Thai Value Investor การลงทุนแบบเน้นคุณค่า ลงทุน VI หุ้นวีไอ Webboard

มีฟาร์มอยู่ 2 แห่ง
แห่งแรก ไม่ได้เร่งผลผลิตเพื่อขาย ดินยังอุดมสมบูรณ์อยู่มาก
ใครจะว่า อย่างไร เจ้าของฟาร์มก็ไม่สน อยู่แบบขี้เกียจไปวันๆ
ตลาดในเมืองจะว่า อย่างไรก็ช่างเขา

ฟาร์มแห่งที่ 2 เร่งผลิต เพื่อนำผลผลิตไปขายมากๆ เพื่อให้ได้เงินเยอะ
จนทรัพยากร ในดิน เสื่อมโทรม ไปเรื่อยๆ เจ้าของฟาร์มก็เหนื่อยเพราะต้องทำงานหนัก ทั้งวัน ตื่นแต่เช้า นอนดึก จนโทรม หวังว่า เงินที่ขายได้ จะช่วยให้อนาคตดีขึ้น นอกจากนี้ ยังเปิดฟาร์มให้ คนอื่นๆ เข้าชม เก็บเงินๆ

อยู่มาวันหนึ่ง เงินที่ เจ้าของฟาร์มเก็บเกือบตายนั้น พบว่า เป็นเงินปลอมปนอยู่ครึ่งหนึ่ง มีครึ่งหนึ่งเท่านั้นที่เป็นเงินจริง ใช้ซื้อหาสินค้าจากนอกฟาร์มได้จริง

เจ้าของฟาร์มคนที่สอง ทำงานหนัก โรครุมเร้า ฟาร์มเสื่อมโทร ขยะจากนักท่องเที่ยว เกลือนฟาร์ม มีเชื้อโรค จากนักท่องเที่ยวคุณภาพต่ำที่อยากมาเที่ยวชม มากมาย ต้องใช้จ่าย เงินซื้อยูกยา มารักษา ตัวเอง

เจ้าของฟาร์มคนแรกยังสบาย ฟาร์มของเขา ยังอุดมสมบูรณ์ สุขภาพของเขายังไม่เสื่อมโทรม

เจอเงินปลอมนั้นมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ถ้าบอกว่าเป็นเงินที่ได้จากสกุลที่เสื่อมค่าลงอย่างเร็วนนั้น มันจะทำให้เปรียบเทียบได้ ในกรณีนี้เปรียบเทียบกันไม่ได้

ผมว่าเจ้าของฟาร์ม คนแรก จะตายก่อน
เพราะ ไม่มีอะไรกิน (ก็ขี้เกียจทำงานนี่หน่า  :lol: )

หรือถ้ามีกิน ก็คงอยุ่แบบอดๆอยากๆ แต่เมื่อป่วยขึ้นมา ก็เตรียมโลงได้เลย
เพราะไม่มีเงินไปจ่ายค่าหมอ ! ทั้งยา ทั้งเครื่องมือแพทย์ ต้องใช้เงินทั้งน้านๆ

อย่าง ภูฎาน ดูเหมือนเค้ามีความสุขนะ แต่ความจริงแล้ว ที่นั้น มีแม่ที่ต้องตาย
เพราะคลอดลูกเยอะมาก ถ้าป่วยหนักขึ้นมา ก็ ...

แถมเรื่องการเมืองระหว่างประเทศ ต้องระวัง หือกลับข้างบ้านไม่ได้เลย
ถ้าพลาด ประเทศนี้ก็จะ ไม่เหลืออะไรเลย เพราะไม่สามารถสู้รบ หรือป้องกัน
ตัวเองได้

เหรียญ มี สอง ด้าน เสมอ

เงินทองของมายา ข้าวปลาสิของจริง ......

