บทความดีๆจากพี่พีครับ

[สามัญชน]

This is the text of the Commencement address by Steve Jobs, CEO of Apple Computer and of Pixar Animation Studios, delivered on June 12, 2005.

I am honored to be with you today at your commencement from one of the finest universities in the world. I never graduated from college. Truth be told, this is the closest I've ever gotten to a college graduation. Today I want to tell you three stories from my life. That's it. No big deal. Just three stories.

The first story is about connecting the dots.

I dropped out of Reed College after the first 6 months, but then stayed around as a drop-in for another 18 months or so before I really quit. So why did I drop out?

It started before I was born. My biological mother was a young, unwed college graduate student, and she decided to put me up for adoption. She felt very strongly that I should be adopted by college graduates, so everything was all set for me to be adopted at birth by a lawyer and his wife. Except that when I popped out they decided at the last minute that they really wanted a girl. So my parents, who were on a waiting list, got a call in the middle of the night asking: "We have an unexpected baby boy; do you want him?" They said: "Of course." My biological mother later found out that my mother had never graduated from college and that my father had never graduated from high school. She refused to sign the final adoption papers. She only relented a few months later when my parents promised that I would someday go to college.

And 17 years later I did go to college. But I naively chose a college that was almost as expensive as Stanford, and all of my working-class parents' savings were being spent on my college tuition. After six months, I couldn't see the value in it. I had no idea what I wanted to do with my life and no idea how college was going to help me figure it out. And here I was spending all of the money my parents had saved their entire life. So I decided to drop out and trust that it would all work out OK. It was pretty scary at the time, but looking back it was one of the best decisions I ever made. The minute I dropped out I could stop taking the required classes that didn't interest me, and begin dropping in on the ones that looked interesting.

It wasn't all romantic. I didn't have a dorm room, so I slept on the floor in friends' rooms, I returned coke bottles for the 5¢ deposits to buy food with, and I would walk the 7 miles across town every Sunday night to get one good meal a week at the Hare Krishna temple. I loved it. And much of what I stumbled into by following my curiosity and intuition turned out to be priceless later on. Let me give you one example:

Reed College at that time offered perhaps the best calligraphy instruction in the country. Throughout the campus every poster, every label on every drawer, was beautifully hand calligraphed. Because I had dropped out and didn't have to take the normal classes, I decided to take a calligraphy class to learn how to do this. I learned about serif and san serif typefaces, about varying the amount of space between different letter combinations, about what makes great typography great. It was beautiful, historical, artistically subtle in a way that science can't capture, and I found it fascinating.

None of this had even a hope of any practical application in my life. But ten years later, when we were designing the first Macintosh computer, it all came back to me. And we designed it all into the Mac. It was the first computer with beautiful typography. If I had never dropped in on that single course in college, the Mac would have never had multiple typefaces or proportionally spaced fonts. And since Windows just copied the Mac, its likely that no personal computer would have them. If I had never dropped out, I would have never dropped in on this calligraphy class, and personal computers might not have the wonderful typography that they do. Of course it was impossible to connect the dots looking forward when I was in college. But it was very, very clear looking backwards ten years later.

Again, you can't connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something your gut, destiny, life, karma, whatever. This approach has never let me down, and it has made all the difference in my life.

My second story is about love and loss.

I was lucky I found what I loved to do early in life. Woz and I started Apple in my parents garage when I was 20. We worked hard, and in 10 years Apple had grown from just the two of us in a garage into a $2 billion company with over 4000 employees. We had just released our finest creation the Macintosh a year earlier, and I had just turned 30. And then I got fired. How can you get fired from a company you started? Well, as Apple grew we hired someone who I thought was very talented to run the company with me, and for the first year or so things went well. But then our visions of the future began to diverge and eventually we had a falling out. When we did, our Board of Directors sided with him. So at 30 I was out. And very publicly out. What had been the focus of my entire adult life was gone, and it was devastating.

I really didn't know what to do for a few months. I felt that I had let the previous generation of entrepreneurs down - that I had dropped the baton as it was being passed to me. I met with David Packard and Bob Noyce and tried to apologize for screwing up so badly. I was a very public failure, and I even thought about running away from the valley. But something slowly began to dawn on me I still loved what I did. The turn of events at Apple had not changed that one bit. I had been rejected, but I was still in love. And so I decided to start over.

I didn't see it then, but it turned out that getting fired from Apple was the best thing that could have ever happened to me. The heaviness of being successful was replaced by the lightness of being a beginner again, less sure about everything. It freed me to enter one of the most creative periods of my life.

During the next five years, I started a company named NeXT, another company named Pixar, and fell in love with an amazing woman who would become my wife. Pixar went on to create the worlds first computer animated feature film, Toy Story, and is now the most successful animation studio in the world. In a remarkable turn of events, Apple bought NeXT, I returned to Apple, and the technology we developed at NeXT is at the heart of Apple's current renaissance. And Laurene and I have a wonderful family together.

