็มีกรณีศึกษาตัวอย่างคล้ายๆกันนี้อยู่ด้านหลัง อ้างอิง ประกาศอธิบดีฯ 170 : http://www.rd.go.th/publish/39783.0.html โดย DemonInvesting พุธ ธ.ค. 22, 2010 1:30 am

Re: เกร็ด RMF แบบวิชามาร ขอบคุณสำหรับความเห็นครับ... เรื่องวงเงินนั่นท่านชี้แจงมาถูกต้องแล้ว ผมเข้าใจคลาดเคลื่อนไป จริงๆเป็นอย่างที่ท่านแก้ไขมาครับ วงเงิน RMF ไม่เกิน 15% ของรายได้ แต่ถ้ารวมกองทุนสำรองฯอื่น แล้วต้องไม่เกิน 5 แสนบาทต่อปี ส่วนเรื่องการเสียภาษีจากรางวัลนั้น ผมลองไปค้นมาเพิ่มเติม ถ้าเป็นกรณีของ สลากกินแบ่งรัฐบาล ออมสิน หรือ ของหน่วยงานรัฐจะได้รับการยกเว้นภาษีตาม มาตรา 42 ... แต่ถ้าเป็นการชิงโชคที่จัดโดยเอกชนแม้จะหักภาษี ณ ที่จ่ายไปแล้ว แต่ก็ต้องนำรายได้ดังกล่าวมารวมเพื่อคำนวณสำหรับภาษีประจำปีด้วย โดยเป็นรายได้ในหมวด 40(8) อ้างอิง ข้อหารือ กค 0811/16540: http://www.rd.go.th/publish/23279.0.html ส่วนเรื่องที่ผมเน้นเรื่องการถือหลายกองทุน ต้องมีการซื้ออย่างน้อย 5 ครั้ง ก็เนื่องจากจำนวนปีที่นับสำหรับกองทุน RMF ในการพิจารณาว่าจะต้องเสียภาษี capital gain หรือไม่นั้น จะนับเมื่อมีการซื้อหน่วยลงทุนในปีนั้น ลองดูรายละเอียดในอ้างอิงด้านบนอีกที โดย DemonInvesting พุธ ธ.ค. 22, 2010 1:21 am

Re: ตลาดบ้าคลั่งอย่างนี้ ยังจะมีหุ้น 5 เด้งเหลืออยู่บ้างไม๊ ผมว่าหุ้น 3 เด้ง 5 เด้ง มันก็เกิดขึ้นเสมอๆ แต่ส่วนใหญ่แล้วเด้งหลังๆจะเป็นเพราะแรงเก็งกำไรเสียเยอะ .... และเป็นอะไรที่คาดการณ์ได้ยากมากว่าตลาดจะมีอารมณ์ไปทางไหน ที่สงสัยจริงๆคือ มีบริษัทไหนที่ กำไรจะโต 3 เท่า 5 เท่า อย่างนี้อาจจะง่ายกว่า โดย DemonInvesting อังคาร พ.ย. 30, 2010 5:41 am

Re: จองหุ้น IPO ทำยังไง มีขั้นตอนยังไงคับ ปกติการจำหน่ายหุ้น IPO จะมีโบรกหลักๆที่เรียกว่า Lead Underwrite อยู่รายเดียวโดยทั่วไปก็มักจะเป็นรายเดียวกับที่เป็นที่ปรึกษาทางการเงิน ยกเว้นบางกรณีที่ใช้ที่ปรึกษาทางการเงินที่ไม่มีไลเซนท์โบรกเกอร์ ต้องลองไปดูใน Filing ว่าโบรกไหนเป็น ... บางเคสใหญ่จริงๆก็จะมี Co-Lead ด้วย ซึ่งรายที่เป็น Lead ก็จะมีหุ้นให้จำหน่ายเยอะกว่าค่อนของหุ้นที่กระจายทั้งหมด ดังนั้นส่วนใหญ่ลูกค้าของโบรกเหล่านั้นก็ัมักจะได้จัดสรรกันไปตามสัดส่วนปริมาณการซื้อขาย หรือ ตามคอนเนคชั่นกับมาร์เกตติ้ง ... แต่้ถ้าจะไปหวังกับพวก Co-Underwriter นั้นค่อนข้างยาก เพราะส่วนใหญ่จะได้หุ้นมาน้อยมาก ... ถ้าเราไม่ใช่ลูกค้ารายใหญ่แล้วโบรกเราที่เป็น Co-Underwriter โทรมาจะให้หุ้นให้สงสัยไว้ก่อนเลยว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล ... เมื่อก่อนผมเทรดผ่านมาร์ที่ ASP และ กิมเอ็ง ไม่ได้เทรดมาก แต่เนื่องจากสองโบรกนี้สมัยก่อนมี IPO เยอะ เลยได้หุ้นมาบ่อยๆ แต่ปริมาณก็น้อยๆพอเป็นน้ำจิ้ม ... แต่ตอนหลังพอเปลี่ยนมาเทรดกับ Tisco ผ่าน Internet แม้แต่บริษัทที่ Tisco เป็น Lead เอง ไม่เคยได้รับการติดต่อมาเลยแฮะ ... โดย DemonInvesting พุธ พ.ย. 24, 2010 10:32 pm

