Thai Value Investor การลงทุนแบบเน้นคุณค่า ลงทุน VI หุ้นวีไอ Webboard

appendix เขียน:คุณช่วยนิยามอิสระภาพทางการเงินของคุณให้ผมฟังก่อน

คลายเครียด เขียน:ก็มีความสะดวกสบายทางร่างกาย จากอำนาจซื้อของเงิน มากขึ้น

แต่ว่า


สุขทุกข์ก็ยังคงมีเหมือนเดิม
เพราะเงินมันมีความสำคัญที่สุด
สำหรับคนที่อยู่ใต้โลกย์
ไปถึงแค่ระดับ

ความต้องการ ความสะดวกสบายทางร่างกายของแต่ละคนครับ

เกินกว่านั้น เงินไม่ใช่ปัจจัยชี้ขาดแล้วครับ

ถ้าใช่ ป๋าบัฟเฟต์ก็ต้องทีความสุขมากกว่าผมเป็นล้านๆเท่า

คลายเครียด เขียน:ก็มีความสะดวกสบายทางร่างกาย จากอำนาจซื้อของเงิน มากขึ้น

แต่ว่า


สุขทุกข์ก็ยังคงมีเหมือนเดิม
เพราะเงินมันมีความสำคัญที่สุด
สำหรับคนที่อยู่ใต้โลกย์
ไปถึงแค่ระดับ

ความต้องการ ความสะดวกสบายทางร่างกายของแต่ละคนครับ

เกินกว่านั้น เงินไม่ใช่ปัจจัยชี้ขาดแล้วครับ

ถ้าใช่ ป๋าบัฟเฟต์ก็ต้องทีความสุขมากกว่าผมเป็นล้านๆเท่า

เงินกับความสุข - ดร.นิเวศน์ เหมวชิรวรากร

คนส่วนใหญ่เชื่อว่า ถ้าเรามีเงินเราจะมีความสุขมากขึ้น คนเชื่อว่าคนรวยย่อมมีความสุขมากกว่าคนจน ยิ่งรวยมากเท่าไร ความสุขก็มากขึ้นเท่านั้น เพราะคนเชื่อว่า เงินสามารถซื้อความสุขได้แม้ว่าจะไม่ใช่ความสุขทุกอย่างแต่ก็ซื้อได้มาก เงินสามารถใช้ซื้ออาหารอร่อยๆ รับประทานได้ เงินสามารถพาเราไปท่องเที่ยวได้มากขึ้นและไกลขึ้น เงินทำให้เราซื้อบ้าน และซื้อรถยนต์ที่ทำให้เรามีหน้ามีตาในหมู่เพื่อนฝูงและคนรู้จัก เงินทำให้เราส่งลูกไปเรียนโรงเรียนดีๆ หรือไปเรียนต่างประเทศได้ เพราะฉะนั้น อย่ามาพูดเลยว่า เงินกับความสุขไม่เกี่ยวกัน

นั่น คือสิ่งที่คนที่ยังไม่ค่อยมีเงิน หรือคิดว่าตนยังมีเงินไม่พอมักจะคิด คนเหล่านั้นมักจะ "ฝัน" ว่า ถ้าเขามีเงินมากขึ้น เขาคงจะมีความสุขมาก เพราะสิ่งที่เขาคิดอยากจะได้แต่ยังทำไม่ได้ เพราะมีเงินไม่พอ เขาก็จะสามารถซื้อหามาได้ และนั่นคือความสุขที่เขากำลังพยายามไขว่คว้า แต่เชื่อไหมครับว่าวันที่เขามีเงินพอและได้ใช้หรือบริโภคสิ่งที่เขา "ฝัน" ไว้แล้ว สิ่งนั้นก็จะไม่ใช่ "ความสุข" อีกต่อไป เขาจะเริ่ม "ฝัน" ถึง "ความสุข" ใหม่ ที่จะต้องใช้เงินมากขึ้นไปอีก เงินคือความสุขหรือเงินเป็นสิ่งที่หลอกลวงกันแน่?