I'm pretty sure none of this would have happened if I hadn't been fired from Apple. It was awful tasting medicine, but I guess the patient needed it. Sometimes life hits you in the head with a brick. Don't lose faith. I'm convinced that the only thing that kept me going was that I loved what I did. You've got to find what you love. And that is as true for your work as it is for your lovers. Your work is going to fill a large part of your life, and the only way to be truly satisfied is to do what you believe is great work. And the only way to do great work is to love what you do. If you haven't found it yet, keep looking. Don't settle. As with all matters of the heart, you'll know when you find it. And, like any great relationship, it just gets better and better as the years roll on. So keep looking until you find it. Don't settle.

My third story is about death.

When I was 17, I read a quote that went something like: "If you live each day as if it was your last, someday you'll most certainly be right." It made an impression on me, and since then, for the past 33 years, I have looked in the mirror every morning and asked myself: "If today were the last day of my life, would I want to do what I am about to do today?" And whenever the answer has been "No" for too many days in a row, I know I need to change something.

Remembering that I'll be dead soon is the most important tool I've ever encountered to help me make the big choices in life. Because almost everything all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure - these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important. Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.

About a year ago I was diagnosed with cancer. I had a scan at 7:30 in the morning, and it clearly showed a tumor on my pancreas. I didn't even know what a pancreas was. The doctors told me this was almost certainly a type of cancer that is incurable, and that I should expect to live no longer than three to six months. My doctor advised me to go home and get my affairs in order, which is doctor's code for prepare to die. It means to try to tell your kids everything you thought you'd have the next 10 years to tell them in just a few months. It means to make sure everything is buttoned up so that it will be as easy as possible for your family. It means to say your goodbyes.

I lived with that diagnosis all day. Later that evening I had a biopsy, where they stuck an endoscope down my throat, through my stomach and into my intestines, put a needle into my pancreas and got a few cells from the tumor. I was sedated, but my wife, who was there, told me that when they viewed the cells under a microscope the doctors started crying because it turned out to be a very rare form of pancreatic cancer that is curable with surgery. I had the surgery and I'm fine now.

This was the closest I've been to facing death, and I hope its the closest I get for a few more decades. Having lived through it, I can now say this to you with a bit more certainty than when death was a useful but purely intellectual concept:

No one wants to die. Even people who want to go to heaven don't want to die to get there. And yet death is the destination we all share. No one has ever escaped it. And that is as it should be, because Death is very likely the single best invention of Life. It is Life's change agent. It clears out the old to make way for the new. Right now the new is you, but someday not too long from now, you will gradually become the old and be cleared away. Sorry to be so dramatic, but it is quite true.

Your time is limited, so don't waste it living someone else's life. Don't be trapped by dogma which is living with the results of other people's thinking. Don't let the noise of others' opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition. They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary.

When I was young, there was an amazing publication called The Whole Earth Catalog, which was one of the bibles of my generation. It was created by a fellow named Stewart Brand not far from here in Menlo Park, and he brought it to life with his poetic touch. This was in the late 1960's, before personal computers and desktop publishing, so it was all made with typewriters, scissors, and polaroid cameras. It was sort of like Google in paperback form, 35 years before Google came along: it was idealistic, and overflowing with neat tools and great notions.

Stewart and his team put out several issues of The Whole Earth Catalog, and then when it had run its course, they put out a final issue. It was the mid-1970s, and I was your age. On the back cover of their final issue was a photograph of an early morning country road, the kind you might find yourself hitchhiking on if you were so adventurous. Beneath it were the words: "Stay Hungry. Stay Foolish." It was their farewell message as they signed off. Stay Hungry. Stay Foolish. And I have always wished that for myself. And now, as you graduate to begin anew, I wish that for you.

Stay Hungry. Stay Foolish.

Thank you all very much.

[สามัญชน]

เสียดายที่เป็นภาษาอังกฤษล้วนๆ

ถ้าพี่พี  หรือพี่ PPจะช่วยแปลเป็นภาษาไทยก็จะดีไม่น้อย  :lol:

[...]

