ตำนานความกล้า

[areliang]

มีอยู่วันหนึ่ง ผมได้ไปท่องเที่ยวและเดินทางชมนู่นชมนี่ไปเรื่อยๆ
เห็นสิ่งสวยงามมากมายหลายๆอย่าง ชื่นชมและมีความสุขเหลือเกินกับสิ่งสวยงามที่ได้สัมผัส
และก็ยังคงเดินทาง และชมสิ่งต่างๆไปเรื่อยๆ จนถึงช่วงเย็น บรรยากาศเริ่มมืดครึ้ม และก็มืดลงเรื่อยๆ
แล้วก็ได้เจอกับสถานที่เก่าแก่แห่งหนึ่ง เป็นสถานที่ขนาดใหญ่ดูเหมือนมีหลายชั้นมากเลย แถมยังมีชั้นใต้ดินอีก
ก็เลยนึกว่าจะหยุดพักที่นี่ เลยเข้าไป สถานที่นี้มีคนอยู่พอสมควร ห้องโถงสวยงามมาก มีอาหาร เครื่องดื่มอย่างดีอยู่มากมาย เดินเข้าไปก็มีคนมาบอกว่าสามารถทานอาหารได้ตามสบาย และก็มีห้องพักด้านบน
ก็ไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปตักนู่นตักนี่มาทาน ด้วยความหิวเล็กๆแต่จะทานเยอะๆ 555 แล้วก็ทานอย่างสุดอร่อย พอทานเสร็จก็นั่งฟังเพลงบรรเลง มองสถานที่ไปเรื่อยๆ โห๋ สวยจริงๆนะเนี่ย
นั่งเพลินเลย เริ่มดึก และก็เริ่มง่วงแล้วด้วย ไปหาที่นอนดีกว่า ต้องไปคุยเรื่องห้องพักกับใครล่ะเนี่ย
แต่ทันใดนั้น.... ก็มีเสียงอะไรก็ไม่รู้ ดังขึ้นดังมากๆ ทุกๆคนในห้องโถงตกใจกันทันที เสียงกรีดร้อง คนนั่งนิ่งตาโตด้วยไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น สถานการณ์ที่สงบ มีความสุข กลับกลายเป็นความวุ่นวายในพริบตา
แล้วก็มีเสียงคนตะโกนว่า หนีเร็ว!!! ข้างล่างมีห้องใต้ดิน ลงไปหลบในนั้นได้
โอ้ อะไรกันนี่ งง เกิดอะไรขึ้น กำลังเจอกับอะไร ไม่นึกว่าจะต้องมาเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้เลย
ทุกคนก็เริ่มลุกขึ้น และก็แห่วิ่งกันไปที่ประตูหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นประตูไปทางใต้ดินซึ่งไม่ไกลจากผมนัก
พอเห็นอย่างนั้นแล้ว จะช้าอยู่ใย วิ่งสิครับ ผมก็วิ่งตามเข้าไป และวิ่งลงบันไดไป บันไดทางลงเป็นลักษณะหมุนลงไปเรื่อยๆ คือถ้าลงไปยืนจะมองเห็นแต่ขั้นบันไดลงไปเรื่อยๆ แสงไฟก็มีแค่เพียงแสงโคมไฟเล็กตามทางดังนั้นมันค่อนข้างมืดมาก
ผมก็วิ่งลงไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกว่าวิ่งลงมาหลายชั้นแล้วแต่ก็ไม่เห็นจะเจอห้องใต้ดิน หรืออะไรก็แล้วแต่สักที แล้วอย่างนี้จะลงไปถึงเมื่อไหร่ละนี่ ขณะนั้นเองทำให้เริ่มรู้สึกว่าคนที่วิ่งนำหน้าเรามานั้น เริ่มกลัวเริ่มวิ่งช้าลง ทำให้ผมเริ่มแซงหลายๆคนมา
ไปไปมามา อ่าว ผมวิ่งมาอยู่เป็นคนที่หนึ่งเลยอ่ะและก็เป็นคนนำให้คนอื่นๆวิ่งตามมา ถามตัวเองนี่ผมไม่กลัวเลยเหรอเนี่ย แต่จริงๆตอนนั้นผมก็กลัวมากนะไม่รู้ตัวเองกำลังวิ่งไปไหนกันแน่ พอกลัวมากๆก็เริ่มวิ่งช้าลง แต่ก็ยังคงวิ่งลงไปเรื่อยๆ ไม่รู้จำทำไงดีเหมือนกันคิดจะหยุด
แต่พอเริ่มวิ่งช้าลง ก็มีคนวิ่งตามมา พวกวิ่งเร็วตามมาทีหลัง แล้วตะโกนบอกว่า วิ่งลงไปเถอะ ต้องกล้าสิทางออกต้องอยู่ข้างล่าง พอได้ยินแบบนั้น เอาโว้ย ก็เลยเริ่มวิ่งเร็วขึ้นไปเรื่อยๆ วิ่งจนเหนื่อยมาก ผมว่าคงไม่ต่ำกว่าเป็นสิบชั้นแล้วล่ะ