แห่งแรก ไม่ได้เร่งผลผลิตเพื่อขาย ดินยังอุดมสมบูรณ์อยู่มาก
ใครจะว่า อย่างไร เจ้าของฟาร์มก็ไม่สน อยู่แบบขี้เกียจไปวันๆ
ตลาดในเมืองจะว่า อย่างไรก็ช่างเขา

หากตัดคำว่า อยู่แบบขี้เกียจไปวันๆ จะเป็นแบบที่ดีมาก
ใช้ทรัพยากรอย่างมีคุณค่า และพัฒนาตลอด
ปริมาณไม่มากแต่คุณภาพสูงก็ราคาดีได้

เรื่องสุขทุกข์อยู่ที่ใจ

ญาติพี่น้องคนรัก หากเจ็บป่วยเสียชีวิต เรายอมรับว่าเป็นธรรมชาติ มันก็ไม่ทุกข์
คนเดียวนี้แบกความคาดหวังมาก สุขมันเลยน้อย

ฟาร์มแรก อยู่อย่างพอเพียง ไม่ทำให้ตัวเองหรือคนอื่นเดือดร้อน มีเท่าไรก็ใช้เท่านั่น

ฟาร์มสอง อยากมีอยากได้ จนเกินตัว สุดท้ายเลยหมดตัว

ผมก็ลองคิดๆดูน่าจะตีความออกมาประมาณนี้นะ

จขกท. เอนเอียงนี่ครับ
ตีความฟาร์มแรกให้ดีสุดกู่ ฟาร์มสองต้องเลวร้ายสุดยอด

อย่ามองมุมเดียวซิครับ
ฟาร์มแรก...
จะเอาเงินไหน ส่งลูกเรียน?
เกิดอุบัติเหตุหรือเจ็บป่วย เอาเงินที่ไหนจ่ายค่ารักษา?


ฟาร์มที่สอง...
เร่งหาเงินมาก เมื่อมีถึงระดับนึงแล้ว ก็อาจจะ
พัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยว แบบฟาร์มโชดชัยก็ได้ (ซึ่งฟาร์มแรกทำไม่ได้)
เอาเงินที่เหลือมาลงทุน ไม่ต้องลุยงานเองแล้ว สบาย..
ส่งลูกได้เรียนสูงๆได้    
ไปเที่ยวที่ที่อยากไป หาความสุขให้ชีวิต

ถ้าให้ผมเลือกเป็น  ผมเลือกฟาร์มสองนะ

ผมมองว่าฟาร์มสอง น่าจะสามารถจับเท็จของเงินปลอมได้ เพราะดูจากเจ้าของฟาร์มมีความกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ เขาจะสามารถเรียนรู้จากความผิดพลาดได้ครับ บวกกับถ้านำเงินที่ได้ไปลงทุน ไม่ว่าจะเป็นการศึกษา เทคโนโลยี ปรับปรุงดิน ฯลฯ เขาจะสามารถมีชีวิตที่ดีขึ้นได้

ส่วนฟาร์มแรก เอ่อ ไม่พูดละกัน ความขี้เกียจน่าจะเป็นบ่อเกิดที่ร้ายแรงได้พอ ๆ กับความไม่อยากเรียนรู้และพัฒนา ซึ่งจะขัดขวางความก้าวหน้า

ตัวอย่างเช่น ถ้าอีกยี่สิบปีข้างหน้า สภาพอากาศเปลี่ยนแปลง ฟาร์มแรกจะอยู่ไม่ได้ เพราะไม่ได้ปรับปรุงเมล็ดพันธุ์ ผลผลิตที่น้อยอยู่แล้ว จะต่ำลงไปอีก