ความสุขของ คนนั้น เพื่อที่จะอธิบายให้เป็นระบบ ผมคิดว่าน่าจะต้องอิงกับความต้องการของมนุษย์ ซึ่งแมสโลว์ (ABRAHAM MASLOW) นักจิตวิทยาชื่อดังบอกว่ามี 5 ระดับ นั่นคือ ความต้องการเบื้องต้น ได้แก่ อาหารและน้ำ ความต้องการระดับสองคือ ต้องการความปลอดภัยและความมั่นคงในชีวิต เมื่อได้รับการตอบสนองแล้ว ความต้องการจะยกระดับขึ้นไปเป็นระดับ 3 ซึ่งก็คือ การได้รับการยอมรับในหมู่ญาติมิตรและเพื่อนฝูงให้เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม ขั้นต่อไปก็คือ การมีสถานะที่โดดเด่นในสังคม และสุดท้ายก็คือ ความต้องการที่จะบรรลุถึงตัวตนที่แท้จริง ซึ่งในทางพระอาจจะเรียกว่านิพพานไปเลย

มาดูความสุขทางด้าน อาหารว่าเงินซื้อได้หรือไม่? ผมคิดว่าเงินซื้อความสุขด้านอาหารได้น้อย ความสุขของการกินนั้น ผมเชื่อว่าส่วนใหญ่อยู่ที่ความหิวและรสชาติของอาหาร ซึ่งไม่ค่อยได้เกี่ยวข้องกับราคามากนัก คนทั่วไปอาจจะรู้สึกว่าหูฉลามนั้นอร่อยมาก แต่นั่นเป็นเพราะเขาไม่ค่อยได้กินมัน แต่ถ้าเขาได้กินมันบ่อยมาก เขาอาจจะบอกว่าพะแนงเนื้ออร่อยกว่า ดังนั้น สำหรับความสุขในด้านของการกินแล้ว ผมคิดว่า ถ้าเราไม่จนเกินไป เราจะมีความสุขไม่ต่างกับเศรษฐีมากนัก

ความสุขที่จะได้จาก ความรู้สึกมั่นคงปลอดภัย นี่เป็นความสุขที่เกิดขึ้นในใจเมื่อเรามีบ้านอยู่อาศัยที่ปลอดภัย มีการงานที่มั่นคง เรารู้ว่าเมื่อเราป่วยไข้จะได้รับการรักษาที่ดี มีความอุ่นใจว่าถ้าเกิดปัญหาอะไรที่ไม่คาดคิดทางการเงินเรามีทางแก้ไขได้ และที่สำคัญ รู้ว่าเมื่อแก่ตัวลง เราจะมีเงินเลี้ยงดูตัวเองได้ การมีเงินสะสมน้อยหรือไม่มีสวัสดิการการรักษาพยาบาลเพียงพอ ก็ย่อมที่จะทำให้เรามีความกังวลและเป็นทุกข์ได้

ความรู้สึก มั่นคงปลอดภัยนั้น เป็นความสุขในระดับหนึ่งเท่านั้น นั่นหมายความว่า ถ้าคนเรามีความมั่นคงเพิ่มขึ้นไปอีก ส่วนที่เพิ่มนั้นจะก่อให้เกิดความสุขเพิ่มน้อยมาก ข้อสรุปก็คือ เราต้องมีเงินในระดับหนึ่ง เพื่อความมั่นคงในชีวิตถ้าจะให้ไม่เกิดทุกข์จากความกังวล

การ ได้รับการยอมรับในหมู่ญาติมิตรและเพื่อนฝูงนั้น ผมคิดว่าเงินไม่น่าจะมีส่วนมากนัก การมีน้ำจิตน้ำใจเอื้ออารีน่าจะมีความสำคัญกว่าและสิ่งนี้ไม่สามารถซื้อได้ ด้วยเงิน ดังนั้น ความสุขจากการที่เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม จึงเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเงินเลย

