อยากให้อ่านค่ะ เผื่อใครไม่ได้ดู : ปู่เย็น

[pranoj]

สุทธิพงษ์ ธรรมวุฒิ

เฒ่าทระนง

ชื่อนี้ใครเป็นเจ้าของถือครองอยู่ผมขออนุญาตหยิบยืมมาใช้ให้กับปู่เย็นหน่อยนะครับ

ปู่เย็น อายุ 106 ปี

วัย 106 ปี ของชายชราคนหนึ่งน่าจะพูดได้ว่า เลยภาวะไม้ใกล้ฝั่งไปแล้วหลายขุม ปู่อยู่ตัวคนเดียว เคยมีเมียแต่ไม่มีลูก เพราะปู่เป็นหมัน ถ้าปู่มีลูกไม่แน่ว่าป่านนี้ลูกๆ ของปู่จะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ แต่สำหรับปู่ ยังไงปู่ก็ยังไม่ตายแน่ๆ นอกจากยังไม่ตาย ปู่ยังแข็งแรงใช้ได้ ไม่ว่าร่างกายหรือหัวใจ

ปู่เป็นมุสลิมเมืองเพชร แต่เมียปู่เป็นไทยพุทธแถวประจวบ ทั้งสองครองรักกันยืนยาวโดยไม่มีฝ่ายใดได้เปลี่ยนรีตเปลี่ยนรอยศาสนา รวมทั้งในชีวิตไม่เคยมีพิธีกรรมออกหน้าออกตาอันใด ใช้หัวใจหรือหัวอะไรบ้างก็ไม่รู้ล่ะ รู้แต่ว่าอยู่กันมายืนยาวกว่าไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร ย่าขี้เกียจอยู่ดูโลก จากปู่ไปก่อน ตอนอายุ 92 ปี ปู่ถึงตอนนี้ยังไม่มีทีท่าว่าจะจากโลกนี้ไปไหน แต่ตอนย่าจากไปปู่ร้องไห้อยู่ 3 เดือน

ชายชราคนหนึ่ง ร้องไห้กับการจากไปของหญิงชราคนหนึ่งนาน 3 เดือน คงไม่ใช่เพราะความขี้แย นับแต่วันที่ย่าจากไป ปู่ก็ออกจากบ้านเช่าราคาเดือนละแปดร้อยบาท ขนทรัพย์สมบัติที่มีอยู่ไม่กี่ชิ้นในชีวิต มาอยู่บ้านหลังใหม่ ไม่มีเสา ไม่มีหลังคา ยาวราวๆ 2 วา กว้างแค่ 2 ศอก บ้านของปู่เป็นเพียงเรือลำเล็กๆ ลอยอยู่ในลำน้ำเพชร นับถึงปัจจุบัน ปู่กิน อยู่ หลับนอน อยู่ในเรือมานานนับสิบปี โดยมีการงานแห่งชีวิตเพียงอย่างเดียว คือ การดักอวนหาปลา

ทุกวันปู่จะจอดเรือนั่งๆ นอนๆ อยู่ใต้สะพานลำใย ซึ่งทอดเชื่อมระหว่างบ้านหม้อ กับตลาดวัดท่อ พอเย็นๆ ก็จะเริ่มพายเรือออกไปหาที่วางอวน ปู่จะกู้อวนคืนละ 2 ครั้ง ดึกๆ ครั้งหนึ่ง รุ่งเช้าอีกครั้งหนึ่ง ได้ปลา ปู่ก็จะเอาใส่กะละมังหิ้วขึ้นมาขายที่ตลาดวัดท่อในตอนเช้า ก่อนเดินกลับลงไปพักผ่อน ชมเวลาเลือนผ่านชีวิตไปโดยไม่วิตกทุกข์ร้อน หรือไม่ก็ซ่อมอวนอยู่ในเรือ

ปู่ไม่ชอบให้ใครสงสารปู่ แต่ปู่ชอบสงสารคนอื่น ปู่มักจะขายปลาที่นับวันยิ่งหายากในราคาถูกๆ คนที่มาซื้อเห็นปู่ขายถูก ยิ่งขอซื้อให้ถูกเข้าไปอีก แต่ปู่ก็ไม่ว่าอะไร นานปีทีหนจึงจะมีคนใจดี ซื้อปลาไม่กี่ตัว ให้เงินเกินมา ไม่เอาเงินที่ปู่ทอนกลับไป แบบนี้ปู่ไม่ว่าอะไร แต่ถ้าใครให้ปู่ฟรีๆ มีปัญหาทันที