หลายครั้งพอเริ่มสงสัยและวิ่งช้าลง จะมีเสียงคนวิ่งตามมาพูดว่าต้องกล้ามีทางออกแน่ๆเสมอ นั่นก็เป็นตัวกระตุ้นให้วิ่งต่อไปเรื่อยๆ
แต่หลังๆที่ผมสงสัย ผมจะวิ่งไปด้วยคิดไปด้วย ทั้งเหนื่อยทั้งวิ่งทั้งคิดทั้งมีคนวิ่งตามมาและหวังให้เรานำไปเรื่อยๆ
ผมก็เลยคิดว่าผมวิ่งมาไกลมากๆแล้วนะ ภัยจากเสียงดังนั้นไปน่าจะมาถึงง่ายๆแล้ว ก็วิ่งเป็นสิบชั้นแล้วนี่นา
สติมาปัญญาเกิด ผมจึงตัดสินใจที่จะหยุดวิ่ง เมื่อถึงที่พักระหว่างบันไดของชั้นถัดไป และเมื่อถึงตรงนั้นผมก็หยุดวิ่ง
คนที่วิ่งตามมาก็วิ่งช้าลง และสงสัยว่าทำไมผมถึงหยุดวิ่ง แต่ก็มีเสียงมาว่าทางออกอยู่ข้างล่างมาอีกคนเหล่านั้นจึงวิ่งต่อไป
โดยที่ผมหยุด และมองคนที่วิ่งต่อคนแล้วคนเล่าไปเรื่อยๆ
ผมหาคำตอบไม่ได้จริงว่าควรทำยังไงกันแน่แต่รู้สึกว่าภัยจากเสียงดังนั่นคงมาไม่ทันผมแล้วล่ะ
แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงดัง เริ่มดังขึ้น ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ใจสั่นเลย แต่ยังมีสติอยู่ เลยฟังไอ้เสียงบ้านี่มาจากไหน มันมาจากนอกกำแพงนี่นา เอาไงดีเนี่ย เสียงอะไรก็ไม่รู้ กลัวจะแย่ เอาวะ ผมเลยเริ่ม ทุบกำแพงด้วยมือเปล่า อ่าวแตกครับ กำแพงบริเวณนั้นเริ่มแตก ทุบไปเรื่อยๆก็แตกพอจะเห็นข้างนอก ก็มองเห็นฟ้าครับเป็นช่วงเช้ามืด ช่วง 6 โมงเช้าได้มั้ง ทุบกำแพงต่ออ่าวมีพื้นด้วยแฮะ ในใจก็ดีใจมาก เจอทางออกแล้ว
แต่ทันนั้น ผมก็ตื่นขึ้นครับ อ่าว นี่เราฝันไปเหรอนี่ แต่ทำไมเหมือนเหนื่อยจริงเลยนะเนี่ย สุดยอดเหนื่อยเลย ตกลงเสียงดังมากๆตอนแรกมันเสียงอะไรนี่ ยังไม่รู้เลย 555
เมื่อสรุปได้ว่า ผมฝันไป เลยมาคิดต่อว่า ทำไมตอนนั้นผมกล้าแบบนั้น ทุกครั้งที่จะหยุดกลับกล้าขึ้นมาอีก
เลยสังเกตว่า ความกล้า มันก็คือความกล้า แต่เหตุของความกล้านี่สิ มันไม่ใช่แค่ความกล้าแล้วล่ะ
เมื่อกลัวเราก็กล้าวิ่ง เมื่อมีคนมาบอกเราว่าทางใต้ดินเป็นทางรอด เราเชื่อเราก็กล้าวิ่ง เมื่อมีคนวิ่งตามมาแล้วย้ำว่าทางออกอยู่ข้างล่าง เราเชื่อเราก็กล้า เมื่อมีสติได้ยินเสียงบางอย่างก็คิดว่าต้องมีอะไรด้านนอกเราก็กล้าทุบกำแพง
การใช้ซึ่งความกล้าจึงแตกต่างได้ในแต่ละบุคคล อาจจะตามประสบการณ์หรือการควบคุมสติหรือสิ่งทีรู้
ในตลาดหุ้นที่ดูเหมือนต้องเข้าใจจิตวิทยาในการลงทุนอยู่บ้าง ก็สะท้อนความกล้าและกลัวเช่นกัน
บ้างก็กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเศรษฐกิจก็กล้าขายหุ้น แต่บ้างก็เข้าใจในเศรษฐกิจว่าจะเป็นอย่างไรจึงกล้าขายหุ้น
การที่จะประสบความสำเร็จที่ยาวนานนั้น ผมเดาว่าน่าจะเกิดจากการที่เข้าใจและรู้ว่าอะไรควรกล้าทำและอะไรควรไม่กล้าทำ ผิดพลาดบ้างคงเกิดขึ้นได้ แต่อย่าเสี่ยงถ้าความผิดพลาดนั้นจะมากเกินรับได้นะครับ
ถ้าจะกล้า ก็น่าจะกล้าแบบรู้  รู้ว่ากำลังกล้าทำอะไร เพื่ออะไร และจะเป็นอย่างไร

[sai]

ขอบคุณพี่เหลียงครับ

[จอม]

ที่จริงตอนนี้ก็กำลังฝันอยู่นะครับ  :D