กระดานหมากรุก กระดานหุ้น กระดานชีวิต

[Notelio]

พอดีมีเพื่อนผมโพสบทความนี้ใน facebook เป็นบทความที่เขียนไว้นานแล้ว เอามาโพสเผื่อใครหลายคนยังไม่เคยอ่านเป็นบทความที่ดีมากๆ ครับ

■.................เช้าวันอาทิตย์ที่สบายๆวันหนึ่ง หลังจากอาหารเช้าแล้ว เล้ง..ตั้งใจจะจัดตู้หนังสือ
■เพื่อวางแผนในการอ่านอย่างจริงจังเสียที หลังจากที่เขาได้ซื้อหา สะสม ตลอดจน อ่านทิ้ง อ่านขว้าง
■จบบ้างไม่จบบ้างเล่มแล้วเล่มเล่าเท่าที่เวลาจะมีและโอกาสจะอำนวย............... มาหลายปี
■( .................... หมายเหตุ : เล้ง แปลว่า มังกร ชาวจีนนิยมตั้งชื่อให้กับบุตรชาย.............................)
■เล้งกำพร้าแม่มาตั้งแต่เด็ก แม่เขาจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนเขาอายุเพียง 2 ขวบ
■ทำให้เขาเป็นลูกโทนและอาศัยอยู่กับพ่อคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก.....






■หลังจากค่อยๆ รื้อหนังสือ จากชั้นวางในตู้ออกมากองบนโต๊ะและตามพื้น สักพัก
■สาย ตาของเขาก็สะดุดกับกล่องหมากรุกจีนสภาพเก่าเก็บ
■ในซอกด้านในของตู้ปะปนกับเหรียญรางวัลจากการแข่งขันกีฬาของเขา






■เขาเพ่งมองอยู่นานด้วยความผูกพัน.... จากนั้น... ก็ค่อยๆดึงฝากล่องออก
■แล้วก็พบกับกระดาษแผ่นพับสีขาวหม่นที่ตามขอบมีรอยวิ่น พอหยิบกระดาษแผ่นพับนั้นออกมา
■ก็มองเห็นตัวหมากที่แกะจากไม้สีน้ำตาลอ่อนที่ ถูกคว้านผิวหน้าเป็นร่องลึกลงไปกลายเป็นตัวอักษรจีน
■ในรูปลักษณ์ต่างๆ มากมาย






■ตัวหมากครึ่งหนึ่งถูกแต้มด้วยสีแดงตัวหมากอีกครึ่งหนึ่งถูกแต้มด้วยสีเขียว
■ขณะที่สายตาเขาเพ่งมองตัวหมากที่มีสภาพคล้ำหม่นนั้น................. และแล้วเขาก็ตกอยู่ในภวังค์






■เหตุการณ์ในอดีตและภาพในปัจจุบันเกิดการทับซ้อนสลับไปสลับมา
■ในห้วงความคิดคำนึงของเล้งภาพความทรงจำ
■ในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นช่วงตรุษจีนเมื่อประมาณ 20 กว่าปีที่แล้วกลับเฉิดฉายอีกครั้ง
■เหมือนหนังกลางแปลงเขาเห็นภาพเด็กคนหนึ่งซึ่งขณะนั้นยังเป็นเด็ก






■.......................แต่ในปัจจุบันนี้กำลังเข้าสู่วัยกลางคน มองเห็นสายตาคู่หนึ่ง...................
■ซึ่งขณะนั้นกำลังไตร่ตรองกระดานหมากรุก
■แต่ปัจจุบันนี้...............กำลังตรวจตรากระดานหุ้นอิเลคทรอนิคส์






■ตรุษจีนปีนั้นเป็นช่วงที่เล้งปิดเทอมแล้ว และพ่อก็หยุดทำงานเนื่องจากเทศกาลดังกล่าว
■ตอนนั้นเล้งอายุได้ประมาณ 10 ขวบ
■ตอนบ่าย อยู่ๆ พ่อของเล้งก็หยิบเอากล่องหมากรุกจีนมาวางบนโต๊ะ แล้วเรียกเล้งเข้าไปหา






■เล้ง........ อยู่ว่างๆ มาเล่นหมากรุกจีนกับป๊าหน่อย + เล่นไม่เป็น
■อั๊วเล่นเป็นแต่หมากฮอส......... ป๊าเล่นหมากฮอสกับอั๊วละกัน
■หมากฮอสมันไม่สนุก...........
■หมากรุกจีนอั๊วไม่เคยเล่นอ่ะ................
■เดี๋ยวป๊าสอนให้ .....แป๊บเดียวก็เล่นเป็น.............ก็ได้ เล้งตอบไปแบบแกนๆ
■โดยภายในใจเขารู้ดีว่า เขาไม่ได้อยากเล่นเพราะ ลำพังหมากรุกไทยก็ยังไม่เคยเล่น
■และก็ไม่เคยเห็นเพื่อนในวัยเดียวกันเล่นด้วยเห็นแต่ผู้ใหญ่เขาเล่นกัน
■นี่หมากรุกจีน มีตัวหมากเป็นภาษาจีน ที่เขาเองก็ อ่านไม่ออกสักตัวคงจะยิ่งยากขึ้นไปอีก แต่ก็ตอบรับพ่อไปด้วยความเกรงใจ






■..... ตี่... เหมือนกับฮ่องเต้ ถูกกินเมื่อไหร่ ถือว่า แพ้ทันที
■..... สือ... รูปเหมือน เครื่องบิน เดินทะแยงได้เฉพาะในกรอบนี้
■.....เฉีย... หรือช้าง เดินได้เฉพาะจุดเหล่านี้
■....กือ... เหมือนเรือ ในหมากรุกไทย เดินตรง กินตรง
■....เบ้.... หรือ ม้า เหมือนในหมากรุกไทย เดินโขยกรอบตัว
■....เผ่า... ทำหน้าที่คล้ายปืนใหญ่ เดินตรง แต่ต้อง กินข้าม หมายถึง ต้องมีตัวคั่น 1 ตัว
■....จุก... เหมือนพลทหาร เดินทีละก้าวห้ามถอยหลัง ข้ามฝั่งแล้วถึงเลี้ยวซ้ายขวาได้