เจ้าของร้านน้ำเต้าหู้ เล่าว่า ปู่เคยมากินแล้วไม่เก็บตังค์ ปู่โกรธมาก เดินผ่านหน้าร้านก็ก้มงุดๆ ไม่แม้จะชายตามามอง ถึงขั้นไม่แวะมากินเป็นครึ่งปี

ผมเคยถามว่า ทำไมปู่ไม่ไปขอความเมตตาจากใครๆ เขา คนแก่ๆ ยังไงๆ ใครๆ ก็สงสาร ปู่บอกว่าไม่เอา ไม่ชอบที่สุด ดูแต่หอยซิ ไม่มีมือมีxx มันยังหากินได้เอง (รู้จักมั้ยหอยน่ะปู่ย้ำ) ประสาอะไรกับคนมีมือมีเท้า หากินเองไม่ได้ก็อายหอย

ปู่คิดและเชื่อแบบนี้ แต่มีคนมากมายที่ไม่ได้คิดและเชื่อแบบปู่ ปู่อาจดูโง่และน่าหมิ่นแคลนในสายตาของคนเหล่านั้น แต่ปู่ไม่มีวันหมิ่นแคลนตัวเอง ขณะปู่อยู่ในเรือ คนเหล่านั้นอาจกำลังนั่งถือขันอยู่ตามสะพานลอย หรือไม่ก็กำลังข่มขู่ทุบตีเพศแม่ที่เป็นเมียตอนที่ตัวเองกำลังเมา กำลังขูดรีด โก่งราคา จี้ปล้น ฉ้อโกง ฮั้วสัมปทาน เล่นแร่แปรหุ้นในตลาดเงิน

ไม่ว่าความฉลาด ความโง่ ความดี ความชั่ว ความนับถือ และการให้ค่าในการมีชีวิต แน่นอนว่า คนพวกนั้นต่างกับปู่ ขณะที่ปู่คิดว่าคนเราไม่ว่าเฒ่าชะแร แก่ชราแค่ไหน หากยังมีลมหายใจ ก็ต้องพยายามอยู่ให้ได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง โดยไม่เอารัดเอาเปรียบ และเบียดเบียนใคร พูดง่ายๆ ว่ารับผิดชอบดูแลตัวเอง หาอยู่หากินเอง ว่างั้นเหอะ ปู่อาจไม่รู้จักคำว่าศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ ในหัวสมองปู่อาจไม่มีคำว่าชีวิตที่สง่างาม ความหยิ่งทะนง แต่ปู่มีสิ่งเหล่านี้อยู่ในชีวิต ซึ่งบางทีคนที่ใช้คำเหล่านี้หากินบ่อยๆ เสียอีกที่ชีวิตไม่มีสิ่งเหล่านี้

ปู่เบียดบังชีวิตตัวเองได้ แต่ไม่เคยเอาเปรียบเบียดบังชีวิตคนอื่น ปีนี้ปู่กะว่าจะอยู่ในเรือเป็นปีสุดท้าย ปู่กะว่าจะรีไทร์ตอนอายุ 106 ปี หน่วยกิตสุดท้ายที่ปู่ตั้งใจว่าจะทำให้ได้ คือ หาเงินอีก 3 พันบาท เพื่อไปรวมกับที่มีอยู่แล้ว 7 พันบาท จากการเก็บสะสมมาชั่วชีวิต เพื่อให้ได้หมื่น

ปู่คิดว่าถ้ามีเงินถึงหมื่น กินแบบเขียมๆ คงจะพอกินไปจนตาย ไม่รู่ปู่คิดในใจไว้แล้วรึยังว่า จะตายตอนอายุเท่าไร

เพื่อให้ได้เงิน 3 พัน ปู่ต้องพายเรือจากอำเภอท่ายาง มายังเมืองเพชร เป็นระยะทางเกือบ 30 กิโลเมตร ซึ่งต้องแวะค้างอ้างแรมริมฝั่งหนึ่งคืน ปู่บอกแบบไม่อนาทรว่าไปเรื่อยๆ อยากนอนตรงไหนก็จอดนอนตรงนั้น ไม่ร้อนใจ จอดนอนตรงไหนก็ลงอวนตรงนั้น ได้ก็ช่าง ไม่ได้ก็ช่าง

ที่ปู่ต้องพายเรือมา เพราะปีที่แล้วหน้าน้ำหลาก ปู่จ้าง 'พวกกัน' ลากเรือขึ้นบก มาไว้บ้านญาติรุ่นหลานที่อำเภอท่ายาง เพราะว่าเรือของปู่ซึ่งเป็นเรือเหล็กสนิมกินจนรั่ว ปู่เอาเรือขึ้นไปปะ กะว่าหมดหน้าน้ำหลาก หลังออกพรรษาจะลงมาหาปลาในลำน้ำเพชร เป็นเที่ยวสุดท้าย