การมีสถานะที่โดดเด่นใน สังคมเป็นความต้องการในระดับที่สูงขึ้นมา และน่าจะเป็นความสุขอย่างหนึ่งที่เงินอาจจะซื้อได้ และนี่ก็คงเป็นเหตุผลสำคัญที่คนมีเงินใช้เงินซื้อบ้าน รถยนต์ที่หรูหรา และเครื่องแต่งกายราคาแพง เพื่อที่จะแสดงความโดดเด่นให้คนทั่วไปเห็นและยอมรับ อย่างไรก็ตาม ความสุขในด้านนี้มักจะมีด้านมืด นั่นก็คือ ผู้ที่ใช้ของหรูมักจะพบคนที่ใช้ของที่หรูกว่า และความรู้สึกที่ด้อยกว่าโดยการเปรียบเทียบนั้น บ่อยครั้ง มันกลบความสุขที่ควรจะได้รับ และทำให้การใช้เงินซื้อสถานะของตนเองเพื่อให้เกิดความสุขนั้นไร้ผล เพราะแทนที่จะเป็นสุขก็อาจจะกลายเป็นความทุกข์ได้

ผมคงไม่พูด ถึงความต้องการที่จะบรรลุถึงตัวตนที่แท้จริง ซึ่งคงไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องของเงิน แต่น่าจะเป็นเรื่องของจิตใจล้วนๆ แต่อยากจะบอกว่าความสุขของคนนั้น ส่วนใหญ่อยู่ที่เรื่องของสุขภาพกายและสุขภาพใจซึ่งเงินซื้อได้น้อยมาก สุขภาพกายนั้น ไม่ว่าคุณจะมีเงินมากเท่าไร โอกาสที่คุณจะป่วยมีเท่ากับคนที่มีเงินน้อยหรือปานกลาง เช่นเดียวกัน สุขภาพใจนั้น อยู่ที่การทำใจ จากการสำรวจครั้งแล้วครั้งเล่าเราพบว่า คนที่ใช้ชีวิตที่ "พอเพียง" มีความสุขกว่าคนที่ชอบบริโภค ซึ่งไม่ได้เกี่ยวเลยว่าเขามีเงินมากหรือน้อย ว่าที่จริงถ้าจะมีอะไรเกี่ยวก็น่าจะเป็นว่า การมีเงินมากอาจจะเป็นความเสี่ยงว่าคุณจะมีความสุขน้อยลงถ้าคุณชอบบริโภค

ข้อ สรุปสุดท้ายของผมก็คือ คนที่มีเงินน้อยเกินไปจะหาความสุขได้ยาก เพราะความสุขหลายอย่างต้องใช้เงินซื้อหามา ในอีกด้านหนึ่ง คนที่มีเงินมากเกินไปไม่ได้หมายความว่า เขาจะต้องมีความสุขมากกว่าคนที่มีเงินปานกลาง เพราะเงินนั้นซื้อความสุขได้ถึงระดับหนึ่งเท่านั้น คนที่มีเงินพอประมาณ สามารถที่จะเป็นแชมเปียนของคนที่มีความสุขได้ เพราะความสุขนั้น ส่วนใหญ่มาจากสุขภาพกายและสุขภาพใจที่ซื้อไม่ได้ด้วยเงิน ดังนั้น ถ้าคุณเป็นคนที่มีเงินพอประมาณ และใช้ชีวิตที่พอประมาณ คุณก็น่าจะมีชีวิตที่มีความสุขไม่แพ้คนรวยโดยทั่วไปแล้ว


27 มีนาคม 2550

ในมุมมองของ Value Investor

ดร.นิเวศน์ เหมวชิรวรากร

sakkaphan เขียน:มีพี่ๆท่านไหนคิดถึงเรื่อง นิพพาน บ้างมั้ยครับ ถามจริงๆนะครับ

picatos เขียน:

sakkaphan เขียน:มีพี่ๆท่านไหนคิดถึงเรื่อง นิพพาน บ้างมั้ยครับ ถามจริงๆนะครับ

นิพพาน คือ อะไรครับในความหมายของพี่ sakkaphan?