ลอง search google ดูมีหลายท่านได้แปลไว้ครับ

ขออนุญาตนำมาแปะไว้ที่นี่

---
คำกล่าวสุนทรพจน์ ในงานจบการศึกษา ของมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด โดย สตีฟ จ๊อบส์ CEO ของ Apple Computer และ Pixar Animation Studios เมื่อวันที่ 12 มิถุนายน 2005

ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ร่วมในงานจบการศึกษา ของมหาวิทยาลัยที่เยี่ยมที่สุดแห่งหนึ่งของโลก ผมเองนั้นเรียนไม่จบมหาวิทยาลัย ซึ่งจะว่าไป วันนี้คงเป็นเหตุการณ์ที่ใกล้เคียงที่สุดแล้ว สำหรับการจบการศึกษา

วันนี้ผมจะเล่าเรื่องราวของชีวิตให้พวกคุณฟัง 3 เรื่อง มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็แค่เรื่องราว 3 เรื่องเท่านั้น

เรื่องแรก เกี่ยวกับการเชื่อมโยงต่อจุดแต่ละจุด

ผมพักการเรียนที่ Reed College หลังจากเรียนไป 6 เดือน จากนั้นก็ลงเรียนบ้าง ไม่เรียนบ้าง ไปอีก 18 เดือน ก่อนที่จะลาออกจากมหาวิทยาลัย

ทำไมน่ะหรือ?

มันเริ่มต้นตั้งแต่ก่อนที่ผมจะเกิด แม่แท้ๆของผมท้อง ทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงานและกำลังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ เธอตัดสินใจยกผมให้คนอื่นเลี้ยง โดยตั้งใจว่าจะต้องเป็นคนที่จบมหาวิทยาลัย แม่เตรียมสิ่งต่างๆไว้พร้อม เพื่อยกผมให้กับครอบครัวของทนายและภรรยาครอบครัวหนึ่ง แต่เมื่อผมเกิด เค้ากลับตัดสินใจในนาทีสุดท้ายว่าอยากได้เด็กผู้หญิงมากกว่า แม่ผมเลยต้องหาครอบครัวอื่นจากสมุดรายชื่อ เพื่อโทรไปถามเค้าในตอนดึกคืนหนึ่งว่า “เราดันได้เด็กผู้ชาย คุณอยากจะรับเลี้ยงเค้าหรือเปล่า?”

“ตกลง” หลังจากนั้น แม่ผมก็พบว่า ฝ่ายหญิงไม่ได้จบมหาวิทยากลัย และ ฝ่ายชายก็ไม่จบแม้มัธยมปลายด้วยซ้า เธอจึงปฏิเสธ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจภายหลัง เมื่อครอบครัวนั้นได้ให้สัญญาว่า วันหนึ่ง ผมจะต้องได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัย

แล้ว 17 ปีต่อมา ผมก็ได้เข้าเรียนจริงๆ แต่ด้วยความไม่ประสา ผมกลับเลือกเรียนในมหาวิทยาลัยที่ค่าเล่าเรียนแพงพอๆกับ Stanford ด้วยเงินเก็บที่พ่อแม่บุญธรรมหามาได้ด้วยการทำงานหนัก หลังจากนั้น 6 เดือน ผมกลับไม่เห็นคุณค่าของมัน ผมไม่รู้เลยว่า ผมต้องการจะทำอะไรในชีวิต และ ไม่เห็นว่า มหาวิทยาลัยจะช่วยผมค้้นหาคำตอบได้อย่างไร ในขณะที่เงินเก็บทั้งหมดของพ่อแม่บุญธรรม ก็ถูกใช้จ่ายไปเรื่อยๆ

ผมจึงตัดสินใจพักการเรียน และเชื่อว่ามันจะต้องมีทางออก แม้ในเวลานั้น มันเป็นเรื่องที่น่าหวั่นใจไม่น้อย แต่เมื่อมองย้อนกลับไป ผมพบว่า นี่คือการตัดสินใจครั้งที่ดีที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต มันเป็นครั้งแรก ที่ผมกล้าจะหยุดการเรียนที่ไม่น่าสนใจ และลงเรียนวิชาที่ผมสนใจ

แต่ทั้งหมดก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เมื่อไม่ได้พักในหอพัก ผมต้องไปอาศัยนอนที่พื้นห้องของเพื่อน, ผมต้องเก็บขวดโค้กเพื่อไปแลกเป็นส่วนลด 5 เซ็นต์ ซื้ออาหาร, ต้องเดิน 7 ไมล์ข้ามเมืองในทุกๆคืนวันอาทิตย์ เพื่อแลกกับการได้รับอาหารดีๆมื้อหนึ่งที่โบสถ์ Hare Krishna ซึ่งผมชอบมาก

และหลายต่อหลายสิ่งที่ผมไปเสียเวลาขลุกอยู่กับมัน ทั้งที่เพียงเพื่อตอบคำถามจากความกระหายใคร่รู้ ภายหลังมันกลับกลายเป็นสิ่งสำคัญที่ประเมินค่าไม่ได้ ลองยกตัวอย่างเช่น