'พวกกัน' จะไม่เอาค่าลากเรือ ปู่บอกไม่ได้ ไม่งั้นไม่ต้องเป็นพวกกัน 'พวกกัน' บอกว่าถ้างั้นเอาสองร้อย ปู่หายไปพักใหญ่ ก่อนกลับมาบอกไม่ได้ต้องสี่ร้อย สองร้อยถูกไป ไปถามราคาคนอื่นมาแล้ว 'พวกกัน' บอกว่า ถ้างั้นสามร้อยแล้วกัน ปู่บอกว่าแหม..มันเกรงใจ 'พวกกัน' บอกไม่เป็นไร ถ้าใครถามจะบอกห้าร้อย

ปู่เลยยอม

ปู่ลงมาปลายเดือนธันวา สองเดือนผ่านไป ขณะที่สุขภาพปู่แย่ลง ปู่เพิ่งพบว่าปีนี้ ปลาในแม่น้ำเพชร ไม่ได้หาง่ายเหมือนปีก่อนๆ อีกแล้ว บางวันปู่ไม่ได้ปลาแม้แต่ตัวเดียว ส่วนใหญ่ได้วันละไม่กี่ตัว พอยาไส้ แต่ไม่พอขายให้ได้เงิน 3 พัน

เงิน 3 พันสำหรับบางคนต้องเดิมพันด้วยชีวิต เงิน 3 พันล้านสำหรับบางคนแค่กระดิกนิ้วเซ็นไม่กี่แกร็กก็ได้

โลกนี้น่ารักเหลือร้ายจริงๆ

ปู่จะได้เงินครบ 3 พันหรือไม่ พรุ่งนี้ผมจะไปอุ้มปู่กลับบ้าน ผมคิดว่าโลกคงไม่ต้องการการพิสูจน์ใดๆ จากปู่อีกแล้ว

แต่ผมไม่ลืมหรอกครับ ว่าปู่ต้องการอะไร

[pranoj]

2/3/05 22:21 ปูเย็นของเราจะได้รับพระราชทานเรือใหม่ที่มีหลังคาและกางมุ้งได้ด้วย จากสมเด็จพระนางเจ้าราชินีครับ เย็นนี้ท่านผู้ว่ามาหาผมที่บ้านและไปคุยกับปู่เย็นกัน บอกแกว่าพระองค์์ท่านจะหาเรือให้ใหม่เอาหรือเปล่า "แกบอกว่าไม่เอาหรอกเกรงใจ งานของพระองค์ก็เยอะอยู่แล้วยังต้องมาห่วงกังวลในคนแก่อย่างแกอีกไม่เอาดีกว่าเกรงใจ " ผมก็บอกว่าให้รับไปเถอะเป็นเรือพระราชทานเลยน่ะ พวกเด็กๆ จะได้ไม่กล้าเอาก้อนหินปาไง แกคิดอยู่พักหนึ่งก็พยักหน้ารับเอาก็ได้แต่เวลาจะกลับบ้านต้องเอาไปไว้ที่บ้านเองน่ะแกว่าอย่างนั้น ก่อนกลับบ้านแกยังบอกอีกว่าคราวนี้คงอยู่ได้อีกหลายปีไม่ตายแล้ว เพราะมีเรือใหม่เดือนหกนี้กลับไปบ้านที่ท่ายางแล้วจะกลับมาลงเรืออีกที่คุยกันไว้ว่าขึ้นฝั่งแล้วจะไม่ลงมาอีกก็เป็นอันยกเลิกได้ครับท่าผู้ชมทั้งหลายที่กำลังลุ้นอยู่ว่าเมื่อไร เฒ่าทรนงผู้นี้จะเลิกอยู่ในน้ำเสียที คงขึ้นๆลงๆ ไปตามโอกาสและความสะดวกครับ แต่ที่แน่ๆตอนนี้ผมต้องรีบหาเรือให้แกใหม่ก่อนที่แกจะขึ้นบก และผมคิดว่าเฒ่าเย็น ภาคสามคงต้องมีแล้วล่ะครับท่าน เช็ค

[pranoj]

พวกกัน ของเฒ่าเย็น
[email protected]