สำหรับผม นิพพาน คือ สภาวะที่ประหารกิเลสได้หมดแล้ว ไม่เหลือ โลภะ โทสะ โมหะ เลยทำให้ไม่มีเชื้อในการที่ต้องไปเกิดอีก ซึ่งตามความหมายของคำว่านิพพานก็คือ เทียนที่ดับลง ดังนั้นสำหรับผมคำว่านิพพานก็เป็นแค่สภาวะหนึ่งๆ ที่ถูกสร้าง ถูกสั่งสม ด้วยความเพียรพยายาม ในการที่จะค่อยๆ ขัดเกลากิเลสในใจของเรา ให้เบาบางลงๆ เหลือน้อยลงๆ จนกระทั่งกิเลสปราศจากไปจากใจ

ดังนั้นสำหรับผมคำว่านิพพานไม่ใช่ถ้วยรางวัล ป้ายชื่อ ตำแหน่ง อะไร มันก็แค่เป้าหมายของคนที่พยายามขัดเกลาตนเองที่พยายามเดินไป ซึ่งทางที่เดินไปนี่มันช่างไกลแสนไกล แล้วเราก็ไม่รู้หรอกว่าวันไหนจะถึงมัน จะรีบวิ่งไปก็อาจจะหมดแรง ท้อใจไปเสียก่อน จะมัวเอ้อละเหยก็รู้สึกเสียดายเวลาที่มีโอกาสได้เกิดเป็นมนุษย์ ได้รู้จักพระพุทธศาสนาแล้วกลับไม่ได้พยายามที่จะเดินให้ใกล้เป้าหมายขึ้นอีกสักนิด สำหรับผม ผมขอค่อยๆ เดินไปเรื่อยตามกำลัง พยายามทำทุกๆ วัน ทุกๆ ขณะ เท่าที่ทำได้ เรียกว่า นิพพานเป็นเป้าหมาย แต่ใส่ใจอยู่กับปัจจุบัน ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด

sakkaphan เขียน:

picatos เขียน:

sakkaphan เขียน:มีพี่ๆท่านไหนคิดถึงเรื่อง นิพพาน บ้างมั้ยครับ ถามจริงๆนะครับ

นิพพาน คือ อะไรครับในความหมายของพี่ sakkaphan?

สำหรับผม นิพพาน คือ สภาวะที่ประหารกิเลสได้หมดแล้ว ไม่เหลือ โลภะ โทสะ โมหะ เลยทำให้ไม่มีเชื้อในการที่ต้องไปเกิดอีก ซึ่งตามความหมายของคำว่านิพพานก็คือ เทียนที่ดับลง ดังนั้นสำหรับผมคำว่านิพพานก็เป็นแค่สภาวะหนึ่งๆ ที่ถูกสร้าง ถูกสั่งสม ด้วยความเพียรพยายาม ในการที่จะค่อยๆ ขัดเกลากิเลสในใจของเรา ให้เบาบางลงๆ เหลือน้อยลงๆ จนกระทั่งกิเลสปราศจากไปจากใจ

ดังนั้นสำหรับผมคำว่านิพพานไม่ใช่ถ้วยรางวัล ป้ายชื่อ ตำแหน่ง อะไร มันก็แค่เป้าหมายของคนที่พยายามขัดเกลาตนเองที่พยายามเดินไป ซึ่งทางที่เดินไปนี่มันช่างไกลแสนไกล แล้วเราก็ไม่รู้หรอกว่าวันไหนจะถึงมัน จะรีบวิ่งไปก็อาจจะหมดแรง ท้อใจไปเสียก่อน จะมัวเอ้อละเหยก็รู้สึกเสียดายเวลาที่มีโอกาสได้เกิดเป็นมนุษย์ ได้รู้จักพระพุทธศาสนาแล้วกลับไม่ได้พยายามที่จะเดินให้ใกล้เป้าหมายขึ้นอีกสักนิด สำหรับผม ผมขอค่อยๆ เดินไปเรื่อยตามกำลัง พยายามทำทุกๆ วัน ทุกๆ ขณะ เท่าที่ทำได้ เรียกว่า นิพพานเป็นเป้าหมาย แต่ใส่ใจอยู่กับปัจจุบัน ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด

ผมหมายความอย่างที่พี่picatos บอกแหละครับ
คือ ผมแค่รู้สึกว่า ชีวิตคืออะไร ผมหาคำตอบไม่ได้ ตอนนี้ผมมีความสุข แล้วไง บางครั้งก็มีความทุกข์อืมม แล้วไง ไม่รู้ว่า มีความสุขไปทำไม มีความทุกข์ไปทำไม ผมรู้สึกมันเหมือนเป็นวังวนอะไรบางอย่าง ที่หาความหมายแท้จริงไม่ได้ เป็นเพียงมายา อย่างที่พระพุทธเจ้าตรัส
มีอิสรภาพทางการเงินปั๊ป อืมม ทำอะไร ทำสิ่งดีๆ ช่วยเหลือผู้อื่นๆ ว่างมากขึ้น เอาเวลาไปทำสิ่งที่ตนอยากทำมากขึ้น แล้วไงต่อ... แล้วต่างกับคนที่ก็เอาเวลาไปหาเงิน ตรงไหน?? คือหมายถึง ไม่ต่างกัน ตรงที่ว่า อยู่ไปเพื่อจะใช้เวลาให้หมดไปเรื่อยๆ โอเคอาจจะแฮปปี้มากกว่าคนที่หาเช้ากินค่ำ... แล้วไงต่อ??? เอาเวลาไปทำสิ่งที่อยากทำ ถ้าสิ่งที่อยากทำคือทางโลก ทำไปสักพัก ก็เบื่อ เบื่อก็เปลี่ยน เปลี่ยนอีกก็เบื่ออีก เบื่ออีกก็เปลี่ยนอีก ผมไม่รู้สึกถึงความหมายของสิ่งเหล่านี้เลย เป็นเพียงมายาของจิตใจที่เราๆสร้างขึ้นมาเองทั้งนั้น
ผมก็ไม่รู้ว่า นิพพาน มีอยู่จริงมั้ย แต่ถ้ามีจริง คือ ดับสูญไปเลย จิตเราหลุดออกจากวังวนที่ไร้ความหมายนี้ได้.... ผมคิดนะ ว่าถ้าผมหมดห่วงทางโลกแล้วสักวันผมก็อยากจะหาทางดับหายไป ไม่ต้องหลุดมาอยู่ในวังวนนี้อีก คงมีแต่การปฏิบัติธรรมทางพระพุทธศาสนาเท่านั้นมั้งที่จะทำให้เกิดสิ่งนี้ได้...

sakkaphan เขียน:

picatos เขียน:

sakkaphan เขียน:มีพี่ๆท่านไหนคิดถึงเรื่อง นิพพาน บ้างมั้ยครับ ถามจริงๆนะครับ

นิพพาน คือ อะไรครับในความหมายของพี่ sakkaphan?

สำหรับผม นิพพาน คือ สภาวะที่ประหารกิเลสได้หมดแล้ว ไม่เหลือ โลภะ โทสะ โมหะ เลยทำให้ไม่มีเชื้อในการที่ต้องไปเกิดอีก ซึ่งตามความหมายของคำว่านิพพานก็คือ เทียนที่ดับลง ดังนั้นสำหรับผมคำว่านิพพานก็เป็นแค่สภาวะหนึ่งๆ ที่ถูกสร้าง ถูกสั่งสม ด้วยความเพียรพยายาม ในการที่จะค่อยๆ ขัดเกลากิเลสในใจของเรา ให้เบาบางลงๆ เหลือน้อยลงๆ จนกระทั่งกิเลสปราศจากไปจากใจ

ดังนั้นสำหรับผมคำว่านิพพานไม่ใช่ถ้วยรางวัล ป้ายชื่อ ตำแหน่ง อะไร มันก็แค่เป้าหมายของคนที่พยายามขัดเกลาตนเองที่พยายามเดินไป ซึ่งทางที่เดินไปนี่มันช่างไกลแสนไกล แล้วเราก็ไม่รู้หรอกว่าวันไหนจะถึงมัน จะรีบวิ่งไปก็อาจจะหมดแรง ท้อใจไปเสียก่อน จะมัวเอ้อละเหยก็รู้สึกเสียดายเวลาที่มีโอกาสได้เกิดเป็นมนุษย์ ได้รู้จักพระพุทธศาสนาแล้วกลับไม่ได้พยายามที่จะเดินให้ใกล้เป้าหมายขึ้นอีกสักนิด สำหรับผม ผมขอค่อยๆ เดินไปเรื่อยตามกำลัง พยายามทำทุกๆ วัน ทุกๆ ขณะ เท่าที่ทำได้ เรียกว่า นิพพานเป็นเป้าหมาย แต่ใส่ใจอยู่กับปัจจุบัน ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด

ผมหมายความอย่างที่พี่picatos บอกแหละครับ
คือ ผมแค่รู้สึกว่า ชีวิตคืออะไร ผมหาคำตอบไม่ได้ ตอนนี้ผมมีความสุข แล้วไง บางครั้งก็มีความทุกข์อืมม แล้วไง ไม่รู้ว่า มีความสุขไปทำไม มีความทุกข์ไปทำไม ผมรู้สึกมันเหมือนเป็นวังวนอะไรบางอย่าง ที่หาความหมายแท้จริงไม่ได้ เป็นเพียงมายา อย่างที่พระพุทธเจ้าตรัส
มีอิสรภาพทางการเงินปั๊ป อืมม ทำอะไร ทำสิ่งดีๆ ช่วยเหลือผู้อื่นๆ ว่างมากขึ้น เอาเวลาไปทำสิ่งที่ตนอยากทำมากขึ้น แล้วไงต่อ... แล้วต่างกับคนที่ก็เอาเวลาไปหาเงิน ตรงไหน?? คือหมายถึง ไม่ต่างกัน ตรงที่ว่า อยู่ไปเพื่อจะใช้เวลาให้หมดไปเรื่อยๆ โอเคอาจจะแฮปปี้มากกว่าคนที่หาเช้ากินค่ำ... แล้วไงต่อ??? เอาเวลาไปทำสิ่งที่อยากทำ ถ้าสิ่งที่อยากทำคือทางโลก ทำไปสักพัก ก็เบื่อ เบื่อก็เปลี่ยน เปลี่ยนอีกก็เบื่ออีก เบื่ออีกก็เปลี่ยนอีก ผมไม่รู้สึกถึงความหมายของสิ่งเหล่านี้เลย เป็นเพียงมายาของจิตใจที่เราๆสร้างขึ้นมาเองทั้งนั้น
ผมก็ไม่รู้ว่า นิพพาน มีอยู่จริงมั้ย แต่ถ้ามีจริง คือ ดับสูญไปเลย จิตเราหลุดออกจากวังวนที่ไร้ความหมายนี้ได้.... ผมคิดนะ ว่าถ้าผมหมดห่วงทางโลกแล้วสักวันผมก็อยากจะหาทางดับหายไป ไม่ต้องหลุดมาอยู่ในวังวนนี้อีก คงมีแต่การปฏิบัติธรรมทางพระพุทธศาสนาเท่านั้นมั้งที่จะทำให้เกิดสิ่งนี้ได้...

kriangsak76 เขียน:สืบเนื่องจากกระทู้ของพี่ dome@perth ที่เอ่ยถึงการตั้งเป้าหมายที่จะ เกษียณ และขนาดของพอร์ต ผมได้อ่านเมื่อสองปีที่แล้ว

http://board.thaivi.org/viewtopic.php?f=1&t=36838

ต้องขอบคุณกระทู้ของพี่ dome จริงๆ ที่ช่วยจุดประเด็นให้ผมครับ ในกระทู้ของพี่โดม ก็มักจะเห็นนักลงทุนใหม่ๆ เข้ามาเยอะ แล้วก็ตั้งปณิธานอันแรงกล้าบ้าง หรือแบบพอเพียงบ้าง ตามแต่พื้นฐานของแต่ละคน