การประดิษฐ์อักษร, ในเวลานั้น Reed College น่าจะเป็นที่ที่มีการออกแบบอักษรได้ดีที่สุดในประเทศ ทุกๆโปสเตอร์ ทุกๆป้ายลิ้นชัก ออกแบบอักษรด้วยมืออย่างยอดเยี่ยม และเนื่องจากตอนนั้นผมพักการเรียนสำหรับวิชาปกติ ผมเลยลองลงเรียนวิชาประดิษฐ์อักษรนี้ เรียนเกี่ยวกับอักษรแบบ Serif และ San Serif, เรียนเกี่ยวกับการจัดวางองค์ประกอบและช่องไฟของอักษรต่างชนิด เรียนสิ่งที่ทำให้การจัดวางที่ดีสร้างอักษรประดิษฐ์ที่งดงาม มันสวย มีความเป็นมาอันยาวนาน เป็นศิลปะที่ลึกซี้ง ซึ่งลำพังวิทยาศาสตร์ไม่อาจสร้างมันได้ และผมก็พบว่า มันช่างน่าหลงใหล

สิ่งเหล่านี้ไม่แม้แต่จะเป็นความหวังสำหรับการประกอบอาชีพอันใดในชีวิต แต่แล้ว 10 ปีหลังจากนั้น เมื่อเรากำลังออกแบบเครื่องคอมพิวเตอร์ Macintosh เครื่องแรก ความรู้เหล่านั้นก็กลับมาปรากฏอีกครั้งหนึ่ง และเราก็นำมันมาใช้ในเครื่อง Mac เครื่องคอมพิวเตอร์เครื่องแรกที่มีการจัดวางอักษรที่งดงาม

ถ้าผมไม่เคยได้ลงเรียนวิชานี้ เครื่อง Mac อาจไม่มีแบบอักษรต่างชนิดหรือการจัดวางองค์ประกอบที่เหมาะสม และเพราะวินโดวส์นั้นก็ทำแต่เพียงลอกแบบเครื่อง Mac ไปขาย มันเลยอาจกล่าวได้ว่า อาจไม่มีเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลเครื่องใด ที่มีการออกแบบที่ปราณีตเลยก็ได้

และถ้าผมไม่เคยตัดสินใจพักการเรียน ผมก็ไม่มีทางได้มาลงเรียนในวิชาประดิษฐ์อักษรนี้ เรื่องต่างๆดังกล่าวก็ไม่มีวันเกิดขึ้น

แน่นอนว่า ผมไม่มีวันเชื่อมโยงเหตุการณ์ หรือจุดต่างๆของชีวิตเข้าด้วยกัน ด้วยการมองไปข้างหน้าได้ในวัยนั้น มีเพียงการมองย้อนกลับไปในอีก 10 ปีต่อมาต่างหาก ที่ทำให้ทุกอย่างกระจ่างชัดขึ้น

กล่าวอีกครั้งก็คือ คุณไม่มีวันเชื่อมโยงเหตุการณ์ได้ด้วยการมองไปข้างหน้า คุณโยงเส้นต่อจุดนี้ได้ก็เพราะว่ามองมันกลับมา ดังนั้น สิ่งที่คุณต้องทำก็คือการเชื่อมั่นว่า จุดต่างๆนั้น จะเชื่อมต่อกันทางใดทางหนึ่งในอนาคต คุณต้องศรัทธาในบางสิ่ง อาจจะเป็น พลังแห่งความกล้าหาญ, โชคชะตา, ชีวิต, กรรม หรืออะไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้เอง ที่ทำให้ผมไม่เคยสิ้นหวัง และกล้าที่จะเผชิญความเปลี่ยนแปลงต่างๆในชีวิตต่อมา

เรื่องที่สอง เกี่ยวกับความรัก และความสูญเสีย

ผมนั้นโชคดี ที่รู้ว่า ตัวเองต้องการอะไรในชีวิตตั้งแต่ต้น วอซ และ ผม เริ่มตั้งบริษัทแอปเปิ้ลในโรงเก็บของเมื่อผมอายุ 20 พวกเราทำงานหนัก ภายใน 10 ปี บริษัทแอปเปิ้ลเติบโตจากโรงเก็บของที่มีพนักงาน 2 คน เป็น บริษัทมูลค่า 2 พันล้านเหรียญ ที่มีพนักงานกว่า 4000 คน เวลานั้นเราเพิ่งได้เปิดตัวผลิตภัณฑ์ที่ปราณีตที่สุด – เครื่อง Macintosh – ได้ปีกว่า และผมเพิ่งอายุเข้า 30 แต่แล้วผมกลับถูกไล่ออก! มันเป้นไปได้อย่างไรที่เราจะถูกไล่ออกจากบริษัทที่เราก่อตั้ง, ก็คือ, เวลานั้นบริษัทแอปเปิ้ลอยู่ในช่วงเติบโต เราเลยจ้างคนที่ผมคิดว่าเปี่ยมด้วยความสามารถเพื่อมาบริหารงานร่วมกับผม ในช่วงปีแรกทุกสิ่งดำเนินไปได้ด้วยดี แต่แล้วหลังจากนั้นเราก็เริ่มมีมุมมองในอนาคตที่แตกต่างกัน จนต้องตัดสินใจแยกทาง เวลานั้นทางกรรมการมีมติข้างอีกฝ่าย ในอายุ 30 ผมเลยถูกไล่ออก ถูกไล่ออกต่อหน้าสาธารณะ