■พ่ออธิบายตัวหมากและกติกาคร่าวๆให้เล้งฟัง
■จำยากอ่ะ.... ค่อยๆเล่นเดี๋ยวก็จำได้หมด




■พอเริ่มเดินหมากไปไม่กี่ก้าว
■อ้าว...ทำไมเล้งเดินกือมาตรงนี้ล่ะ.......
■เผ่าป๊าอยู่ตรงนี้ กือจะโดนกินฟรีนะ +
■ก็อั๊วลืมไปอ่ะ..... ว่าเผ่ามันกินข้ามตัวได้ เห็นว่ามีจุกขวางอยู่แล้ว
■เล้ง.......เอากลับไปเดินใหม่ ลื้อต้องเรียนรู้กฏ และจดจำให้ขึ้นใจอีกสักพัก
■อ้าว แล้วเดินเบ้มาเฉยๆ ทำไมตรงนี้
■ก็ไม่รู้จะเดินตัวไหนอ่ะ
■ลื๊อรู้ไม๊ เซียนหมากรุกที่เค้าเก่งๆน่ะ เขานับก้าวเดินกันเลยนะบางทีแพ้หรือชนะ
■เพราะเดินช้าหรือเร็วกว่ากันในหมากตัวสำคัญแค่ก้าวเดียว
■เพราะฉะนั้น ลื้ออย่าเดินหมากอย่างไม่มีจุดหมาย
■เล้งต้องคิดให้ดีๆ ในทุกตาที่เล้งเดิน ว่าจะเดินตัวไหน แล้วเดินเพื่ออะไร
■ก็อั๊วไม่ใช่เซียนอ่ะ ... เล่นไม่เป็น...... ไม่เคยเล่นด้วย






■แล้วสักพัก ........กุน......+ อะไรอ่ะ......
■ป๊า: กุน หมายถึง รุก..........
■เล้งแพ้แล้ว.............. เล่นใหม่ ๆ วันนั้นเล้งเล่นแพ้ติดต่อกันอีกหลายกระดาน
■จู่ๆ......... น้ำตาของเด็กน้อยก็ไหลออกมา
■เฮ้ย เล้งร้องไห้ทำไม ตรุษจีน เขาไม่ให้โศกเศร้า
■ไม่เห็นสนุกเลย เล่นยังไงก็แพ้ตลอด...... อั๊วไม่เล่นแล้ว
■พ่อของเล้งร้องเสียงหลง กับเหตุการณ์ที่เขาไม่คาดคิด แล้วเล้งก็ลุกหนีไป






■ต่อมาอีกหลายสัปดาห์ พ่อก็ชวนเล้งเล่นหมากรุกจีนอีก
■ป๊าเล่นมายี่สิบปี ก่อนที่จะหยุดเล่นไป ลื๊อเพิ่งเล่นหัดเล่นไม่กี่วัน
■เล่นไปเรื่อยๆ อีกหน่อยก็เก่งกว่าป๊า
■พ่อพูดให้กำลังใจเล้ง แต่เล้งตอบไปตามประสาเด็กแก่น ที่เรียนเลขเก่ง
■ป๊าไม่ต้องมาโกหกอั๊วหรอก ต่อให้อั๊วเล่นอีกสิบปี
■ป๊าก็เล่นไปอีกสิบปีเหมือนกันกลายเป็นอั๊วเล่นทั้งหมดสิบปี ป๊าเล่นทั้งหมดสามสิบปี
■ยังไงป๊าก็ต้องเก่งกว่าอั๊วแล้วพ่อก็หัวเราะในลำคอเบาๆ
■.........ลื๊อนี่........เถียงเก่งจริงๆ......








■หลังจากวันนั้น พ่อของเล้งก็เอ่ยปากชวนเล้งเล่นหมากรุกจีน
■ทุกครั้งที่เห็นว่าเล้งอยู่ว่างๆเขาเริ่มรู้สึกสนุกเพิ่มขึ้นบ้าง
■เดินหมากได้คล่องขึ้น และแพ้ช้าลงแต่ด้วยความเป็นเด็ก
■เล้งจะจดจำหมากที่เดินแพ้ได้อย่างฝังใจ แล้วเขาจะไม่เดินหมากรูปแบบเดิม.........
■ในสถานการณ์เดิมๆอีกซึ่งก็ได้ผล เพราะเขาไม่แพ้พ่อในรูปหมากแบบเดิม
■แต่เขาก็ยังแพ้พ่อในรูปแบบอื่นๆ อีก................. ไม่รู้จักจบจักสิ้น
■แล้วเขาก็เริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง+ อั๊วเดินไม่ชนะป๊าซักที
■เล้งต้องใจเย็นๆ ค่อยๆเรียนรู้ ทำอะไรก็ตาม เล้งต้องมองคนที่ทำมาก่อน
■แล้วให้นึกถึงคนที่จะมาทีหลังเล้งด้วย
■เล้งเพิ่งหัดเล่น แล้วถ้าวันนี้เล้งเก่งเหมือนเซียนหมากรุกที่เขาเล่นมา 20-30 ปี
■มันจะเป็นไปได้เหรอ แล้วเล้งคิดดูถ้าวันหน้าเล้งเล่นไป20 ปี
■แล้วมีเด็ก 10 ขวบเพิ่งหัดเล่น มาเล่นชนะเล้งในตอนนั้น เล้งจะรู้สึกยังไง
■จำเอาไว้ " คนที่เรียนรู้มาก่อนย่อมต้องมีอะไรที่เหนือกว่า และคนที่ตามมาทีหลังก็ต้องบางอย่างที่ด้อยกว่า"
■อย่างน้อยก็คือ........................ประสบการณ์