ตอนที่อ่านนั้น ผมตระหนักได้ว่า เราต้องตั้งเป้าหมายในชีวิตว่า ขั้นต่ำนั้น เราจะต้องมีผลตอบแทนซักเท่าไหร่ต่อเดือน เพื่อจะเลี้ยงชีพได้ และเพื่อที่จะได้มีอิสรภาพทางการเงิน เพราะเสมือนว่าอิสรภาพฯ นั้น มันเป็นเป้าหมายสุดท้ายในชีวิตไปแล้ว

ผมเป็นคนโสดที่ค่อนข้างเรียบง่ายซักหน่อยครับ ชอบแบบพอเพียง ผมก็เลยตั้งตัวเลขขึ้นมาแบบมนุษย์เงินเดือนทั่วไปน่าจะทำได้ ตอนแรก ก็อยู่ที่ 35,000 บาทต่อเดือน พอถึงแล้ว ก็กลายเป็นว่า ผมก็ขยายขนาดของเป้าหมายไป 40,000 ไป 50,000 บาทต่อเดือน

เอาแล้วสิ.... พอถึง(อีก)แล้ว ผมก็ปรับเป้าไปเรื่อยๆ เป้ามันเริ่มโตไม่หยุดครับ แต่ตรงนี้ มันคงไม่ใช่ประเด็นน่ะสิครับ เพราะผมก็เริ่มตระหนักกับปัญหาอีกอันที่ว่า เราอาจจะมีอิสรภาพทางการเงินแต่กลับติดกับดักอิสรภาพทางใจแทน แล้วมีพี่คนใดบ้างไหม๊ ที่มีอิสรภาพฯ แล้ว แต่ปรากฏว่า กลับยังไม่พบอิสรภาพทางใจบ้างไหม๊ครับ

คือ ผมเจอสภาวะที่ว่า เรามีเวลามากมายเหลือเกิน (งานที่ทำเริ่มรู้สึกว่าไม่ชอบ แต่มีเวลาเยอะน่ะครับ แม้ว่าเงินเดือนไม่เยอะ:D แต่ผมยังต้องทำงานนี้ต่อไปด้วยเหตุผลบางประการ) เวลาอาจจะมากเกินไปจนเราไม่รู้จะเอาเวลาเหล่านั้นไปทำอะไร พี่ๆบางท่านอาจจะมีสิ่งที่อยากทำมากมาย (โดยเฉพาะพี่ๆที่มีครอบครัว มีลูก) แต่สำหรับคนโสดนั้น กลายเป็นว่า มีเวลาเหลือเกินจำเป็น เพื่อนๆส่วนใหญ่ก็ยังทำงานประจำ กลายเป็นว่าเรามีเวลาแต่เพื่อนๆไม่มีเวลาและเพื่อนๆก็ยังมีครอบครัว ถ้าไม่มีโอกาสพิเศษจริงๆ คงเจอกันยากครับ

ตอนนี้ ผมก็ทำงานไปเพื่อจะได้มีอะไรทำบ้างและมีสังคมด้วย ออกกำลังกายเรื่อยๆ สัปดาห์ละ ๓-๔ ครั้งถ้ามีโอกาส อย่างน้อยก็ทำให้ร่างกายแข็งแรงและใช้เวลาไปได้ครั้งละ ๒ ชั่วโมง

ผมจึงอยากจะขอสอบถามพี่ๆ ที่มีอิสรภาพทางการเงินเรียบร้อยแล้ว (โดยเฉพาะพี่ๆที่เป็นคนโสด แต่พี่ที่มีครอบครัวก็ช่วยแนะนำได้ครับ ถือว่าแนะนำน้องคนนี้ซักหน่อยครับ)

หลังจากมีอิสรภาพฯ แล้ว ชีวิตเป็นอย่างไรบ้าง หรือว่าเบื่อหน่ายบ้างไหม๊กับเวลาที่ว่างมากๆ หรือว่าอยากกลับไปทำงานที่เราเคยรู้สึกว่าน่าเบื่อบ้างไหม๊ แล้วพี่ๆ มีการบริหาร/การจัดการเวลากันอย่างไรบ้างครับ ถือว่าแชร์ๆกันครับ

ปูลม อาจจะยาวซักหน่อย และก็ดูวกวนไปบ้าง ก็ขออภัยนะครับ