ทุกสิ่งที่ทุ่มเทมาตลอดชีวิต อยู่ๆมันก็จากไป รู้สึกราวกับว่า มันได้ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของผม

ผมไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำอะไรต่อไปอีกหลายเดือน รู้สึกเหมือนกับว่าผมได้ทำให้คนรุ่นก่อน และ นักประกอบการรุ่นใหม่ต้องผิดหวัง เหมือนว่าผมได้ทำไม้บาตองของเหล่าวาทยากรร่วงหล่นไป ทั้งๆที่เค้ากำลังส่งต่อมาที่ผม ผมไปพบเดวิด แพคการ์ด (ผู้ก่อตั้ง HP) และ บ๊อบ น้อยซ์ (ผู้ก่อตั้ง Intel) พยายามกล่าวขอโทษที่ได้ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างพังอย่างไม่เป็นท่า ผมล้มเหลวต่อหน้าคนจำนวนมาก เคยคิดถึงขั้นหนีไปจากซิลิคอนวัลเล่ย์ แต่แล้วบางสิ่งก็เริ่มปรากฏชัดขึ้นในใจ – ผมก็ยังคงรักในสิ่งที่ผมทำ – ไม่ว่าเหตุการณ์ต่างๆที่บริษัทแอปเปิ้ลจะเป็นอย่างไร ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงข้อนี้ ผมถูกปฏิเสธ แต่อย่างไรผมก็ยังรัก ดังนั้น ผมจึงตัดสินใจจะเริ่มมันขึ้นมาใหม่

ผมไม่ได้รู้สึกได้ในทันทีทันใด แต่มันก็ปรากฏว่า การถูกไล่ออกจากแอปเปิ้ลนั้น เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นในชีวิตของผม ความหนักอึ้งของการประสบความสำเร็จนั้น ถูกแทนที่ด้วยความปลอดโปร่งของการเป็นมือใหม่อีกครั้ง ไม่ต้องแน่ใจในทุกๆเรื่อง ผมถูกปลดปล่อยสู่ช่วงเวลาที่สามารถคิดได้อย่างอิสระ และ สร้างสรรค์ที่สุดช่วงหนึ่งในชิวิต

ในช่วงเวลา 5 ปีต่อมา ผมได้ก่อตั้งบริษัท NeXT, บริษัท Pixar, ตกหลุมรักหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งได้กลายเป็นภรรยาผมในเวลาต่อมา

บริษัทพิกซาร์ ดำเนินการผลิตภาพยนต์อนิเมชั่นเรื่องแรกของโลก – Toy Story – และปัจจุบันกลายเป็นบริษัทอนิเมชั่นที่ประสบความสำเร็จสูงสุดแห่งหนึ่งของโลก ในขณะที่เกิดเรื่องราวอันน่าทึ่ง คือ บริษัทแอปเปิ้ลซื้อบริษัทเน็กซท์ และผมก็ได้กลับไปทำงานกับแอปเปิ้ล และเทคโนโลยีที่เราพัฒนาในช่วงสร้างบริษัทเน็กซท์ ก็กลับมาเป็นหัวใจสำคัญของบริษัทแอปเปิ้ลในยุคใหม่ และ Laurene กับผมก็มีครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน

ผมแน่ใจได้เลยว่า สิ่งต่างๆเหล่านี้จะไม่มีวันเกิดขึ้น ถ้าผมไม่ถูกไล่ออกจากแอปเปิ้ล มันเป็นยาขม ที่ผมคิดว่าคนไข้ต้องการ บางครั้งชีวิตก็กระแทกคุณที่หัวด้วยก้อนอิฐอย่างแรง จงอย่าสูญสิ้นศรัทธา ผมมั่นใจมาตลอดว่า สิ่งเดียวที่ทำให้ผมยังคงก้าวไปข้างหน้าก็คือ เพราะผมรักในสิ่งที่ผมทำ คุณเองก็ต้องค้นหาสิ่งที่คุณรัก ทั้งงานที่คุณรัก และคนที่คุณรัก งานของคุณจะเติมเต็มในส่วนใหญ่ของชิวิต และทางเดียวที่จะพอใจอย่างแท้จริงก็คือการทำสิ่งที่คุณเชื่อว่ามันยิ่งใหญ่ และทางเดียวที่จะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้ก็คือ คุณรักในสิ่งที่คุณทำ ถ้าคุณยังหาสิ่งนั้นไม่พบ ขอให้พยายามต่อไป อย่าหยุดยั้ง ใช้ทุกส่วนของหัวใจ คุณจะรู้เมื่อคุณได้พบมัน และ, ก็เหมือนกับมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่, มันจะค่อยๆปรากฏชัดขึ้นเรื่อยๆเมื่อเวลาผ่านไป ดังนั้น จงค้นหาความฝันจนกว่าคุณจะพบมัน อย่าหยุดยั้ง