■คืนนั้นเขานอนหลับไม่สนิท ด้วยความขุ่นมัวและกระวนกระวายในจิตใจจากกระดานหมากรุก
■เช้าวันต่อมาที่โต๊ะอาหาร
■อั๊วว่า ที่ป๊าไม่ไปเล่นกับคนอื่น เพราะป๊ากลัวแพ้
■ชอบมาเล่นกับอั๊วเพราะเห็นอั๊วเล่นไม่ค่อยเป็น ป๊าจะได้ชนะทุกกระดาน
■ชนะเล้ง แล้วป๊าได้อะไร
■ได้แกล้งอั๊ว ไม่งั้นทำไมไม่เห็นป๊าไปเล่นกับคนอื่นเลย
■........กินข้าวเถอะ......... เดี๋ยวกับข้าวเย็นแล้วจะไม่อร่อย
■อีกสักพักหนึ่ง ซึ่งจวนจะจบมื้อเช้านี้แล้ว








■ป๊า......อั๊วเคยอ่านหนังสือมา เขาบอกว่าคนจีนงกวิชา
■ชอบเก็บความรู้ไว้คนเดียวจนบางทีตายไปกับตัว
■......ยังไงอีก......
■ลูกตัวเองบางทียังไม่สอนเลย บางคนก็สอนลูกรักแค่คนเดียว
■ลูกที่เหลือไม่สนใจ เลือกที่รักมักที่ชัง
■วิชาหลายๆอย่างก็เลยตายไปพร้อมกับคนที่รู้
■....ทั้งเรื่องอาหาร....เรื่องยา..... แล้วก็อีกเยอะแยะ จริงหรือเปล่าป๊า
■เล้ง.......สิ่งที่เล้งรับรู้มาน่ะไม่ผิด...... แต่มันไม่ถูกทั้งหมดหรอก
■....บางที.......มันก็มีเหตุผลเหมือนกัน








■คนจีนน่ะ เขาจะไม่ถ่ายทอดวิชากันง่ายๆ เพราะถ้ามันถ่ายทอดกันได้ง่ายๆ คนที่ได้รับก็อาจไม่รู้คุณค่า
■อีกอย่าง สมัยก่อนเมืองจีน บ้านเมืองยังไม่เป็นปึกแผ่นผู้คนแบ่งเป็นก๊กเป็นเหล่า
■แต่ละชนเผ่าก็มีความรู้หรือวิชาในกลุ่มของตัวเองเขาจะไม่ให้วิชาความรู้ของชนเผ่าตัวเองรั่วไหลไปให้คนอื่นหรอก
■....เพราะบางทีมันจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองได้
■และเขาถือว่า......วิชาอะไรก็ตามที่มีคุณอนันต์
■ในทางกลับกัน มันจะมีโทษมหันต์เพราะประโยชน์หรือโทษมันไม่ได้อยู่ที่ตัววิชา
■.......... มันอยู่ที่ตัวคน...........






■พูดง่ายๆว่า วิชาความรู้น่ะมีค่า แต่คนที่จะได้รับถ่ายทอดนั้น
■มีคุณค่าเพียงพอต่อความรู้นั้นหรือเปล่า
■แล้วถ้าคนได้รับการถ่ายทอดเอาไปใช้อย่างไม่เหมาะสม หรือไม่รู้คุณค่า
■เจ้าของวิชานั่นแหละ...............จะมัวหมองและมีมลทิน เ
■ล้งได้รับคำตอบ........แต่ยังไม่สบอารมณ์
■ป๊าก็เหมือนกันแหละ
■เหมือนยังไง
■...........งกวิชา......... อั๊วเป็นลูกป๊ายังไม่ยอมสอนเลย
■สอนอะไร
■สอนเดินหมากรุก....... ให้อั๊วเก่งเหมือนป๊า......เป็นเซียนหมากรุก
■ใครบอกเล้ง........ว่าป๊าเป็นเซียนหมากรุก
■อาเจ็ก...........แต่บอกว่าป๊าเลิกเล่นมาเกือบสิบปีแล้ว........
■........แล้วบอกอะไรอีก............
■บอกแค่นี้แหละ.......แล้วทำไมป๊าเลิกเล่นอ่ะ
■......รีบกินเถอะ....... เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย
■พ่อของเล้งเลี่ยงการตอบคำถามของเขาหลังจากที่เล้งเคยเลียบๆเคียงๆถามอยู่ 2-3 หน
■จากนั้น เล้งก็ไม่ได้สนใจจะถามอีกเขาคิดแค่ว่า........มันคงไม่มีอะไรมาก......แต่คงไม่ใช่ว่าจะไม่มีอะไรเลย








■แล้ว.........คืนวันก็ผันผ่าน วันแล้ว วันเล่า กระดานแล้ว กระดานเล่า
■ทำไมอั๊วไม่เคยเดินชนะป๊าสักทีอ่ะ
■ก็ป๊ารู้ว่าลื๊อคิดยังไง แต่เล้งรู้หรือเปล่า ว่าป๊าเดินแต่ละหมากป๊าคิดยังไง
■ลื๊อจะชนะป๊าได้ จะไม่ใช่เพราะเดินหมากเก่งกว่า
■"แต่นั่นหมายถึงเล้งต้องอ่านเกมป๊าออก"
■แล้วเดินในหมากที่ป๊าอ่านลื๊อไม่ออก
■และอย่าลืม......ในการแข่งขัน...........ต่างคนต่างอ่านใจและหมากซึ่งกันและกัน






■แต่ อั๊วคิดง่ายๆว่า ถ้าหมากอั๊วกินหมากป๊าได้เยอะๆ อั๊วก็น่าจะชนะได้เหมือนกัน
■เล้งมองตื้นๆ ป๊าเดินให้เล้งกินตั้งหลายตัว เล้งก็เห็น สุดท้ายเล้งก็แพ้อยู่ดี
■อั๊วคิดว่าป๊าสอนอั๊วไม่หมด....... ป๊ากลัวอั๊วเก่งกว่าป๊าแล้วชอบเดินหมากมาหลอกให้อั๊วกิน
■ป๊าไม่ได้หลอก เล้งเดินมากินเอง เพราะเล้งคิดอย่างที่เล้งเข้าใจ
■..... ไม่กินก็ไม่ชนะ........