Re: ถูกบริษัทหลอกให้ข้อมูลเสียหายและเสียความรู้สึกมากควรทำอย กรณี M&A แบบนี้ก็ต้องเห็นใจบริษัทลูกด้วย เพราะในความเป็นจริงนั้นผู้ดำเนินเรื่องทั้งหมดก็คือบริษัทแม่ ก่อนที่ผลการประมูลจะออกมาบริษัทลูกแทบไม่รู้เรื่องอะไรเลย ซึ่งทาง IR ตอบมานั้นจะว่าเป็นการหลอกลวงมันก็ไม่ใช่นัก .... เพียงแต่ไม่ได้เคลียร์นัก จริงควรจะบอกว่า ณ ขณะนี้ยังเป็นเรื่องของบริษัทแม่ ... แต่ในอนาคตจะเป็นอย่างไรก็แล้วแต่นโยบายของผุ้ถือหุ้นใหญ่ เมื่อบริษัทแม่ประมูลได้ คราวนี้ตามกฎกลต.นั้น ผู้ถือหุ้นใหญ่ไม่สามารถดำเนินธุรกิจแข่งกับบริษัทมหาชนที่ตัวเองถือหุ้นได้ ซึ่งก็เลยต้องให้บริษัทลูกรับไป ... แต่เข้าใจว่าทรัพย์สินมากขนาดนี้ก็คงต้องนำเรื่องให้ผู้ถือหุ้นโหวตว่าจะลงทุนหรือไม่อยู่ดี โดย DemonInvesting จันทร์ พ.ย. 22, 2010 4:39 am

1000 พอร์ตบุคคล (14/06/13 คุณ ปราเสริฐ ปราสาททองโอสถ ที่ 1) พี่ครรชิต ช่วงหลังไม่มีการอัพเดทรายเดือนแล้วหรือครับ ... หรือจะเปลี่ยนเป็นรายไตรมาสแทน ... ก้ดีครับ จะได้ไม่เหนื่อยมาก ... ติดตามอยู่เสมอครับ โดย DemonInvesting จันทร์ พ.ย. 08, 2010 7:39 pm

ที่ 1 ในโลก IVL ครับ ผู้ผลิต PET อันดับ 1 ของโลก .... ต่อไปคงตั้งเป้าที่ PTA อีก โดย DemonInvesting เสาร์ พ.ย. 06, 2010 12:46 am

หุ้น VI ไม่ขึ้น ขึ้นแต่ตระกูล ป. กับแบงค์ เอาไงดีครับพี่น้อง ผมกลับอยากให้กำไรของบริษัทโตขึ้นมากกว่าจะสนใจราคาน่ะ ... เพราะมั่นใจว่าในระยะยาวแล้วราคาย่อมเคลื่อนไหวตามผลกำไรอยู่แล้ว โดย DemonInvesting เสาร์ พ.ย. 06, 2010 12:44 am

เมื่อสองธุรกิจที่แตกต่าง มีมาให้เลือก คุณจะเลือกอะไร ราคานี้ไม่ไหวจะเลือกทั้งสองตัว... IVL จากที่เคยมีประสบการณ์ส่วนตัวมาในสมัยเป็น IRP ในระดับคณะกรรมการ กรรมการอิสระ ค่อนข้างมืออาชีพมากเป็นบริัษัทที่หาได้ยากในเมืองไทยที่ตั้งกรรมการอิสระมากกว่ากรรมการจากผู้ถือหุ้นใหญ่ ดังนั้นในเรื่องการตัดสินใจในระดับคณะกรรมการนั้นค่อนข้างจะมั่นใจได้ว่าเป็นมืออาชีพ และบริษัทมีความสามารถในการบริหารต้นทุนได้เปรียบคู่แข่งเป็นอย่างมาก และผู้บริหาร ทีมงานทางด้านการเงินก็เก่งมาก ... ดังนั้นบริษัทนี้ก็คงโตด้วยการ M&A ไปได้เรื่อยๆ คงไปตันเมื่อเป้นเบอร์หนึ่งแล้วนั่นแหละ (ตอนนี้ก็ใกล้เต็มทีแล้วป ... แต่ส่วนเรื่องการ manipulate ราคานั้นคนละส่วนกัน ... ไม่ได้มีอะไรการันตีว่าจะไม่มีประเด็นเรื่องเหล่านี้ ... ซึ่งสมัยที่เป็น IRP เองโดยส่วนตัวก็เคยได้ยินมาบ้าง แต่ไม่ใช่ในประเด็นเรื่องการปั่นหุ้นหลอกเงินรายย่อยอะไร แต่เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ตรงกันข้าม .. แต่ก็สรุปว่าอย่าไปมั่นใจว่าจะไม่มี และ เรื่องแบบนี้ถ้ามีก็ไม่มีใครใช้ชื่อบัญชีของตัวเองทำอยู่แล้ว ซึ่งคนที่เกี่ยวข้องอาจจะไม่เกี่ยวกับเจ้าของเลยก็ได้ ... ที่ตั้งข้อสั่งเกตอีกประเด็นก็คือ IVL แม้จะมีขนาดใหญ่ขึ้นกว่า IRP มากแต่หุ้นส่วนใหญ่ก็ยังอยู่ในมือเจ้าของ และ รายใหญ่ไม่กี่ราย ดังนั้นหุ้นที่กระจายในตลาดจริงๆจึงไม่มาก จึงเป็นการง่ายกับคนที่จะทำอะไรๆ ... โดย DemonInvesting เสาร์ พ.ย. 06, 2010 12:37 am