เรื่องที่สาม เกี่ยวกับความตาย

เมื่อตอนอายุ 17 ผมเคยอ่านข้อความประมาณว่า “ถ้าคุณสามารถใช้ชีวิตในแต่ละวัน เหมือนกับว่า มันเป็นวันสุดท้ายในชีวิต วันหนึ่ง คุณจะทำในสิ่งที่ถูกต้องดีงาม” และประทับใจมาก ตั้งแต่นั้น 33 ปีที่ผ่านมา ผมจะเฝ้ามองกระจกในทุกๆเช้า แล้วถามตัวเองว่า “หากวันนี้เป็นวันสุดท้ายในชีวิต เราจะทำในสิ่งที่เรากำลังจะทำหรือไม่?” หากคำตอบคือ “ไม่” หลายๆครั้งต่อๆกัน ผมรู้ได้เลยว่า ชีวิตผมต้องมีการเปลี่ยนแปลงบางสิ่งแล้ว

การตระหนักว่า เรากำลังจะตายนั้น เป็นความคิดอันสำคัญที่สุดช่วยให้ผมตัดสินใจในสิ่งที่ถูกต้อง เพราะว่าเกือบทุกสิ่ง – ความคาดหวังจากคนรอบข้าง, เกียรติยศศักดิ์ศรี, การกลัวความล้มเหลว – สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลยเมื่อต้องเผชิญกับความตาย เราจะคิดถึงก็แค่สิ่งที่จำเป็นอย่างแท้จริงเท่านั้น

การตระหนักว่า เรากำลังจะตายนั้น เป็นหนทางที่ดีที่สุดที่เราจะสามารถหลีกเลี่ยงมายาคติเกี่ยวกับการสูญเสีย เมื่อคุณเปลือยเปล่า คุณก็ไม่มีเหตุผล ที่คุณจะไม่ทำตามหัวใจ

ประมาณปีที่แล้ว ผมถูกตรวจพบว่า ผมเป็นมะเร็ง ผมเข้ารับการแสกนตั้งแต่เช้า 7.30 น. และพบเนื้องอกในตับอ่อนอย่างชัดเจน เวลานั้นผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตับอ่อนคืออะไร หมอบอกผมว่า ผมเป็นมะเร็ง และ ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ และผมควรรับรู้ด้วยว่า อาจมีชีวิตอยู่อีกเพียง 3 ถึง 6 เดือนเท่านั้น หมอแนะนำว่า ผมควรจะกลับบ้าน และ จัดการธุระทั้งหลายในชีวิต ซึ่งอีกนัยหนึ่งก็คือ ให้ผมเตรียมพร้อมสำหรับความตาย

มันหมายถึงการพยายามสอนลูกๆทั้งหลาย ในทุกๆสิ่ง ที่คุณเคยคิดว่าจะบอกเค้าในอีก 10 ปีถัดไป-ภายในเวลาไม่กี่เดือน มันหมายถึงการจัดการทุกสิ่งทุกอย่างให้เรียบร้อย เพื่อที่ครอบครัวของคุณจะได้ไม่ยุ่งยาก และมันหมายถึงการกล่าวคำอำลาทั้งปวง

ผมใช้ชีวิตอยู่กับคำวินิจฉัยนั้น จนกระทั่งเย็นวันหนึ่ง เมื่อเข้ารับการตรวจ หมอได้สอดอุปกรณ์แพทย์ผ่านลำคอของผม เข้าไปที่กระเพาะ และเลยไปถึงลำไส้ ตัดเนื้อเยื่อบางส่วนไปวิเคราะห์ ผมยังสะลึมสะลืออยู่ แต่ภรรยาที่อยู่ด้วยบอกว่า เมื่อหมอได้ตรวจเซลล์บางส่วนผ่านกล้องจุลทรรศน์แล้ว พวกเค้าก็ร้องไห้ออกมา เพราะพบว่ามะเร็งได้ลุกลามไปเพียงส่วนน้อย สามารถรักษาได้ด้วยการผ่าตัด