■เล้งค่อยๆคิดดู.......จะกินหมากคู่ต่อสู้ เล้งวางแผนไว้ก่อนหรือเปล่า
■ถ้าไม่ได้วางแผนไว้แล้วเล้งไปกิน
■มันก็มีแค่ 2 อย่าง
■เล่นกับหมู...... ก็คือ เค้าเผลอ
■เล่นกับเซียน..... ก็คือ เค้าหลอกให้กิน มีแค่นี้แหละ




■อั๊วสอนเล้งให้เล่นหมากรุกเป็นได้ แต่สอนให้เป็นเซียนไม่ได้
■อันนั้น เล้งต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง
■แล้วเล้งจำไว้อย่าง. ....คำว่า.... เซียน... ไม่ใช่ให้ใครเอามาใช้เรียกตัวเอง
■แล้วไม่ใช่ให้คนทั่วๆไปมายกย่องแล้วก็เป็นได้
■จะได้เป็นเซียนในด้านไหน.......ต้องได้รับการยอมรับจากเซียนในวงการนั้นเท่านั้น.........

■หลายเดือนต่อมาวันนั้น เล้งเล่นแพ้ไปสัก 4-5 กระดานแล้ว
■และเริ่มหงุดหงิดแกมเบื่อ
■อั๊วชักเบื่อเล่นหมากรุกกับป๊าแล้ว.......
■วันหลังอั๊วจะไม่เล่นอีกแล้ว
■เล่นอีกตาๆ ............. แล้วไปกินข้าวกัน
■กระดานต่อมานี้ พ่อจะดูเหมือนอ่านหมากเล้งไม่ขาดทั้งๆที่เล้งก็เดินหมากด้วยความมุทะลุ
■แต่แล้วเล้งก็ได้รุกฆาต และชนะพ่อไปแบบเฉียดฉิว
■ตอนนั้นเล้งเข้าใจว่า พ่อแพ้เพราะใจพ่อไม่นิ่งหรือเผลอเรอ
■เนื่องจาก เห็นความมุ่งมั่นอันตึงเครียดของเขา
■..........ป๊าแพ้แล้ว......วันนี้พอแค่นี้ก่อน.............
■ป๊าอย่าเพิ่งเลิกดิ....... อั๊วเพิ่งชนะแค่กระดานเดียวป๊าก็เลิกแล้ว
■ป๊ากลัวแพ้อั๊วหลายๆกระดานอั๊วรู้
■พ่อได้แต่ยิ้มน้อยๆ แล้วบอกว่า
■.......พอแล้ว...... พอแล้ว.......... ได้เวลากินข้าวแล้ว
■ป๊าไม่ต้องเอาเรื่องกินข้าวมาอ้าง .........ป๊ากลัวแพ้อีก.........อั๊วรู้








■เหตุการณ์บนกระดานหมากรุกยังคงดำเนินต่อไปอีกหลายปี
■แล้วเล้งก็มักจะชนะพ่อได้ในกระดานสุดท้ายเสมอๆ
■หลังจากที่แพ้มาตลอดในกระดานต้นๆ
■แต่มีสิ่งหนึ่งที่ยังคงเหมือนเดิมคือ...............
■.......คำพูดพร่ำบ่นบนกระดาน.......ประโยคแล้ว ประโยคเล่า
■ประโยคเก่าๆ ความหมายเดิมๆ วนเวียนมา แล้วเวียนวนไป ซ้ำแล้วซ้ำอีก
■เขาแค่คิดว่า พ่อบ่นได้ก็บ่นไป ส่วนตัวแล้ว ไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไหร่
■เพราะเมื่อพ่อเริ่มพูดคำแรก เล้งก็นึกไล่ไปจนจบคำสุดท้ายแล้ว
■ยกเว้นบางที ก็มีประโยคใหม่ๆ เริ่มแปร่งหูเข้ามาเพิ่มเติมบ้าง
■กระดานนี้ อั๊วแพ้อีกแล้วอ่ะ ..............ตั้งใหม่ๆ


■"หมากรุกแพ้ ลื้อตั้งกระดานเล่นใหม่ได้........แต่บางอย่างต้องระวัง
■เพราะบางอย่างมันเริ่มต้นใหม่ไม่ได้"


■ป๊าบ่นอะไรของป๊า..............เอ้า..............ตาป๊าเดินแล้ว
■จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี และหลายปีผ่านไป
■เล้งก็มีโอกาสเดินหมากรุกกับพ่อ น้อยลงๆๆ
■พ่อมีภาระหน้าที่การงานมากขึ้นส่วนเล้งก็มีกิจกรรมต่างๆมากมายที่ดึงเวลาไปในช่วงวัยรุ่น
■แล้วกาลเวลาก็ทำหน้าของมัน......แปรสภาพเด็กคนนี้






■จากนักเรียน...................กลายมาเป็น...........นักศึกษา
■จากนักกีฬาสนาม.......... กลายมาเป็น...........นักกีฬาหมากกระดาน
■และสุดท้ายจากคนทำงาน...............กลายมาเป็น...........นักลงทุน








■.............ในช่วงแรกที่ก้าวเข้ามาในตลาดหุ้น เขาได้สูญเงินเป็นจำนวนมากจากการเล่นหุ้น
■ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรยากเย็น
■คงเหมือนกับซื้อขายสินค้าทั่วๆไปที่เขาคุ้นเคย....ซื้อถูกมาขายแพง ตามประเพณีการค้าขาย
■....... แต่มันก็ไม่ง่ายอย่างที่เขาคิด เขาตกอยู่ในภาวะเครียดจัดและได้ก็ปรึกษาเรื่องนี้กับคนรู้จักหลายคนๆ ......
■แต่ก็ยังไม่ดีขึ้น เล้งจึงได้ระบายเรื่องนี้ให้พ่อของเขาฟัง
■ทั้งๆที่รู้ว่าพ่อนั้นไม่มีความรู้เรื่องหุ้นเลย