ผมว่าคนเรามีหลายแบบนะครับ

บางคนอาจจะเหมาะกับการทำฟาร์มแห่งแรก

บางคนอาจจะเหมาะกับการทำฟาร์มแห่งที่ 2

เพราะถ้าให้คนที่เหมาะกับการทำฟาร์มแบบที่ 1 ไปทำแบบที่ 2

คงเครียดแย่เลยครับ ถ้าให้คนทำฟาร์มแบบที่ 2 ไปทำแบบที่ 1

ก็คงเบื่อตายเลยครับ ปัญหาคือ คนเราไม่รู้ว่าเหมาะกับอะไร เลย ทนทำ

ในสิ่งที่ไม่ชอบอยู่ งานเลยไม่มีคุณภาพ และตัวเองก็ไม่มี

ความสุขนะครับ ผมว่าคนนิสัยแบบหนึ่ง ไปทำทำฟาร์มแบบฟาร์มแรก

คงมีความสุขมากครับ และ คนนิสัยที่เหมาะกับฟาร์มที่ 2 คือ ชอบทำงาน

อยู่เฉยไม่ได้ กระตืนรือร้น คิดค้นปรับปรุงตลอด  (เห็นตัวอย่างแบบ

ฟาร์มโชคชัย)  คงสนุกสนานกับการทำงาน ผมว่าตย.ที่ให้มาคนทำคง

ไม่ชอบงานตัวเองมั้งครับ คงหวังเงินทองอย่างเดียว เลยทำให้ทำงาน

จนร่างกายทรุดโทรม และยังไม่สะเพร่า รับเงินปลอมอีก ที่ผมเคยเห็น

คนที่รักงานจริงๆ ยิ่งทำงานหนัก ยิ่งแข็งแรง และมีความสุขเพิ่มขึ้น

เรื่อยๆ นะครับ

teetotal เขียน:มีฟาร์มอยู่ 2 แห่ง
แห่งแรก ไม่ได้เร่งผลผลิตเพื่อขาย ดินยังอุดมสมบูรณ์อยู่มาก
ใครจะว่า อย่างไร เจ้าของฟาร์มก็ไม่สน อยู่แบบขี้เกียจไปวันๆ
ตลาดในเมืองจะว่า อย่างไรก็ช่างเขา

ฟาร์มแห่งที่ 2 เร่งผลิต เพื่อนำผลผลิตไปขายมากๆ เพื่อให้ได้เงินเยอะ
จนทรัพยากร ในดิน เสื่อมโทรม ไปเรื่อยๆ เจ้าของฟาร์มก็เหนื่อยเพราะต้องทำงานหนัก ทั้งวัน ตื่นแต่เช้า นอนดึก จนโทรม หวังว่า เงินที่ขายได้ จะช่วยให้อนาคตดีขึ้น นอกจากนี้ ยังเปิดฟาร์มให้ คนอื่นๆ เข้าชม เก็บเงินๆ

อยู่มาวันหนึ่ง เงินที่ เจ้าของฟาร์มเก็บเกือบตายนั้น พบว่า เป็นเงินปลอมปนอยู่ครึ่งหนึ่ง มีครึ่งหนึ่งเท่านั้นที่เป็นเงินจริง ใช้ซื้อหาสินค้าจากนอกฟาร์มได้จริง

เจ้าของฟาร์มคนที่สอง ทำงานหนัก โรครุมเร้า ฟาร์มเสื่อมโทร ขยะจากนักท่องเที่ยว เกลือนฟาร์ม มีเชื้อโรค จากนักท่องเที่ยวคุณภาพต่ำที่อยากมาเที่ยวชม มากมาย ต้องใช้จ่าย เงินซื้อยูกยา มารักษา ตัวเอง

เจ้าของฟาร์มคนแรกยังสบาย ฟาร์มของเขา ยังอุดมสมบูรณ์ สุขภาพของเขายังไม่เสื่อมโทรม

ผมว่า คนแรกถ้าทำฟาร์มแบบนี้ สบายๆ

คงอยู่แบบพอเพียงมากกว่า คงไม่ได้คิดเรื่อง

การตลาดหรอกครับ เพราะเค้า บอกว่า ดินดี

อะไรดีหมด ก้อต้องมี อาหารสำหรับ ตัวเอง และสัตว์

ในฟาร์ม

สร้างเนื้อเรื่องมาครอบ

สิ่งที่ต้องการสื่อ ทีหลังใช่มั้ยครับ

สรุปจะสื่อว่า อยู่เฉยๆดีกว่าขยัน

หรือ

สมถะที่กว่าทะเยอทะยาน

ประมาณนั้นเปล่าครับ

สาธุ

เจ้าของฟาร์มคนแรกเห็นแก่ตัวเกินไป ทรัพยากรมีแต่ไม่แบ่งปันคนอื่นได้ประโยชน์เลย หน่อยเดียวก็ยังดี ครับ หากวันหนึ่งเจ้าของฟาร์มแรกป่วยไปหาหมอ หมอมียา แต่ไม่ให้หล่ะคิดอย่างไร  
เจ้าของฟาร์มคนที่สอง ก็เกินไปหน่อยครับใช้ทรัพยากรเปลืองแถมยังจัดการไม่เป็นอีก แต่เขาก็ยังมีน้ำใจให้คนอื่นเข้ามาเรียนรู้ดูงานถึงแลกด้วยเก็บค่าเข้าชมก็ยังดีครับ