ผมเข้ารับการผ่าตัดหลังจากนั้น แล้วก็หายเป็นปกติดี

นั่นเป็นเหตุการณ์ที่เฉียดความตายที่สุด ซึ่งผมหวังว่า หลังจากนั้น ผมคงยังต้องมีชีวิตอยู่อีกต่อไปหลายปี ตอนนี้ผมสามารถพูดถึงความตายได้อย่างมั่นใจ กว่าตอนที่มันยังเป็นแค่คำคมและความคิด ซึ่งก็คือ

ไม่มีใครอยากตาย แม้แต่ผู้คนที่อยากจะไปสวรรค์ก็ยังไม่อยากตายเพื่อที่จะไป ความตาย เป็นปลายทางร่วมกันของพวกเราทุกคน ไม่มีใครสามารถหลีกหนีได้ และนั่นก็เป็นสิ่งที่ควรจะเป็น เพราะว่าความตายนั้นเป็นเหมือนสิ่งประดิษฐ์ชั้นเยี่ยมของชีวิต เป็นผู้เปลี่ยนแปลงยุคสมัย ความตายได้ชำระล้างสิ่งเก่า เพื่อตอบรับผู้มาใหม่

และตอนนี้ ผู้มาใหม่ก็คือพวกคุณ แต่วันหนึ่งในอีกไม่ช้า พวกคุณก็จะกลายเป็นสิ่งเก่า และถูกชำระล้างไปเช่นเดียวกัน ขออภัยที่น้ำเน่าไปหน่อย แต่มันก็เป็นเรื่องจริง

เวลาของพวกคุณมีจำกัด ดังนั้นจงอย่ามัวเสียเวลากับการใช้ชีวิตแทนผู้อื่น อย่ามัวตกอยู่ในกฏเกณฑ์ความเชื่อที่ผู้คนงมงาย อย่าให้เสียงของคนอื่นๆดังกลบเสียงที่อยู่ในภายในของคุณ และที่สำคัญที่สุด จงกล้าที่จะเดินตามหัวใจปรารถนา เพราะลึกๆในหัวใจคุณรู้อยู่แล้วว่า อะไรคือสิ่งที่คุณต้องการจะเป็น สิ่งอื่นๆนั้น ล้วนแต่เป็นเรื่องรอง

เมื่อผมยังเด็ก มีหนังสือเล่มหนึ่งที่วิเศษมากชื่อว่า The Whole Earth Catalog ซึ่งเป็นเสมือนไบเบิลเล่มหนึ่งของยุคสมัย ผู้เขียนคือ Stewart Brand ซึ่งอยู่ที่ Menlo Park ไม่ไกลจากที่นี่ เค้าสร้างมันขึ้นมาด้วยสัมผัสอันละเอียดอ่อน ในสมัยปลายยุค 60s ก่อนที่จะมีคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล และระบบการจัดหน้าสิ่งพิมพ์ ดังนั้น หนังสือทั้งเล่มจึงสร้างขึ้นด้วยพิมพ์ดีด กรรไกร และกล้องโพลารอยด์ มันคล้ายกับการมี Google ในรูปแบบหนังสือ ซึ่งเกิดก่อน Google 35 ปี หนังสือเล่มนี้ถูกสร้างขึ้นอย่างปราณีตที่สุด เต็มไปด้วยเครื่องมือและโน้ตย่ออันละเอียดละออ

Steward และทีมงานสร้างหนังสือ The Whole Earth Catalog ออกมาหลายต่อหลายชุด และเมื่อถึงที่สุด เค้าก็ตัดสินใจทำเล่มสุดท้ายในประมาณกลางยุค 70s ซึ่งผมยังอายุพอๆกับพวกคุณ ในปกหลังของหนังสือเล่มสุดท้าย เป็นภาพถ่ายของยามเช้าบนถนนในชนบท ที่คุณอาจจะได้เคยเห็นเวลาเดินทาง โบกรถ – หากว่าคุณเป็นพวกชอบลุยน่ะนะ

ข้างใต้ภาพยามเช้านั้น มีข้อความเขียนว่า “Stay Hungry. Stay Foolish.” (จงกระหายอยู่เสมอ และจงเปิดใจอยู่เสมอ; คำว่า Fool นั้น แปลได้ทั้งความเขลา (จึงต้องเรียนรู้) และการเดินทางท่องไป – iMenn)

มันเป็นคำกล่าวอำลาครั้งสุดท้ายของคนทำหนังสือ, Stay Hungry. Stay Foolish. และผมก็ยังจดจำและเตือนตัวเองอยู่เสมอ

และในโอกาสที่พวกคุณได้จบการศึกษาในวันนี้ กำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ผมจึงขออวยพรด้วยข้อความนี้เช่นเดียวกัน ถึงพวกคุณทุกคน

Stay Hungry. Stay Foolish.