■เล้ง......ทำไมลื้อวางเดิมพันกับเกมที่ตัวเองไม่ถนัดด้วยวงเงินที่สูงอย่างนั้น
■ตอนเด็ก... ป๊าเคยถามตอนเล่นหมากรุกว่า.......พนันกันด้วยเงินเท่าค่าขนมไปโรงเรียนไม๊ ถ้าแพ้เล้งอดค่าขนม
■ถ้าชนะป๊าให้สองเท่า....เล้งยังไม่ยอมเลย
■ก็ตอนนั้นอั๊วรู้ว่า............กำลังเล่นกับเซียนนี่
■แล้วที่ลื้อเจออยู่นี่มันสนามแข่งหมูเหรอ...........เขาว่ามันเหมือนถ้ำเสือเชียวนา
■แหมป๊า...........ไม่เข้าถ้ำเสือ แล้วจะได้ลูกเสือเหรอ
■แต่ถ้าลื้อไม่รู้วิธีจับเสือ......แล้วยังไปเข้าถ้ำเสือ นอกจากไม่ได้ลูกเสือแล้ว
■ลื้อยังจะถูกแม่เสือคาบไปเป็นอาหารเย็นให้ลูกเสืออีกน่ะสิ
■ป๊าเล่าประสบการณ์เกี่ยวกับเซียนในวงการหมากรุกให้เล้งฟังละกัน
■แต่มันอาจไม่เหมือนกับวงการหุ้นหรอกนะ........ แต่ฝากให้ลื้อเอาไปคิดต่อเอง








■ในวงการหมากรุก เซียนที่ รู้มือรู้เหลี่ยมกันดี
■ส่วนใหญ่ไม่ค่อยเล่นกินกันเอง ยิ่งในละแวกเดียวกัน ไม่ต้องพูดถึง
■ใครมือระดับไหน ใครเล่นกับใครได้ เล่นกับใครไม่ได้ในถิ่นเดียวกัน............ มันรู้ถึงกันหมด
■เซียนที่เป็นนักพนันน่ะ เขาเลยต้องออกเดินสาย ไปท้าพนันกับนักเล่นต่างถิ่น
■เล่นไปไม่นาน ก็ต้องย้ายที่ไปเรื่อยๆ
■เพราะ ถ้าไปเจอหมู หลอกกินเขาได้ไม่นาน เสียบ่อยๆ เขาก็เริ่มสงสัย
■พอรู้ว่าเป็นเซียนมาจากที่อื่น...เขาสู้ไม่ได้... เขาก็เลิกเล่นด้วย
■แต่บางที............. เซียนเดินสาย....ดันไปเจอกับ...เซียนเหยียบเซียน
■มีคนหนึ่งเป็นเซียน......ลักษณะที่ว่านี้.........อยู่แถวสวนพลู คนนี้เหนือมาก....
■ทุกตาที่เล่น ทุกก้าวที่เดิน เขาจะเดินหมากแบบชนิดที่ว่าเรียบๆ ง่ายๆ
■มีแพ้บ้างชนะบ้าง สลับกันไป แต่ไม่ว่าแพ้หรือชนะ จะสูสีมาก
■เฉือนกันแค่ก้าวสองก้าวหลายๆกระดานออกเสมอ
■คนเล่นด้วยไม่ว่าใครหน้าไหน อยู่ถิ่นเดียวกันหรือมาจากต่างถิ่นจะไม่รู้สึกเลยว่าหมอนี่เป็นเซียน
■แล้วจะรู้สึกเหมือนกันหมดว่า ที่ตัวเองชนะตอนแรกมาจากฝีมือตัวเอง
■แต่ที่แพ้ในกระดานหลังๆ มาจากที่ เดินไม่ระวัง
■แล้วก็เสียเดิมพันเยอะหน่อย เมื่อเทียบกับกระดานต้นๆ.. ก็แค่นั้น...
■ไม่เคยเสียหมดตัวแต่ก็ไม่เคยได้เงินกลับบ้าน








■..........แล้วคนนี้แหละก็คือ...............คนที่สอนป๊าเล่นหมากรุก
■เขาบอกว่า หมากรุกมันเรียบง่าย แต่ความซับซ้อนมันอยู่ในจิตใจ
■บังคับหมากน่ะมันง่ายๆ .........เอามือจับหมากเดินก็จบ
■แต่บังคับจิตใจตัวเองนี่สิ........... ยากกว่ากันเยอะ
■เขาสอนป๊าว่า............เซียนที่แท้น่ะ ไม่ได้เดินหมากบนกระดานนะ........
■ตลกแล้วป๊า ......ไม่เดินหมากบนกระดาน.......แล้วไปเดินหมากบนเสื่อเหรอ
■ไม่ใช่อย่างนั้น.....เขาสอนป๊าว่า.........จะต้องเดินหมากบนหัวใจของคู่ต่อสู้
■ไม่เข้าใจอ่ะ
■เดินหมากในรูปแบบ....... ที่ทำให้หมากฝ่ายตรงข้ามถูกบังคับเดิน
■ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี........
■หมากอีกฝ่ายก็ต้องเดินได้อย่างอิสระตามใจคนเล่นไม่ใช่เหรอ






■นั่นแหละๆ.....การเดินหมากที่ทำให้ฝ่ายตรงข้าม คิดว่าตัวเองเดินได้อย่างอิสระ
■เลือกเดิน เลือกกินตามความสมัครใจของตัวเองนี่แหละ ............ลึกซึ้งที่สุดแล้ว
■เดินโดยไม่รู้ว่าถูกบังคับ........กินฝ่ายตรงข้ามโดยไม่รู้สึกว่าถูกหลอก
■แพ้โดยที่รู้สึกแค่ว่าตัวเองเดินไม่ระวังหรือแค่เผลอไผล และไม่รู้สึกว่าคู่แข่งที่เล่นอยู่เป็นเซียน
■อือม์.............ยังไงต่อ
■.......ก็เท่านี้แหละ......
■เพราะป๊าเชื่อว่า.... ลื้อกำลังตกอยู่ในสถานการณ์นี้
■เล้ง เก็บเอามาคิดอยู่หลายคืน... ว่าทำไมพ่อวกมาพูดเรื่องหมากรุกอีก...
■ทั้งๆที่เขากำลังเครียดเรื่องหุ้น แต่ก็คิดว่าไม่เป็นไร...
■เพราะตัวเองก็ไม่ได้คาดหวังคำแนะนำจากพ่อในเรื่องหุ้น......ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว






■แต่แล้วเขาก็นำสิ่งที่พ่อพูด..................กลับมาทบทวนอีกครั้ง
■ควบคู่กันกับการนึกย้อนถึง.................สิ่งที่เขาพบมาในตลาดหุ้น
■นับตั้งแต่เริ่มต้นแล้วเขาก็พบกับ...........แสงสว่าง ..................จากคำพูดของพ่อ
■ตอนนี้เขารู้สึกตัวแล้วว่า .............เขากำลังตกอยู่ในวงล้อมของเซียน
■เขาเห็นเซียนด้านต่างๆ ตลอดเส้นทางการเล่นหุ้นของเขา


■เขาก้าวเข้ามาลงทุนในตลาดหุ้น ด้วยความเชื่อที่มาจากการชี้นำของ....
■เซียนด้านการประชาสัมพันธ์และการตลาด.....ที่คอยสร้างภาพแห่งความโปร่งใส.....
■บริสุทธิ์ ยุติธรรม ให้กับการลงทุนในตลาดหุ้น


■เขาอ่านงบการเงิน ที่ทำออกมาจากมือของเซียนด้านบัญชีและการเงิน
■.................ซึ่งแม้แต่เซียนด้วยกัน..................... บางทียังหลงกล


■เขาดูกราฟและใช้เครื่องมือทางเทคนิค ต่อสู้อยู่กับ
■เซียนด้านเทคนิค......ที่มีความพร้อมกว่าทั้ง เครื่องมือ โปรแกรม
■และเทคนิคล่อลวงอันแพรวพราว


■เขากำลังอ่านข่าวสารและรับรู้ข้อมูลที่ปล่อยออกมา
■จากเซียนที่ใช้สื่อเป็นอาวุธ......ผ่านตามสื่อต่างๆ
■ทั้งในรูปแบบของสื่อสารมวลชนและบทวิเคราะห์ต่างๆ




■เขากำลังใช้เงินทุนของตัวเองต่อสู้กับเซียนอื่นๆ ที่มีเงินทุนอันมากมายมหาศาล
■ที่สำคัญ........................ เขากำลังเผชิญหน้ากับเซียนทั้งหมดนี้พร้อมๆกัน
■และ ยิ่งไปกว่านั้น ......... เซียนบางกลุ่มยังมีการร่วมมือกันในเบื้องหลังอีกด้วย
■โดยทั้งหมดนี้เกิดขึ้นบน กระดานหุ้นอิเลคทรอนิคส์.......อันพริ้วไหว......
■ที่อยู่ต่อหน้าเขานั่นเองซึ่งเขา........................ไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลย








■เขาพบแล้วว่า....กระดานหุ้นนี้มันลึกซึ้งและซับซ้อนกว่ากระดานหมากรุกที่เขาคุ้นเคยนัก
■แต่ที่ผ่านมา.......ทำไมเขาใช้เวลาในการตัดสินใจเดินหมากในกระดานหุ้น.......รวดเร็วเหลือเกิน......
■......ในแต่ละก้าวเขานึกย้อนกลับไปทบทวนอีกครั้งว่า......
■เวลาเดินหมากรุกบนกระดานเล็กๆ
■เขาใช้เวลาครุ่นคิดบางกระดาน นานนับชั่วโมง ทั้งๆที่ ก็ไม่ได้มีเดิมพันอะไร
■..........มุ่งหวังที่ผล แพ้-ชนะ เท่านั้น.........
■แต่กับการตัดสินใจซื้อหุ้นเต็มวงเงินของพอร์ต
■เขากลับใช้เวลาคิดแค่ชั่วแล่น
■ทั้งๆที่ผลของมันอาจกระทบต่อฐานะทางการเงินของเขาได้อย่างมากมาย








■เขาสำนึกแล้วว่า.................เขาได้ประมาทต่อการเดินหมากบนกระดานนี้เพียงใดอีกนานแรมปี
■นับจากวันนั้นกว่าที่เขาจะสามารถปรับสมดุลของการใช้เวลา
■เพื่อกลั่นกรองข้อมูลสำหรับใช้ในการตัดสินใจตลอดจนพัฒนารูปแบบการเดินหมากบนกระดานหุ้น
■ให้เหมาะสมและลงตัว อย่างที่เคยทำได้ในกระดานหมากรุกเหมือนครั้งที่เป็นแชมป์กีฬามหาวิทยาลัย








■หลังจากทำความสะอาดกล่องหมากรุกและนำเก็บเข้าที่เดิมแล้วเล้งได้ทบทวนอดีต.........
■นึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่พ่อพยายามปลูก-ฝัง-เพาะ-บ่ม-อบ-รม-เคี่ยว-เข็น-ผลัก-ดัน
■...................... ผ่านมาทางกระดานหมากรุกเขาซาบซึ้งแล้วว่า................... คำพร่ำบ่นบนกระดาน.......ของพ่อ
■มีค่าแค่ไหนนึกถึงบางประโยคที่พ่อคอยเน้นย้ำเพื่อชี้นำให้ชีวิตเขาเดินมาอย่างมีทิศทาง
■หมากรุก.........จะเดินให้ชนะ......ยังต้องคิด...
■หมากชีวิต.......ถ้าไม่คิด................จะเดินให้ชนะได้อย่างไร
■นึกถึงตอนเด็กที่เคยสงสัยว่า