2/3/05 15:06 ผมไม่ได้ดูเลยทั้งสองตอนแต่ก็มีคนโทรมาหาเยอะถามว่าปู่แกอยู่ตรงไหน กลับมาถึงบ้านวันนี้ก็เอาของจากใต้ไปให้แกคุยกันอยู่พักหนึ่งครับ แกบอกผมว่าอย่าลืมน่ะ เดือนหกมารับแกกลับขึ้นฝั่งด้วย ขึ้นฝั่งคราวนี้จะไม่ลงน้ำอีกแล้ว ผมก็เลยถามแกว่าเวลานี้มีคนเอาเงินไว้ให้ใช้บ้างแล้วจะขึ้นฝั่งเลยหรือเปล่า จะได้พาไปส่งเลยแกบอกว่าขออยู่ต่ออีกสักพัก ผมถามแกว่าได้ออกรายการที่วีแล้วมีคนมาหาบ้างหรือเปล่า แกตอบว่ามีหลายคน มีแม่ชีกับ ผู้หญิงมาเยี่ยมแกแล้วขอต้นยาไปให้เงินแก 500 บาท แกไม่เอาแกให้คืนแม่ชีไป แกว่ามีต้นยาก็แบ่งๆกันไปเงินไม่จำเป็น บางคนก็เอากล้วยมาให้แกถามเขาว่ารู้อย่างไรว่าแกชอบกินกล้วย คนที่เอามาให้เขาบอกว่าเห็นในที่วีแกหัวเราะ ผมถามแกต่อไปอีกว่า เวลานี้ได้เงิน 10000 บาทแล้วทำไมยังไม่ขึ้นฝั่ง แกบอกว่าที่บอกไอ้คนที่มีหนวดเคราพวกเองหมายถึง ท่านเช็ค ว่าจะเก็บเงินให้ได้10000 บาท นั้นเห็นมันถามก็บอกมันไปคิดว่าเป็นเงินเยอะคงอยู่หาปลาได้นานๆมันกลับเอาเงินให้เราเสียได้แกว่าอย่านั้นแล้วเราก็หัวเราะกันอีก แกยังย้ำผมอีกอย่าลืมน่ะเดือนหกมารับแกขึ้นฝั่ง คราวนี้จ้างเด็กๆมาช่วยแกยกเรือด้วแกจะให้ 500 บาท ผมก็เลยถามแกว่าแล้วถ้าเด็กๆมันไม่เอาเงินล่ะจะทำอย่างไร แกหัวเราะแล้วพูดว่าเมื่อถึงวันนั้นแล้วค่อยคุยกันอีกที ผมถามแกกลับไปอีกว่าถ้ามีคนมาสร้างกระท่อมริมน้ำที่บริเวณบ้านผมให้แกจะเอาไหม แกตอบว่าไม่ได้หรอเกรงใจ และอีกอย่างหนึ่งรับปากบ้านที่ท่ายางไว้แล้วว่าจะไปอยู่ที่นั้นเดี๋ยวเขาจะว่าเอาว่าไม่รักษาคำพูดเป็นคนจิตใจโลเล
ผมถามแกว่าได้เป็นดาราออกรายการทีวีเป็นอย่างไรบ้าง
แกหัวเราะ แล้วตอบว่าคนมาหาเยอะ ตอนเช้าเอาปลาไปขาย 2-3 ตัว แต่คนในตลาดจำแกได้ว่าออกโทรทัศน์ ให้ของกินแกเยอะมากจนถือไม่หมดต้องแบ่งให้คนอื่นไปกินบ้าง แกยังพูดต่ออีกว่าของมันได้มาเยอะก็แบ่งๆกันไปเก็บไว้คนเดียวก็กินไม่หมดแล้วผมก็ลาแกกลับ เย็นๆว่าจะพายเรือไปหาแกใหม่ เวลานี้แกสบายดีครับทุกๆท่านไม่ต้องเป็นห่วงพวกกันเขาไม่ทิ้งกันหรอก ส่วนตัวผมเองคิดว่าแกตัวไปก็คงใช้ชีวิตแบบผูเฒ่าคนนี้เหมือนกันแต่ผมคงไปอยูกับผืนป่ามากกว่าลำน้ำแต่ละคนเป้าหมายของชีวิตไม่เหมือนกัน บางคนมองว่าเราลำบาก แต่แท้จริงแล้วเราอยู่อย่างมีความสุขตามอัตภาพของเรา และการใช้ชีวิตอย่างมีความสุขบ้างครั้งก็ไม่จำเป็นต้องใช้ปัจจัยอะไรมากมายนักถ้าเรารูจักเก็บเกี่ยวเอาจากธรรมชาติ เช่นเดียวกับ เฒ่าเย็นเพื่อนต่างวัยของผมคนนี้