ขอบคุณมากครับ

Source: http://www.imenn.com/blog/109/Jobs-says

[...]

เรื่องนี้ไม่ควรพลาดครับ ขอแนะนำ  :roll:

[กูรูขอบสนาม]

Stay Hungry. Stay Foolish.

จงโหยหา  จงเขลา..เบาปัญญา

หมอคาร์เตอร์อย่างไรก็ดูหล่อเป็นหมอคาร์เตอร์อยู่นั่นเอง
Steve Jobs ต้องดูกร้านและชาชินกับโลกมากกว่านี้นะ

[crazyrisk]

ขอบคุณสำหรับบทความที่ดีมากๆ จากพี่พี และพี่หมอคับ

แต่เหนืออื่นใด  คนแปล ที่แสนเก่งกาจ

คุณ ...

นับถือครับ

ผมได้อ่านเรื่อง pirate of sillicon แล้ว

คิดว่า  สตีฟจอบส์สมควรถูกไล่ออกจริงๆ

เพราะตอนนั้น id ของเขา หรือความฉลาดของเขา

มันเกินกว่า EQ ที่เขาควรจะมอบให้แด่ลูกน้องจริงๆ

ขณะนั้นเขาไม่ใช่แค่ CEO  แต่เป็นเหมือนผู้นำลัทธิ

และเมื่อเขาเจอก้อนหินกระแทกแรงๆ สักครั้ง

อัจฉริยะตัวจริงก้อเกิดขึ้น

ถ้าให้เทียบระหว่างจ๊อบ กับ บิลแกตต์ แล้ว

ต่างกันสิ้นเชิง  คนนึง เก่งในเรื่องสร้างสิ่งมหัศจรรย์ให้เกิดขึ้น

อีกคนนึงเก่งเรื่อง  เอาสิ่งที่เกิดขึ้นมาทำให้มันมหัศจรรย์

(บิลแกต  ไปเอา เมาส์ ที่บ. นึงผลิตออกมาแล้ว

ไม่รู้ว่าจะใช้ทำอะไรดี  ก้อเลยไปเก็บโชว์ไว้เฉยๆ

แต่เขา ซื้อไปเข้ากับ โปรแกรมคอมพิวเตอร์  ซึ่งในเรื่อง

คนคิดโปรแกรม ก้อไม่ใช่เขาอีกนั่นแหละ)



โดยส่วนตัวแล้ว  ไม่หาญกล้าพอจะวิจารณ์ใครเก่งกว่ากัน

เพราะ โลกนี้ ประกอบด้วย  คนเพียงไม่ถึง 2% ที่

สร้างกลไกในการขับเคลื่อนโลกอยู่  ขณะที่คนที่เหลือ

ก้อปล่อยให้โลกขับเคลื่อนชีวิตพวกเขา



ได้แต่หวังว่าสักวัน   เราจะได้ไปยืนฝั่งที่เป็น 2% เพิ่มขึ้นเรื่อยๆครับ

[kok2029]

http://www.youtube.com/watch?v=D1R-jKKp3NA

[crazyrisk]

อิอิ อ่านอีกที  เฮีย ... ไม่ได้แปลนี่หว่า

แต่เอาเหอะ  ถือว่า ขอบคุณที่ search หาคำแปลที่แสนสละสลวย

มาละกัน....  ขอบคุณค้าบบ

[icque]

ขอบคุณครับ สำหรับบทความดีๆ  :D

[Raphin Phraiwal]

ข้าน้อยก็ได้มีโอกาสแปลไว้ครับ  :D
http://www.thaivi.com/webboard/viewtopic.php?t=12590

[krisy]

ประทับใจ

ขอบคุณค่ะ

[niyom_value]

ขอบคุณมากครับ

[earthcu]

เข้ามาอ่านบทความดีๆเพื่อเตือนสติตัวเองครับ
เป็นหนึ่งในบทความที่ดีที่สุดที่เคยอ่านครับ ขอบคุณพี่ๆที่นำมาเผยแพร่ให้อ่านอีกครั้งครับ

Your time is limited, so don't waste it living someone else's life. Don't be trapped by dogma which is living with the results of other people's thinking. Don't let the noise of others' opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition. They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary.

Stay Hungry. Stay Foolish.

[Todo]

ขอบคุณครับ

เยี่ยมมาก

ขออนุญาตนำไปลง Note ใน FB ครับ

[scg]

หนังสือเล่มนี้มีแปลใว้ครับ

วิชาสุดท้ายที่มหาวิทยาลัยไม่ได้สอน เล่ม 1 บทแรกเลย จะเป็นของ Steve Jobs


http://www.se-ed.com/eshop/Search/Searc ... ctType=All

http://www.mohanamai.com/UserFiles/File ... .76-77.pdf