■ทำไมพ่อถึงยอมแพ้ให้เขาในกระดานสุดท้าย
■นึกถึงตอนที่เขาเข้าใจสิ่งนี้ได้เอง ในอีกหลายปีต่อมาว่าเป็น เพราะ
■พ่อกลัวว่าถ้าเขาแพ้ตลอด เขาจะเบื่อและอาจเลิกเล่นหมากรุกไปเลย
■แต่ถ้าปล่อยให้เขาชนะเรื่อยๆ มันก็ไม่มีอะไรท้าทายให้เขาเล่นต่อ
■และจะคิดว่าไม่มีอะไรต้องเรียนรู้จากมันอีกแล้วนึกถึงพ่อของเขา
■ที่ไม่เคยยึดติดกับสีของหมากอย่างที่เซียนหลายๆคนเป็น
■เวลาเล่นกับเขาจะเลือกใช้หมาก.....สลับสี....ไปมาบางครั้งเดินด้วยหมากสีแดง
■บางครั้งเดินด้วยหมากสีเขียวดังนั้น ภาพที่ปรากฏบนกระดานหมากรุก
■ที่ผ่านสายตาของเขาอย่างชินตา ก็คือ






■....เดี๋ยวหมากสีแดงก็ชนะหมากสีเขียว......เดี๋ยวหมากสีเขียวก็ชนะหมากสีแดง.....
■เล้ง..... ตัวหมากแดงและหมากเขียวน่ะ มันไม่เคยแพ้ชนะกันเด็ดขาดหรอก
■เกมหมากรุกมันไม่เคยจบ ตัวหมากทั้งสองสียังคงอยู่เหมือนเดิมเพียงแต่คนเล่นเท่านั้นเอง...............ที่เปลี่ยนหน้าไป








■บางครั้ง..........เขาเองก็ยังเคยคิดเล่นๆ ว่า......แท้จริงแล้ว
■เขาเองก็เป็นหมากตัวหนึ่งบนกระดานชีวิตของพ่อ...... ที่พ่อรักและหวงแหนมาก
■เดินหมากตัวนี้ด้วยความระมัดระวัง หลังจากเคยสูญเสียหมากสำคัญไป
■ครั้งหนึ่งเล้งเพิ่งทราบความจริง ในสิ่งที่เคยสงสัย จากอาของเขาเมื่อไม่กี่ปีมานี้
■สำหรับเรื่องที่พ่อของเล้งเลิกเล่นหมากรุก........แล้วมาเริ่มเล่นใหม่อีกครั้งกับเขาเพียงคนเดียว
■ทำให้เขายิ่งตระหนักว่า..............พ่อรักและหวังดีกับเขาเพียงใด
■เพราะการ เดินหมากรุกแต่ละก้าวกับเขามันจะทำให้พ่อต้องเจ็บปวดกับอดีตที่ผุดขึ้นมาตอกย้ำ...............แต่พ่อก็ยอม








■อาของเล้ง เล่าให้ฟังว่า
■* เฮียเขาเป็นเซียนหมากรุก สมัยก่อน ว่างเมื่อไหร่
■เป็นต้องไปร้านกาแฟที่ปากซอย
■เล่นหมากรุกเอาแค่ค่ากาแฟกับปาท่องโก๋
■เพราะในย่านเดียวกันไม่มีใครกล้ามาพนันเงินด้วยแล้ว




■แต่มีอยู่วันหนึ่งมีเซียนต่างถิ่น มาท้าแข่ง
■วางเดิมพันกันด้วย มีทั้งจับวงนอก เล่นวงในอยู่หลายกลุ่มของทั้งสองฝั่ง
■ตกลงกันว่า......เล่นกระดานเดียว..... แล้วไม่จำกัดเวลา




■*เฮียเขาเองเดิมพันไม่เยอะพอสนุกๆ แต่คนอื่นที่ถือหางนี่
■ทุ่มกันหนักหน่อย เพราะเห็นว่าเล่นแค่กระดานเดียว
■ตอนนั้นเจ็กอยู่ในร้านกาแฟด้วย ดูอยู่แค่ครึ่งชั่วโมง
■สักพักเจ็กก็กลับมาที่ร้านแล้วขับรถไปส่งของให้ลูกค้า




■ตอนหลัง มารู้ว่า เฮียเขาเล่นติดพันอยู่สักชั่วโมงนึงได้ แล้ว
■อาม้าของเล้งก็มาตามให้ขับรถไปส่งของให้ลูกค้าอีกเจ้า
■แต่ป๊าของเล้ง เกี่ยงว่าให้รออีกเดี๋ยว ...... ขอเล่นให้จบก่อน




■* รออีกครึ่งชั่วโมง อาม้าลื้อ ก็เดินออกไปอย่างเงียบๆ
■อาป๊าลื้อเลยคิดว่าคงไม่มีอะไรด่วนมาก...... เลยเดินหมากต่อด้วยความเย็นใจ
■แต่จริงๆแล้ว อาม้าลื้อขับรถไปส่งของเอง
■ทั้งๆ ที่ยังขับรถไม่แข็งแต่เพราะต้องการจะไป
■เก็บเงินค่าสินค้าเดิมที่ครบกำหนดด้วย






■พอดีลูกค้าเขาโทรมาอีกที บอกว่ารอได้ไม่นาน
■เพราะตัวเถ้าแก่กับเถ้าแกเนี้ยมีธุระด่วน
■กำลังจะเดินทางไปต่างจังหวัดหลายวัน
■อาม้าลื้อเขาห่วงว่า เดี๋ยวจะหมุนเงินในร้านไม่ทัน ก็เลยรีบไป






■หลังจากนั้นอีกครึ่งชั่วโมง เด็กที่ร้านไปกระซิบที่หู
■บอกเฮียที่กำลังเดินหมากอยู่ว่า.......
■...... อาซ้อขับรถชนกับรถหกล้อ.........ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล......




■ตอนนั้นหมากกำลังสูสี แต่เฮียเขาทิ้งกระดานกลางคันไม่ได้
■เพราะนักพนันมันล้อมวงอยู่เต็มร้านแต่แล้วอีกไม่ถึง 10 นาที
■....เซียนฝ่ายตรงข้ามก็รุกฆาต....แล้วเฮียเขาก็แพ้
■ตอนนั้นคนในวงพนันยังไม่รู้เรื่องบางคนยังด่าไล่หลังว่า
■.......ทำพวกเขาเสียเงินไปเยอะ




■*แล้วเฮียเขาก็รีบไปโรงพยาบาล ..... แต่ไม่ทัน...... อาม้าลื้อสิ้นลมก่อน




■ช่วงงานศพ วันทั้งวัน อาป๊าลื้อนั่งนิ่ง
■บางช่วงก็น้ำตาไหล ไม่พูดจากับใครพึมพำอยู่แต่ว่า..........................
■................................แพ้ทั้งสองกระดานๆ......................................




■*แต่ก็ไม่มีใครเข้าใจนะ เพราะคนที่อยู่ในวงพนัน
■ก็ยืนยันตรงกันว่าเฮียเขาเล่นกับเซียนต่างถิ่นแค่
■......................................กระดานเดียว...................................................


■เราอาจจะมีชีวิตอยู่ในวันนี้...................................ด้วยความหวังของวันพรุ่งนี้
■แต่จะไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ............................... ท่ามกลางการแข่งขันในสังคม


■.................................ขอขอบคุณท่านผู้ชมทุกท่าน.....................................................
■โปรดปรับสายตาให้ชินกับความสว่างก่อนเดินออกจากโรงภาพยนตร์........
■ขออวยพรให้ท่านประสบความสำเร็จกับการเดินหมากในกระดานชีวิตของท่าน
■...............................แล้วพบกันใหม่โอกาสหน้า...................................................
■........................................สวัสดี..............................................................

[Pn3um0n1a]

...

[Skyforever]

ถ้าเป็นเรื่องแต่ง ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ให้แง่คิดดี แต่ถ้าเป็นเรื่องจริง ก็นับว่าน่าเศร้ามาก

[tinfoil]

ตรงกับตัวเองเลยครับ

[Dekfaifah]

ขอบคุณมากครับ เรื่องราวสนุกและมีแง่คิดที่ดี

[picklife]

น่าไปทำเป็นหนังมากมายครับ

[joe_joe_246]

ขอบคุณครับบทความดีๆครับ

[พ่อน้องเพชร]

อ่านมาหลายรอบแล้วครับตั้งแต่ในpantip ซึ้งทุกครั้งโดยเฉพาะความรักของพ่อที่มีต่อลูก

[murder_doll]

เป็นบทความที่ดีมากๆครับ อ่านแล้วได้ข้อคิดมากมายเลย ขอบคุณด้วยใจจริงครับ

[lnw_earn]

ขอบคุณมากครับ...

[investment biker]

ขอบคุณมากครับ เป็นบทความที่ดีมาก ๆ ครับ

[schwartz_IR]

ชื่นชมครับ กับบทความนี้

[Notelio]

ดีใจที่ทุกคนชอบบทความนี้ แล้วอ่านจนจบครับ ตอนแรกผมเห็นมันยาวมาก ขี้เกียจอ่านแต่พอเริ่มอ่านไป 2-3 ย่อหน้าคราวนี้ยาวเลยครับ ผมว่าหลายคนที่เล่นหุ้นให้ความสำคัญกับกระดานหุ้นหรือการทำงานมาก บางทีก็ละเลยคนรอบๆ ข้างเราไป จะมีประโยชน์อะไรถ้าเราชนะกระดานหุ้นแต่ล้มเหลวในกระดานชีวิต ผมว่าบทความนี้ช่วยดึงสติเราให้กลับมามองรอบตัวเรามากขึ้น เพื่อที่เราจะรักษาทุกกระดานที่เราเล่นไม่ให้แพ้ครับ

[watshira]

โดนมากครับ ขอบคุณครับ สำหรับบทความดีๆ

[CHOOECON]

[earthcu]

ขอบคุณครับ อ่านแล้วให้แง่คิดดีครับ

[peacedev]

เป็นบทความที่ดีมากเลยครับ

[SourCreamz]

ลึกซึ้ง

[chowbe76]

pray top
สวด ยอด

[Paul VI]

โดนมากครับ

ผมก็เคยฝึกเล่นหมารรุกจีนกับพ่อแบบนี้เหมือนกัน

ตอนแรกแพ้ตลอดก็พาลล้มกระดาน พ่อก็สอนให้ใจเย็นๆ ให้อดทนรอคอยความสำเร็จ

แล้ววันที่ผมชนะก็มาถึง ไม่รู้เหมือนแบบนี้หรือเปล่า พ่อให้ผมได้ชนะบ้าง...

อ่านจบแล้วขอบอกว่า..............


พูดไม่ออกเลยครับ มันจุกที่คอหอย...

[poonpoon7]

เยี่ยมครับ

[pornchai_w]

อ่านจบน้ำตาไหลเลย
โน๊ต เอาอะไรมาให้พี่อ่านเนี่ยะ

ขอบใจมาก

[porzilla]

ขอบคุณครับ เป็นบทความที่ดีมากๆเลยครับ

[AngBao]

ชอบครับ ได้แง่คิด ในหลายๆมุม
จบเศร้ามาก

[Packky]

สุดยอดครับ

[Fon^^]

ขอบคุณค่ะ

[ไปดีมาดี]

ซึ้ง

[babyboom]

ซึ้งมากเลย

[baggio]

ได้แง่คิดเยอะเลย..ขอบคุณมากคับโน้ต

[คลายเครียด]

ขอให้ข้อมูลเพิ่มอีกนิดครับ

คุณ the rounder โพสต์กระทู้นั้น
วันนี้ครบเจ็ดปีพอดีเป๊ะเลยครับ

http://topicstock.pantip.com/sinthorn/t ... 97116.html

เท่าที่อ่านจากคำบอกเล่าของคุณ the rounder ในห้องสินธร
ปัจจุบันนี้ คุณ the rounder เดินทางแสวงหาเงินจาก tflex เพียงอย่างเดียว
ไม่ได้ลงทุนในหุ้นครับ